my badboy

|| bloed ||

-Nina-

Mijn vader loopt mijn kamer in. "Nientje?" vraagt hij. Ik veeg mijn tranen weg, maar krijg mijn gehuil niet onder controle. Hij loopt op me af en komt bij me op bed zitten. Hij slaat zijn arm om me heen en trekt me tegen hem aan. 

"Ik ben-" ik kan niks zeggen door mijn gehuil. 

"Neem je tijd, lieverd," zegt mijn vader. 

"Ik kan het niet," zeg ik. Ik krijg mijn adem langzaam weer op orde en kijk mijn vader door mijn tranen heen aan. 

"Wat niet?" 

"De scheiding," zeg ik. "Ik mis het oude en nu is Dexter boos op me." 

"Ik zag hem inderdaad weggaan. Is hij de reden dat je huilt?" vraagt mijn vader wat bozer. Ik schud mijn hoofd en haal daarna mijn schouders op. 

"Ook. Ik was gewoon wat stiller want ik vind de scheiding heel vervelend en Dex vroeg ernaar, maar ik wilde niet praten. En uit het niets werd hij heel boos." 

"Heb je hem al gesproken sinds hij weg is?" vraagt mijn vader. 

"Nee," zeg ik en veeg wat tranen weg. 

"Bel hem anders even. Dan leg je gewoon uit waarom je wat stiller was. Het was waarschijnlijk gewoon een miscommunicatie." 

"Hij deed heel boos, papa." 

"Het is niet in mijn positie om hier wat van te zeggen eigenlijk, maar als ik iets heb geleerd van mijn relatie met je moeder dan is het dat communiceren het allerbelangrijkste in een relatie is. Ik zag hoe gelukkig jij en Dexter tijdens het eten waren en dat zal deels wel prille liefde zijn, maar ik zie hoe jullie naar elkaar kijken. Jullie zijn allebei oud en volwassen genoeg om dingen uit te praten." Ik luister naar papa. Hij verteld me over mijn moeder en hoe hun relatie in het begin ook moeilijk was. Mama kwam uit een minder liefdevol gezin en had moeite met binden aan papa. 

"Ook toen was communicatie het belangrijkste. De reden dat het huwelijk nu stuk is gelopen komt ook door te weinig communicatie. Bel Dexter zometeen maar, als je er klaar voor bent." Ik glimlach naar mijn vader en geef hem een knuffel. 

"Dank je, papa," zeg ik. "Ik ga hem zo bellen." Mijn vader drukt een kus op mijn voorhoofd. 

"Je bent een geweldige meid, Nina. Mocht communicatie met Dexter niet werken dan verdient hij je niet." Ik knik. Mijn vader staat op van mijn bed. "Ik ben in mijn slaapkamer tv kijken, dus als je straks gaat bellen, wees wat zachter," zegt hij nog en loopt dan mijn kamer uit. 

Ik ga onder mijn dekens liggen en kijk het raam uit. Het is al donker op straat en het licht van de lantaarnpalen valt mijn slaapkamer in. Ik veeg de laatste tranen weg en verzamel de moed om Dexter te bellen. Het moed verzamelen duurt lang. Dexter was echt boos. Ik had voor mijn gevoel niet enorm veel verkeerd gedaan. Hij maakte er zelf van dat ik vond dat hij moest oprotten. 

Misschien kan ik Dexter beter even alleen laten. De deurbel gaat. Ik loop mijn donkere kamer door en loop de trap af. 

"Ik ga wel, papa," roep ik. 

"Dank je," zegt mijn vader. Ik loop naar de voordeur en open hem. Dexter staat voor de voordeur. Zijn helm onder zijn arm geklemd. Zijn motorsleutels in zijn hand. Er zit bloed op zijn gezicht, dat vanaf zijn wenkbrauw langs zijn wang loopt.

"What the fuck," zeg ik en pak zijn gezicht tussen mijn handen. Ik ga op mijn tenen staan en kijk naar zijn wenkbrauw. "Wat is er gebeurd?!" vraag ik in paniek. 

"Mag ik binnenkomen?" vraagt Dexter. Ik knik en laat zijn gezicht los. Dexter stapt de hal in. Ik zet het licht in de hal aan en zie dan dat er een grote rode plek op zijn voorhoofd zit en dat ook zijn lip bloed. 

"Dexter, wat is er gebeurd?!" vraag ik. 

