my badboy

|| standaardzinnetje ||

-Nina-

Ik word wakker van zonlicht dat in mijn ogen schijnt. Ik open mijn ogen en laat ze wennen aan het licht. Hoe laat is het? Ik zit in een ruk rechtop. Ik weet gelukkig nog waar ik ben. Toch een voordeel aan geen alcohol drinken. Ik kijk naar de kant van het bed waar Dexter gisterenavond lag. Zijn kant is leeg. Ik voel aan het beddengoed. Het is nog wel warm, dus lang zal hij er nog niet uitzijn. Ik kijk op het nachtkastje aan zijn kant waar een horloge op ligt. Het is pas acht uur. Geen stress. Mijn lessen beginnen om tien uur en vanaf hier is het volgens mij maar vijf minuutjes naar school. "Hey schoonheid" zegt Dex die de kamer in komt lopen. Ik verschuif mezelf weer naar mijn kant en leun tegen de muur aan.

"Goedemorgen" zeg ik. Dex geeft me een kop thee aan. Ik kijk naar hem terwijl hij op het bed komt zitten. Net als gisterenavond heeft hij nog steeds geen shirt aan. Ik moet bekennen dat dat me tot dusver prima bevalt. Hij is enorm getraind. Zijn rug- arm- en borstspieren zijn perfect. Ik glimlach naar hem en blaas dan in mijn thee. Ik zie in mijn ooghoeken dat hij nog steeds naar me kijkt. Ik glimlacht terwijl ik een slok thee neem.

"Heb je nog een beetje kunnen slapen?" vraagt Dex bezorgd.

"Hoe bedoel je?" vraag ik.

"Met dat gedoe van je ouders?" vraagt hij. Ik zucht. Ik was het net een beetje vergeten. "Wil je ontbijten?" vraagt Dexter. Hij heeft kennelijk door dat ik er niet over wil praten. Ik knik. "Oké, dan ga ik even snel wat maken" zegt hij en hij stapt het bed uit. Hij verdwijnt de gang op. Ik bijt even op mijn lip en pak dan mijn telefoon van het nachtkastje. Ik heb tientallen gemiste oproepen van mijn ouders. Ik zucht, maar besluit niet terug te bellen. Ik zie ze vanmiddag na schooltijd wel. Ik zak weer onderuit en trek de dekens over mijn hoofd heen. Mijn ouders gaan scheiden en ik kan er niks tegen doen. Volgens Dexter is het misschien maar beter als mijn ouders gaan scheiden, maar hij weet niet hoe het is. Zijn ouders zijn nog bij elkaar. Ik zucht en voel een traan over mijn wang lopen. Mijn ouders mogen niet scheiden...

---

Ik word door Dexter voor mijn school afgezet. "Dankjewel" zeg ik en stap van de motor af. Ik haal de helm van mijn hoofd en geef hem aan Dex. Hij glimlacht en haalt zijn hand door mijn haar. 

"Je moet snel naar binnen gaan" zegt hij. "We zijn al laat" ik glimlach en loop naar de ingang van de school. 

"Zie ik je vanavond op de kermis?" vraagt hij. Ik draai me om en haal mijn schouders op.

"Als ik mag van mijn gescheiden ouders" zucht ik. 

"Ik zie je wel verschijnen" zegt hij ietwat dominant. Ik draai me weer om en loop het schoolgebouw binnen. Vrijwel direct rent Iris op me af. 

"Ik dacht al, waar de fuck blijf jij?!" zegt ze geïrriteerd. 

"Sorry" mompel ik en trek mijn jas uit. Ik loop naar mijn kluisje gevolgd door Iris. Ze blijft me aankijken. 

"Wat is er met je aan de hand?" vraagt ze bezorgd. 

"Niks" zeg ik kortaf en pak mijn kluissleutel. Ik smijt mijn jas in mijn kluis en sluit hem daarna. 

"Er is wel wat" zegt ze. "Ik ken je al langer dan vandaag. Wat is er? Of doe je zo kortaf zonder reden?" vraagt ze. Ik zucht en begin te huilen. Ik heb mijn tranen al zo lang moeten inhouden. "Meis, wat is er?" vraagt Iris die haar armen om me heenslaat. 

"Mijn ouders gaan scheiden" huil ik. Ik leg mijn gezicht op Iris haar schouder en huil. Lang en hard. Iris wrijft over mijn rug. 

"Laat het er maar uit" fluistert ze. Ik ril in haar armen en huil in lange halen. 

"Ze gaan gewoon scheiden" snik ik en klamp me aan Iris vast. 

---

Ik zit achterop de fiets bij Iris. Ik leun tegen haar aan en huil. De hele dag heb ik nog niks anders gedaan. Bij ieder schoolvak kon ik wel iets vinden wat me aan de scheiding van mijn ouders liet denken en waardoor ik dus moest huilen. Iris hield haar mond over de scheiding en kalmeerde me als ik moest huilen. "Nina, het komt wel goed" zegt ze. Ik zucht. Het standaardzinnetje. Het komt wel goed. Het kan ook een keer niet goed komen. Altijd wordt er van uit gegaan dat het leven je leidt naar bepaalde omstandigheden om je er sterker uit te laten komen, maar de scheiding van mijn ouders gaat me niet sterker maken. Het maakt me zwak. Ik veeg mijn tranen af aan Iris haar jasje en probeer mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. 

"Ik wil niet naar huis" zeg ik. 

"Je kan wel met mij mee" zegt Iris. "Maar ik heb vanavond wel een feestje" 

"Ik ga toch naar de kermis, dus dat is prima" zeg ik. Iris neemt de afslag richting haar huis. Ik kijk naar de voorbijflitsende lantaarnpalen en huizen en pak mijn mobiel uit mijn jaszak. Ik bel naar mijn vader. 

"Nien, goddank. Waar ben je?" vraagt hij bezorgd. Zijn stem klinkt anders. Gebroken. 

"Ik ben bij Iris. Kan ik daar nog een nachtje blijven? Ik wil even alleen zijn" zeg ik. Mijn vader is even stil aan de andere kant van de lijn. 

"Met wie bel je?" vraagt Iris. Ik scherm de telefoon even af. 

"Papa" zeg ik. Iris knikt en steekt haar hand uit voor de volgende afslag.

"Nina, ik weet dat het ook zwaar is voor jou, maar ik zou het waarderen als je gauw weer naar huis komt" zegt mijn vader. 

"Ik kom gauw" zeg ik. "Maar niet vandaag" 

"Dat begrijp ik" zegt mijn vader en dan hangt hij op. Het voelt naar om hem zo alleen te laten, maar dat gebeurt er nou eenmaal als je ouders gaan scheiden. Dan moet je kiezen bij wie je wilt wonen en aangezien ik dat niet ga doen, woon ik bij niemand. Dan leid ik maar mijn eigen leven. Dan slaap ik maar iedere avond ergens anders. Zolang ik maar niet hoef te kiezen tussen mijn vader en mijn moeder.