√ One does not simply call Potter James || Jily Christmas Story || NL

Eight: 25-12-1976

25-12-1976

Tijd: 19:08

Status: Kerstig

_______________________________________________________

Met haar lippen afkeurend samengeknepen staarde Lily naar de spiegel. Ze had haar haren gewoon los hangen, iets gekruld met haar toverstok. Het was een spreuk die Mary twee jaar terug had gevonden en gebruikt op Marlene's haren toen ze één van haar gezellige avonden zou hebben met Black, welke ze wel vaker hadden. Vreemd genoeg waren er twee mensen die altijd rond Black bleven hangen: Marlene en Remus. De rest kwam en ging binnen enkele uren? Hooguit dagen. Het was niet bij te houden voor iemand als Lily.

Een zucht verliet haar lippen, terwijl ze haar simpele sneeuwwitte jurkje gladstreek en overeind kwam. Ze had geen nieuwe jurk gekocht, maar had deze uit haar koffer weten te vissen. Simpel en onopvallend, gezien haar haren en ogen naar haar mening al veel te opvallend waren. Met veel kleur kon ze zichzelf net zo goed meteen in de kerstboom hangen. Ze twijfelde alleen of ze nog sieraden om zou doen of niet.

Langzaam dwaalden Lily's smaragdgroene ogen naar de stapel cadeautjes die ze vanochtend uit had gepakt. Het waren voor het overgrote gedeelte boeken. Alleen de Marauders waren écht origineel geweest en dan vooral Remus en Black, die schijnbaar samen hadden gewerkt. Ze hadden een afschuwelijk rode Kerstrui voor haar gekocht die vloekte met haar haren. Het ding was bovendien magisch, want de sneeuwpop die erop stond gooide zogenaamd sneeuwballen naar iedereen die langsliep en schold mensen die te dichtbij kwamen uit. Lily had hem de hele ochtend aangehad en was er nu al helemaal verliefd op. Hij was warm, pluizig en bovendien geniaal grappig.

Daarnaast had ze van Peter de chocolade gekregen die zij en Remus hadden bekeken die dag dat ze in Hogsmeade waren. Ook Remus had die gekregen, hoewel hij de zingende sinaasappelen had en Lily de zingende aardbeien. Ze waren overigens al op, want de groep werd gek van al het afschuwelijke gekakel en opeten bleek de enige manier te zijn om ze te doen stoppen. Van Potter had Lily haar favoriete studiesnack gekregen: Bronzen Ganzenveren van Gesponnen Suiker. Ze had geen idee hoe hij wist dat ze hier zo dol op had, maar ze ging ervanuit dat het een gelukkige gok was.

Dan waren er nog twee cadeaus zonder afzender, de twee die Lily's gedachten sinds die ochtend teisterden. Van één had ze een vermoeden van wie het kwam, de enige die haar dit jaar voor het eerst geen kerstcadeau mét afzender had gestuurd. Het was een dik boek over toverdranken met een zwarte kaft en gouden letters. Daarnaast was hij versierd met uit ketels opstijgende dampen die dezelfde kleur hadden als haar ogen. De schoonheid van het boek was echter misleidend. Lily hoefde het maar één keer open te slaan om door te hebben dat er buiten uitermate interessante drankjes ook duistere recepten in stonden. Ze had geen idee wat Severus Snape hiermee wilde zeggen en eigenlijk wilde ze het ook niet weten. Ze had het boek onder haar bed gestopt om er niet meer naar te hoeven kijken.

Het tweede cadeau lag voor nu op haar kussen. Het was een klein rood doosje met een gouden strikje eromheen en in dat doosje bevond zich een flinterdun onopvallend zilveren armbandje met een klein bedeltje eraan waarvan Lily vond dat het een hinde voor moest stellen. Van wie het kwam wist ze niet. Iedereen van wie ze iets verwachtte had gewoon iets mét afzender verstuurd. De geheime Kerstman zou waarschijnlijk een mysterie blijven en dit frustreerde Lily, want ze vond het een prachtig armbandje en wilde weten van wie het kwam. Het was tevens ook de reden dat het onderwerp sieraden haar naar haar cadeaus liet kijken. Ze kon hem natuurlijk gewoon omdoen. Misschien dat iemand er wel op reageerde en dan wist ze van wie hij kwam. Maar straks was het van iemand wiens sieraden ze niet wilde dragen. Wat moest ze dan doen?

Het leven was moeilijk, verzuchtte ze voor ze het doosje openmaakte en het zilveren bandje eruit viste. Met het voorwerp in haar hand verliet ze de slaapzaal en daalde de trap af naar Remus die net als zij zou helpen met het klaarmaken van de zaal. De prefects waren flink aan het werk gezet en de grote zaal zou er vanavond uitzien als een winterwonderland. Er hoefden nog maar enkele dingen klaargezet te worden voor ze konden dansen tot hun voeten volledig naar de knoppen waren.