√ One does not simply call Potter James || Jily Christmas Story || NL

Twelve: 29-12-1976

29-12-1976

Time: 00:49 

Status: Veilig en wel

_______________________________________________________

Gapend leunde Lily tegen de ondertussen gerepareerde balk van Potters bed aan, terwijl ze toekeek hoe Mary Poppins over het scherm voorbijvloog. Potter zat naast haar in actieve houding geboeid toe te kijken, terwijl zijn vrienden alle gordijnen al gesloten hadden en op een verre reis waren in dromenland. Geen van hen had behoefte gehad aan een nog drie uur durende film met liedjes en vrolijkheid, maar feitelijk kon Lily geen genoeg krijgen van deze kleine connectie meet thuis, met vroeger. Ze was bekaf, maar kon zichzelf er niet toe zetten zich van Potters bed af op haar matras te laten vallen en te gaan slapen. Potter leek zelf geen last te hebben van vermoeidheid. Hij was volledig in beslag genomen door de bewegende beelden.

'Echt fascinerend. En bij jullie loopt dat dus op een soort energie die jullie uit de muur kunnen halen? Geweldig!' De televisie van Muggle studies was magisch aangedreven bij gebrek aan stopcontacten en stroom op Hogwarts. De jongen stelde aan één stuk door vragen leek het wel. Lily had de neiging gekregen om morgen per direct naar McGonagall te stappen en haar te smeken of ze Potter niet bij het desbetreffende vak kon dumpen, maar besloot dat het ergens ook wel weer leuk was dat een volbloed tovenaar zo geïnteresseerd was. Normaal noemden ze haar mudblood of keken haar slechts raar aan.

'Ja, je moet het zien als een soort vervanger voor magie. Het is echt heel handig,' mompelde ze. Ze had echt de neiging om tegen hem aan te kruipen en zich op te rollen tot een bolletje, dat had ze bij Sev gedaan en bij haar vader, maar dit was helaas Potter en dus bleef ze zitten waar ze zat.

'Evans?'

'Hm?'

'Ik ben echt een sukkel. Het spijt mij echt ontzettend dat ik nog steeds van die domme achterlijke dingen doe. Ik had Fanny nooit moeten zoenen, ik had überhaupt niet met haar naar dat bal moeten gaan. Ik dacht dat dat was wat jij wilde, maar feitelijk was het gewoon dom en egoïstisch van mij. Ik ben echt blij dat je ondanks dat toch mee bent gekomen, want je verdient het kunnen kijken van The Sound of Music tijdens de kerstvakantie echt,' ratelde hij aan één stuk door. Lily beet op haar lip om haar lach in te houden. Hij zag er vrij sneu en hopeloos uit.

'Fanny heeft je vergeven toch? Althans dat is wat ze tegen mij heeft gezegd. Ze zei dat ze nog nooit op zo'n lieve manier is afgewezen.' Dit leek hem te verrassen. Hij had waarschijnlijk niet verwacht dat Lily op Fanny af was gestapt en al helemaal niet dat Fanny haar vervolgens alle details had gegeven van wat er gebeurd is. Sterker nog, ze had nog meer gezegd. 'Ze verklaarde mij voor gek, weet je dat. Vroeg of ik toevallig niet op hetzelfde geslacht viel.' Potter fronste en liet de film nu volledig voor wat het was. Schijnbaar was Lily interessanter dan de dansende en zingende Julie Andrews. Peter zou het daar waarschijnlijk niet mee eens zijn.

'En?' vroeg hij. Ditmaal was het Lily's beurt om haar wenkbrauwen op te trekken in verwarring. Hoe bedoelde hij dat nou weer?

'Uhm, wat "en"?' was hierom half lachend haar reactie. Gesprekken met Potter waren en bleven waarschijnlijk uiterst vreemde fenomenen die slechts schaars voorkwamen in een gewoon magisch jaar uit het leven van Lily Evans.

'Val je op hetzelfde geslacht?' Potter keek uiterst serieus. Waarschijnlijk was het hem in al die jaren nog nooit te binnen geschoten dat ook dat een mogelijkheid kon zijn en dat zou toch wel tegenvallen dan. Had hij jaren besteed aan het uitvragen van een meisje dat niet eens op jongens viel. Voor Lily was het echter zo'n absurde vraag dat ze het uit proestte. Het duurde even voor ze weer op adem was gekomen en de gekwelde jongen zijn lijden kon verlossen.