my badboy

|| fair ||

-Nina- 

"Hij zoende me en daarna zoende ik hem nog een keer en toen ging hij weg" zeg ik tegen Iris. Iris ligt tegen Ian aan op de bank. Ik zit in een stoel tegenover ze. 

"Dan heeft hij je alleen gebruikt" zegt Iris. 

"Dat hoeft niet" zegt Ian. 

"Ian, ze heeft jou niks gevraagd" zucht Iris. 

"Ze heeft jou ook niks gevraagd. Ze vertelde je alleen wat" zegt Ian. God, ik kan niet eens even rustig mijn verhaal doen. Ik zucht en sta op. 

"Dankjewel voor dit goede gesprek" zeg ik en loop weg. 

"Nee nee, Nien! Wacht even" Iris komt overeind van de bank en loopt naar me toe. Ze pakt mijn handen vast. "Dus hij ging weg direct na de zoen?" vraagt ze. Ik knik. "Kan je hem niet bellen?" vraagt ze. 

"Ik heb zijn nummer niet" zeg ik en realiseer me dat dat fucking raar is, aangezien ik iedere avond met hem naar de kermis ga. 

"Dat is... ja... dat ben jij he" zegt Iris. "Dan ga je met een jongen om en heb je zijn nummer niet" zegt ze. "Hoe wil je hem nu bereiken?" vraagt ze. 

"Ik wil hem niet bereiken" zeg ik. "Ik ben boos op hem" 

"En je hebt gevoelens voor hem" zegt Iris. Ik schud mijn hoofd. 

"Ik ken hem amper" probeer ik, maar ik weet dat ze gelijk heeft en ik haat het. Het is pas net over tussen mij en Ryan en ik voel nu al wat voor iemand anders. Dat hoort niet. 

"Lieverd, je gaat iedere avond met hem naar de kermis, je mistte het feestje van Ian gisteravond omdat je met Dexter naar de kermis wilde gaan" zegt Iris. Ik weet niks terug te zeggen. Ze heeft gelijk. Ik vind hem echt leuk, maar ik wil hem niet leuk vinden. Het is overduidelijk dat Dexter precies hetzelfde is als Ryan. Hij zoende me als beloning voor zichzelf, niet omdat hij ook gevoelens voor mij heeft... 

---

Ik loop richting de kermis. Ik heb mijn oortjes ingedaan en luister naar wat uptempo muziek, maar ik voel me er niet beter door. De hele situatie met Dex laat me zo erg twijfelen. Het is duidelijk dat ik hem leuk vind, maar hij laat niks merken. Hij zoende me zonder dat er meer achter zat voor hem. Ik ben gewoon dom. Ik had hem niet nog een tweede keer moeten zoenen. Ik zucht en zet mijn muziek nog wat harder. 

Na een paar minuten te hebben gelopen kom ik aan op de kermis. Het is bijzonder rustig. De afgelopen dagen waren hier dagelijks echt honderden mensen, maar nu zie ik hooguit 20 mensen lopen. Ik loop naar de grijpmachines, omdat mijn kans om Dexter te zien daar het grootste is. Ik pak wat muntjes uit mijn zak en probeer een blauw knuffeltje te pakken,  maar het blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Ik dacht dat ik nu wel wist hoe het moest, maar nee. 

"Laat mij maar" zegt de stem van Dexter achter me. Ik draai me om en glimlach naar hem wanneer ik hem zie. Hij ziet er weer tering knap uit. Hij glimlacht kort terug en pakt dan de joystick van me over. Het kost hem 1 poging om het knuffeltje te pakken. Hij geeft me het knuffeltje aan. "Je was al bij de eerste greep niet geconcentreerd" zegt Dex. Ik frons mijn wenkbrauwen. 

"Hoe lang ben je hier?" vraag ik. 

"Al vanaf 8 uur" zegt hij. Ik weet dat toen ik hier kwam het al 10 uur was, dus hij staat hier echt al heel lang. 

