√ One does not simply call Potter James || Jily Christmas Story || NL

Thirteen: 30-12-1976

30-12-1976

Tijd: 10:23

Status: Bang

_______________________________________________________

Met grote groene ogen staarde Lily naar de houten bovenkant van haar kleine hemelbed. Boven haar liet ze bloemvormige lichtjes dansen met haar toverstok. Ze had de gewoonte met bezweringen te experimenteren wanneer ze alleen was en de energie niet had een boek te pakken. Ditmaal had het geresulteerd in de vlammende vonkjes die nu in en uit haar gezichtsveld zweefden. Ze had gelijk gekregen. Natuurlijk had ze gelijk gekregen. Ze was immers Lily Evans. Ze had altijd gelijk. Ditmaal sloeg het echter op het piekeren wat ze aan had zien komen, zodra ze zichzelf in Potters armen had genesteld de nacht dat ze films keken. Ze had welgeteld al ruim een dag gespendeerd aan staren en denken zonder enig resultaat.

Was ze verward? Eigenlijk niet echt meer. Ja, Potters goede bedoelingen, zijn doorzettingsvermogen toch het juiste pad te vinden en dat omdat hij niet wilde zijn zoals zijn vijanden, niet eens voor haar, verraste haar. Ze had verwacht dat het Severus zou zijn geweest die zich weer zou bewijzen aan haar. Misschien had ze voorheen gedacht dat ze ooit verliefd zou kunnen zijn geworden op haar beste vriend. Ze was immers áltijd samen met hem geweest en haar moeder had hen wel eens vergeleken met Nala en Simba enkele jaren geleden, toen Lily haar hard had uitgelachen na haar vraag of ze iets voor Severus voelde. Niet dat het ooit zover was gekomen, maar het was logischer geweest dan de situatie die nu was ontstaan.

Echt verwarrend was het echter niet. Ze had heel duidelijk voor ogen hoe alles in elkaar stak. Severus had zichzelf overgegeven aan de duistere zijde en haar hiermee feitelijk de rug toegekeerd, Mary McDonald was nu haar beste vriendin en de Marauders was ze gaan beschouwen als vrienden. Remus meer dan ooit. Sirius, om hem naar meteen op een vriendschappelijke manier te benaderen, en Peter hadden een plekje veroverd in haar hart. Ze hadden deze kerstvakantie de familie voor haar gevormd waar ze niet bij terecht kon. Helder als kraanwater. Daarnaast had ze Potter nooit echt bestempeld als volledig slecht en misschien was het dus ook niet zó vreemd dat hij wakker was geworden. Hij bleef een jongen en ze waren pas zestien. Niemand had van hem kunnen verwachten dat hij nul fouten maakte tijdens het opgroeien. Ja, hij had er vrij veel gemaakt, maar hij was al die tijd een jong verwend kind geweest. Iets wat Lily overigens ook totaal niet aantrekkelijk vond.

Maar nu... Hij leek niet per se anders. Gewoon volwassener. Bovendien had ze nooit ontkent dat hij geen goed persoon was. Hij had werkelijk alles over voor zijn vrienden en familie, hij zou waarschijnlijk alles doen om de kinderen van muggles te beschermen tegen ieder die zich aansloot bij Voldemort. Hij was dapper, werkte hard, grappig en sportief. Dat alles had ze altijd al gezien. Het woog toen gewoon nog niet op tegen alle narigheid die hij uithaalde. Dat had hij echter al het hele schooljaar niet gedaan.

Ook dat alles was duidelijk en totaal niet verwarrend. Ze had alles haarfijn geanalyseerd. Het enige probleem was dat ze zelf een zooitje was. Bang was misschien het beste woord. Ze was gisterenochtend doodsbang wakker geworden en deze ochtend was het hetzelfde geval geweest. Ze vervloekte zichzelf erom. Ze was toch een Gryffindor? Waarom voelde ze dan in godsnaam zoveel angst? Die vraag kon ze echter meteen beantwoorden. Dapperheid betekende immers niet dat iemand nooit bang was, het betekende dat zij haar angsten overwon en zich er niet door liet leiden. Normaal deed Lily dat ook niet, maar dit was toch een heel ander geval.

Begon ze iets te voelen voor Potter? Het was een vraag die ze zichzelf haast niet durfde te stellen. Waarom had het zo fijn geleken om in zijn armen te zitten? Waarom had ze dat überhaupt toegelaten? Alle vragen leken naar één antwoord te leiden, een antwoord dat ze weigerde te geven. Natuurlijk voelde ze niks voor Potter. Hooguit het begin van een prille vriendschap. Men knuffelde zijn vrienden toch ook? Sirius en Remus hadden ook de halve avond liggen knuffelen. Dat was schijnbaar iets wat vooral Sirius graag deed. Als Remus niet beschikbaar was, knuffelde hij Potter en als die ook niet beschikbaar was knuffelde hij Peter. En meisjes gebruikte hij weer voor andere dingen, zoals de hele school wist.