"Sorry voor hoe ik net tegen je deed," zegt hij. 

"Dat heb ik je al vergeven. Geef me je helm." Dexter geeft me zijn helm aan die ik op de kapstok leg. "Kom mee." Ik pak Dexter zijn hand vast en loop met hem naar de keuken. Ik pak een handdoek uit de lade en doe hem onder de kraan. "Wat is er gebeurd?" vraag ik nogmaals.

"Dat doet er niet toe," zegt Dexter. Ik gebaar hem dat hij aan de keukentafel met gaan zitten.

"Hoe bedoel je 'dat doet er niet toe'?! Heb je gevochten?!" vraag ik en dep de handdoek op zijn wenkbrauw. Ik zie dat het pijn doet aan Dexters gezicht maar hij zegt niks. "Dexter, wat is er gebeurd?" 

"Ik heb geen behoefte om dat nu te vertellen. Kan ik vanavond hier slapen?" 

"Wie heeft dit gedaan?" vraag ik. 

"Nina, ik vertel het je ooit nog wel." 

"Hebben je ouders dit gedaan? Kan je daarom niet thuis slapen?" Ik veeg het bloed van zijn gezicht af. Dexter kijkt me recht in mijn ogen. 

"Ik wil er nu niet over praten." Ik loop met de vieze handdoek naar de keuken en maak hem 'schoon'. Daarna loop ik weer naar Dex en maak het laatste beetje van zijn gezicht bloed-vrij. 

"Mag ik in ieder geval weten of je hebt gevochten?" 

"Ik heb geen klappen uitgedeeld," zegt Dexter zacht. Hij heeft waterige ogen. 

"Kom," zeg ik en geef hem een knuffel. Dexter trekt me bij hem op schoot. Ik druk een kusje in zijn nek. "Ga je me vertellen wie het heeft gedaan?" vraag ik en merk dat ook ik waterige ogen krijg. 

"Uiteindelijk zal ik dat wel doen, ja." Ik neem Dexter zijn gezicht tussen mijn handen en kijk hem aan. Er rolt een traan over zijn wang. Ik veeg hem weg en kijk naar zijn wenkbrauw. Het bloeden is nog niet gestopt. Het bloed op zijn lip wel.

"Kusje?" vraag ik. Dexter glimlacht door zijn tranen heen en drukt een kus op mijn lippen. "Ik ga even tegen mijn vader zeggen dat je hier bent. Je kan wel wat drinken pakken," zeg ik. Ik loop naar boven en klop op mijn vaders slaapkamerdeur. 

"Ja?" Ik open de deur en kijk naar mijn vader. 

"Kan Dexter hier slapen?" vraag ik. Ik sluit de slaapkamerdeur achter me. "Hij is geslagen," zeg ik zacht. Mijn vader kijkt geschokt. 

"Door?" 

"Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed een van zijn ouders. Hij vroeg of hij hier kon slapen dus ik neem aan dat hij niet thuis kan slapen." 

"Hoe erg is het?" 

"Hij heeft een wond op zijn lip en wenkbrauw," zeg ik. Nu denk ik aan de keer dat hij van zijn 'motor was gevallen'. Toen had hij blauwe plekken op zijn gezicht. Misschien is hij toen ook geslagen. 

"Hij kan hier blijven zolang hij wilt." Ik glimlach. 

"Dank je," zeg ik. "En morgen niks erover zeggen bij het ontbijt, oké?" 

"Ik houd mijn mond. Ga maar voor je vriend zorgen," zegt mijn vader. Ik glimlach en verlaat zijn kamer weer. Ik loop naar beneden en zie Dexter nog steeds op dezelfde plek zitten. Hij heeft geen drinken voor zichzelf gepakt. Hij staart naar de vloer. 

"Dex?" Hij kijkt me aan. "Wat wil je drinken?" 

"Iets sterks," zegt hij. 

"Ik heb een biertje voor je," zeg ik. "Sterke drank staat volgens mij in de schuur." 

"Dan een biertje." Ik pak een biertje uit de koelkast en geef hem aan Dexter. 

"Je mag hier blijven slapen zolang als je wilt." Dexter glimlacht kort en kijkt dan weer naar de vloer. "Mag ik bij je zitten?" vraag ik. Dexter knikt en opent zijn arm. Ik kom bij hem op schoot zitten en druk een kus op zijn slaap. 

"Dank je, Nien." 

"Geen probleem," zeg ik.