Anlatamıyorum seni | mektup | b×b

altı

Sana açılmayı düşünmüştüm Emre,hareketlerin o kadar kendimden geçmeme neden oluyordu ki. Gözlerin öyle güzel bakıyordu ki. Onların içine cesurca bakabilmek istiyordum.

Ve en önemlisi,az önce dediğim gibi,beni sevdiğini sanmıştım.

O gün çiçek almıştım sana,gerçi çiçek sever misin bilmiyordum. Ama yine de elimdeki kamelyalarla gelmek istemiştim sana. Ama yapamamıştım.

Sonraki birkaç gün daha denedim,ağzımı açtığım an tutulup kalıyordum. Bu benim için çok büyük bi riskti Emre,umarım anlıyosundur.

Hayatımda değer verdiğim tek şeyi kendi ellerimle kaybetmek istemedim. Eğer beni istemezsen,eğer beni sevmemişsen,eğer gidersen...

Ben kahrolurdum Emre,ben yok olurdum.

Sonra sen bana Melekten hoşlandığını söylemiştin. Nasıl söylesem,hani derler ya bi bıçak saplandı kalbime diye,işte tam da o an koca bi bıçak saplanmıştı kalbimin tam ortasına.

Ne çekip çıkarabilmiştim,ne de orada durmasına rağzı olabilmiştim,kabul fazlasıyla acıtmıştı.

Onu ne kadar sevdiğini söylemiştin,ben ne diyebilirdim ki söylesene? Karşımda deli gibi sevdiğim adam başkasını severken ben ne diyebilirdim ki?

Uzunca bi süre bana boş olmadığını düşünüp umutlandığım adamın,bir ton hayalin baş rolüne koyduğum adamın kalbinin başkasına ait olduğunu duyduğumda ne yapabilirdim söylesene?

Sanırım aldığım en yıkıcı haberdi bu,sevinip sevinmediğimi sormuştun. Gözlerim yuvalarından çıkacak gibi olmuştu,ama ben yine de senin adına çok sevindiğimi,istersen sana ayarlayabileceğimi söylemiştim.

Sonrasındaysa koşarak tuvalete gitmiştim,kabinin içine girdiğim zaman,kendimi tamamen bıraktığım zaman olmuştu.

Göz yaşlarımı serbestçe bırakıp çocuk gibi ağlamıştım,duvarları yumruklamıştım. Aslında elim acımıştı,ama canım çok ama çok daha fazla acıyordu.

Sonra ne olmuştu? Ben hiçbir şey olmamış gibi davranıp Melekle aranızı yapmıştım. Ben. Senin. Melekle. Aranı. Yapmıştım.

Ben seni  ellerimle hazırlamıştım kendi ölümüme.