Anlatamıyorum seni | mektup | b×b

beş

Çok mu soru soruyorum? Darlıyor muyum seni? Boşver,cevap vermek zorunda değilsin. Seni yormayı istemiyorum.

Sana söyleyecek o kadar çok şeyim var ki,anlatacak o kadar çok şeyim var ki. Ciddi manada nereden başlayıp ne yazacağımı bilmiyorum.

Kafam o kadar dolu ki,eğer konudan konuya atlıyorsam kusura bakma.

Devam ediyorum o hâlde,zamanı biraz da ileriye sararak. Hissettiklerimi anlatmazsam patlayabilirim.

Günler benim için mükemmel bir şekilde geçip gidiyordu işte,hayatımda biri vardı,sen vardın. Birlikte gülüp şakalaşabiliyorduk,sınıftakilerin dedikodusunu yapıp eğlenebiliyorduk.

Sen bana geometri çalıştırırdın,bense sana edebiyat. Bir süre sonra eksiklerimizi tamamlamıştık. Bir şey itiraf edeyim mi? Ben matematiği bu kadar sevdiğimi hatırlamıyorum,anlatan sen olduğu için midir bilmem,çalışalım diye can atıyordum.

Her şey güzel gidiyordu,ara bir okuldan kaçıp boş boş geziyorduk sokaklarda.

Ben her gün sana daha çok aşık oluyordum,fark etmiyordum ama ben her seferinde daha duygu yüklü bakıyordum gözlerine. Fark etmiyordun ama ben ölüyordum Emre.

Sınıftakilerin dışlamalarına rağmen sen benim yanımda olmuştun. Hatta birkaçıyla kavga etmiştin,o zaman sanki benim için tüm dünyayı karşısına alabilecek bi kahraman gibiydin. Kendimi o kadar,o kadar özel hissediyordum ki.

Alnın kanamıştı,ben sana hayretle bakarken sen elinin tersiyle silmiştin. Ne kadar komik gelmiştin o zaman bana.

Ama ne biliyor musun? Ben senin de bana karşı hislerin olduğunu sanmıştım,umutlanmıştım. Benim sana hissettiklerimi sen de bana hissediyorsun sanmıştım. Çünkü kısa bi sürede o kadar yakınlaşmıştık ki seninle,bana göre normal bi yakınlık değildi bu.

Her geçen gün bana karşı daha farklı davranmaya başladın,ben de içimden içimden sevinmeye başladım.

Acaba o da bana karşı mı böyle hissediyor? Acaba onun kalbi de benimki gibi hızlı atıyor? Acaba o da,o da beni mi seviyor?

Bunları düşündüğümdeki hislerimin tarifi yok,sadece adı var işte,gerisi yok.