√ One does not simply call Potter James || Jily Christmas Story || NL

Six: 23-12-1976

23-12-1976

Tijd: 22:46

Status: Verdrietig 

_______________________________________________________

De Marauders hadden vandaag besloten een jongensdagje te houden. Althans, Black had Lily geprobeerd wijs te maken dat ze een belangrijke vergadering hadden en dat deze bespreking langer kon duren dan de langste dag. Dit betekende dat Lily ondertussen weer twee boeken van haar slinkende boekenstapel door had gewerkt. Ze was nu onderweg terug naar de leerlingenkamer na enkele uren met Fanny Osbourne en een mede Hufflepuff genaamd Jalisha uit nog een jaar lager dan Fanny in de bibliotheek te hebben gezeten. Ze hadden verscheidene kapsels bekeken omdat voornamelijk Fanny haar uiterste best deed om er tijdens het bal perfect uit te zien. Lily had verscheidene malen onopvallend met haar ogen gerold, terwijl de donkere schoonheid maar door en doorging over Potter. Jalisha bleek vooral Remus en Peter super schattig te vinden, hoewel Black volgens haar de echte hunk was. Ze bleven maar kletsen over jongens en kapsels. En mensen vroegen zich af waarom Lily voorheen altijd omging met Severus.

Een grote hoeveelheid lucht ontsnapte haar lippen, waarna ze het lopen staakte. Ze snapte niet waarom haar gedachten telkens teruggingen naar Severus of Tuney. Het was voorbij, over en toch was Lily zo iemand die bleef hopen dat het ooit op de één of andere manier nog goed zou komen. Ze gaf mensen niet zo snel op. Iedereen had immers goede en slechte eigenschappen. Het was de kunst al het moois aan iemand te accentueren en uit die persoon te trekken. Een kunst die de jongedame zeer waardeerde en dikwijls probeerde uit te oefenen, maar schijnbaar was ze er een ramp in.

Kwaad sloeg Lily tegen de muur om vervolgens hard te vloeken en met een pijnlijke blik in het rond te hupsen tot de steken weer uit haar hand trokken. Vervolgens liet ze zich verslagen tegen diezelfde stenen zakken. Waarom voelde ze zich toch zo... raar en leeg? Het ging goed als ze druk bezig was. Ze had zich begraven in het werk en gisteren was geweldig, maar nu ze zo terug liep naar de leerlingenkamer door de donkere verlaten gangen leek haar verleden naar haar te fluisteren, haar op te slokken in duisternis. Kleine stemmetjes schreeuwden dat ze vast moest houden, dat ze onmiddellijk moest stoppen met omgaan met Potter en Black, eigenlijk zelfs met Remus en Peter, opdat de kans er was dat Severus dan misschien, heel misschien, ooit nog te redden viel. Het was egoïstisch om vrolijk door het kasteel te huppelen met hen, vooral met Potter. Hij was een pestkop, gemeen, haatdragend, iemand die tere kinderzielen verwoestte met zijn arrogantie. Althans, dat was hij. Toch?

'Arg, ik haat hem!' riep Lily gefrustreerd uit en verborg haar gezicht in haar handen. Wat een ontzettende ramp. Ze was totaal van de rel en het was morgen nog wel kerstavond! Ze moest opknappen. Anders kon ze nooit genieten van één van haar favoriete momenten van het jaar. Lily wilde opstaan, maar op dat moment leek het alsof er een emmer ijswater over haar heen werd gegoten, terwijl ze zich realiseerde dat het dit jaar niet één van haar favoriete momenten zou zijn. Voor het eerst in vijf jaar zou ze niet voor de grote televisiekast van haar vader zitten om de grijsgedraaide videoband van The Sound of Music te kijken met Julie Andrews, van wie Lily helemaal weg was. Geen Maria, geen Do Re Mi, geen Georg von Trapp om bij weg te zwijmelen, geen kerstavond thuis bij haar ouders en zus.

Met grote groene ogen staarde Lily voor zich uit. Ze vertikte het om te huilen. Daar had ze een godganse hekel aan. Voorzichtig opende ze haar mond, keek drie keer om zich heen om er zeker van te zijn dat de gang leeg was, en begon toen zachtjes te zingen.

'Raindrops on roses and whiskers on kittens. Bright copper kettles and warm woolen mittens. Brown paper packages tight up with strings. These are a few of my favorite things.' Een snik onderbrak de nog redelijk zuivere tonen die haar keel verlieten. Ze gaf zichzelf een mentale schop. Niet huilen Lily Evans, niet huilen. 'Cream colored ponies and crisp apple-'