"Waarom ben je hier al zo lang?" vraag ik. 

"Omdat ik je moet spreken" zegt hij. Ik kijk kort naar de krassen in Dex zijn nek. Het lijkt me stug dat hij met zijn nek is gevallen met het motorrijden. 

"Ga je me dan vertellen hoe je echt aan die wonden bent gekomen?" vraag ik en ik sla mijn armen over elkaar. 

"Gevallen met de motor" herhaalt Dexter zijn woorden vanmiddag. "Maar ik wil je over iets anders spreken" zegt hij. Ik kijk hem in zijn ogen aan. Zijn ogen staan niet meer zo uitdagend en spannend als eerst. Eerder gebroken en bang. 

"Wat is er aan de hand?" vraag ik. 

"Je moest eens weten" zucht Dex. "Kunnen we even naar een wat rustigere plek?" vraagt hij. Ik kijk om me heen. De twintig mensen die er al waren zijn weer verminderd. 

"Het is hier best rustig toch?" vraag ik. 

"Klopt, maar het is best een heftig verhaal" zegt Dex. Hij maakt aanstalten om weg te lopen, maar blijft dan stil staan. Hij staart voor zich uit. Ik volg zijn blik en zie Ryan bij een spelmachine staan met een meisje voor hem. Hij haalt zijn lippen net van die van haar af. 

"Niks doen, Dex" zeg ik en kijk naar Dexter. "Het is prima" zucht ik. "We gaan allemaal door met ons leven" 

"Het is niet fair van hem" zegt Dex geïrriteerd. "Kom eens" zeg hij en hij trekt me achter hem aan. Hij trekt me richting Ryan. 

"Dex kom. Wij gaan wel praten" zucht ik. Ik weet al waar dit heen gaat. Dexter gaat weer bekvechten met Ryan en dan geeft hij hem een klap. Oeh. Zo te verwachten...

"Laat me dit doen" zegt Dexter en hij stopt met lopen wanneer we naast Ryan en het meisje staan. 

"Nina" zegt Ryan, die onze aanwezigheid direct opmerkt. "Je ziet er goed uit" zegt hij. Ik glimlach voorzichtig en kijk dan geïrriteerd naar Dexter. Ik wil hier niet staan. Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat het Ryan ook naar Dexter kijkt. "Jij ook weer hier?" vraagt Ryan aan hem. Dex knikt. 

"Inderdaad. Met mijn meisje" zegt Dexter. Ik maak mijn ogen groot en kijk naar Dexter. Zijn meisje? 

"Hebben jullie een relatie?" vraagt Ryan. 

"Zo kan je het noemen ja" zegt Dex en hij grijnst naar me. "Ze is inderdaad mijn vriendin" zegt Dex en hij drukt zijn lippen op de mijne. Ik ben net zo verbaasd als Ryan waarschijnlijk is, maar ik haal mijn lippen niet van Dex zijn lippen af. In plaats daarvan beginnen we te zoenen. Alles om me heen lijkt te verdwijnen en wanneer de zoen voorbij is, zijn Ryan en het meisje al weg. Dex kijkt me glimlachend aan en wrijft met zijn duim over mijn lippen. Ik zou me bijna verleid voelen, maar helaas zit er bij Dexter altijd wat achter. 

"Was het weer een beloning voor jezelf?" weet ik mezelf heel snel te herstellen.

"Nee" zegt Dex en hij wrijft over mijn wang. Hij geeft me nog een kus. Hij lijkt het nog te menen ook. Deze jongen gelooft gewoon in zijn eigen leugens. 

"Dex, niet liegen" zeg ik. 

"Ik lieg niet. Ik zweer het je" zegt Dexter. "Ik vind je leuk, Nina" 

//

Ik heb een cover laten maken door floralifex en damn, wat ben ik er blij mee! Heel erg bedankt!