√ One does not simply call Potter James || Jily Christmas Story || NL

Seven: 24-12-1976

24-12-1976

Tijd: 18:21

Status: Geïrriteerd

_______________________________________________________

Vermoeid en verkleumd strompelden Remus, Black en Lily de grote zaal binnen waar een uitgebreid avondmaal voor hen klaarstond. Ze hadden sinds het middageten de voltallige tijd sneeuwbalgevechten gehouden, bunkers gebouwd en van heuvels afgerold, gezien er de vorige nacht nog eens een meter extra uit de hemel was gevallen. Lily's handen waren rood en opgezwollen, maar ze kon de grote glimlach gewoonweg niet van haar gezicht krijgen. Opvallend was dat Potter en Peter zich bijna de gehele dag niet hadden laten zien. Ze zaten verderop aan de Gryffindor tafel met Fanny en Jalisha. Lily wilde al doorlopen, maar Black ging prompt zitten en Remus volgde zijn voorbeeld. Verward keek Lily naar de groep van vier voor ze langzaam tegenover de twee heren plaatsnam en ongemakkelijk aan haar natte haar begon te frunniken. Sinds wanneer zaten de Marauders niet bij elkaar? Was het haar schuld? Ze kon zich niet herinneren dat ze daadwerkelijk ruzie had gemaakt met Potter. Ze waren na hun gesprek enkele minuten stil gebleven tot Potter opperde dat het beter was om te gaan slapen. Hij had haar afgezet bij de trap naar de meisjesslaapzaal en was zelf naar de jongensslaapzaal gegaan. Het was een rare avond geweest, maar het verklaarde niet waarom Black en Remus opeens niet meer bij Potter en Peter zaten.

'Red, het ligt niet aan jou,' zei Black uit het niets alsof hij haar gedachte kon lezen. 'Ik spendeer mijn kerstvakantie alleen altijd met Marauder dingen en zo, zoals sneeuwbalgevechten.' Hij grijnsde even en viste een takje uit Remus haren. 'Niet met gillende keukenmeiden. Die zijn leuk en handig door het jaar heen, maar een man heeft ook zijn rust nodig.' Lily kon het niet laten te lachen en Remus schudde onwillekeurig zijn hoofd. 'Bovendien ben ik veel liever met Moony.' Dit zorgde ervoor dat ze het uitproestte. Vooral het geschokte gezicht van Remus was goud waard.

'Dat snap ik wel. Ik zou jouw leven nog geen seconde uit kunnen houden,' haakte Lily erop in. 'En Remus is veel leuker dan zij, hoewel Fanny en Jalisha echt lieve meiden zijn.' Met opgetrokken wenkbrauwen keken de heren toe hoe Fanny oorbellen maakte van kersen en die aan Potters oren hing. Hij maakte er een toneelstukje van, maar Lily kon zonder moeite te doen zien dat hij dit never nooit lang ging uithouden. Ze fronste en keek naar het eten voor zich.

'Nou, laten we maar gaan eten,' sprak Remus ietwat ongemakkelijk, waarna hij als een echte Remus voor iedereen eten opschepte. Zowel Lily als Black protesteerden, maar lieten hem vervolgens toch maar zijn gang gaan. Boze blikken van Remus konden echt heel eng zijn. Hij was zo'n persoon dat ontzettend lief was, maar je wilde hem dan ook niet kwaad maken. Althans, zo zag Lily het toch. De Marauders waren stuk voor stuk hartstikke slim, maar ze was ervan overtuigd dat Remus degene met het gevaarlijkste en creatieve brein was. Hij misbruikte dit alleen bijna nooit.

'Moonyyyyy,' klonk het uit Blacks mond op een zeurderige toon. 'Mag ik niet meer?' Zowel Remus als Lily trok zijn wenkbrauwen op bij het zien van het extreem volle bord van Black. 'Wat? Het is kerstavond en dan is het altijd zo lekker.' Lily sloeg haar armen over elkaar en keek naar de gewone hoeveelheid op haar bord. Het zag er inderdaad wel extra lekker uit. Er lag een gerecht met peertjes wat bijzonder lekker rook en het vlees dat Remus voor haar had opgeschept geurde naar verscheidene kruiden die haar het water in de mond deden lopen. Ze had geen idee wat alles precies was, ze was immers het standaard kerstavond diner van haar moeder gewend, maar lekker zou het zeker zijn.

'Dan mag je na de vakantie mooi drie rondjes extra rennen dikzak. Ik zeg het straks wel tegen Prongs.' De grote puppyogen van Black hadden schijnbaar dus wel effect op Remus die meer voor hem opschepte.

'Ik snap echt niet hoe jongens zóveel kunnen eten en ik eet vrij veel voor een meisje,' mompelde Lily waarna ze een hap nam en genoot van de heerlijke smaken die zich door haar mond verspreidden. Al etend haalde Black zijn schouders op, waarna enkele minuten slechts het gerinkel van bestek om hen heen klonk. Iedereen nam zijn tijd in stilte van de verrukkelijkheden te smullen, zonder verder afgeleid te worden. Pas toen er hard gekakel klonk van de andere kant van de tafel staakte Lily het naar binnen stoppen van de peertjes en keek naar Potter en Fanny. Ze leken het goed naar hun zin te hebben. Ze ving Potters hazelnootbruine ogen voor een seconde, maar hij keek vrijwel meteen fronsend weer weg. Dat was raar. Normaal deed hij dat nooit als haar ogen per ongeluk contact maakten met de zijnen.