En çok gün batımını izlemeyi severdim seninle. Çıktığımız bi tepe vardı hatırlıyor musun? Ben omzumu senin omzuna yaslardım.
Şimdi nedendir bilmiyorum izleyemiyorum artık,ne güneş batsın,ne de doğsun istiyorum. Sen yoksan ,şehrime güneşin doğmasının ne anlamı var?
Fazla mı edebiyat kasıyorum ne? Bundan pek hoşlanmazdın,ama konu sen olunca kelimeler çok yetersiz. Anca abartarak anlatabiliyorum içimdekileri,gerçi,ben de abartılı seviyorum ya.
Ben gitmiştim,biz bitmiştik. Yeni arkadaşlar,yeni okul,yeni sınıf,yeni bir şehir,yeni bir ülke.
Kendimi hiç bilmediğim bir yerin ortasında bırakılıp gitmişim gibi hissediyordum,ki bu ülkeye o kadar da yabancı değildim. Amcamlar çok öneceden iş kurmak için taşınmışlardı ve biz de ara ara giderdik yanlarına. Kuzenlerimden de az çok biliyordum dili.
Ama bunlar kendimi yabancı hissetmeme engel değildi,bir kere yanımda sen yoktun,kimse yoktu,yine ve yine yapayalnız kalmıştım.
Bir süre sınıfta en arkadaki,kimseyle irtibat kurmayan sıramda oturdum. Nedensizce iyi hissettirmişti,şey gibiydi,sanki yanımda sen varmışsın gibi. Kimseye aldanmayıp yine yanımda olmayı seçen biri varmış gibi hissetmiştim.
Ama sonra hocalar bu durumumdan fazlasıyla işkillendiler,özel bi liseydi gittiğim. Ve inan Türkiyedeki gibi boktan hocalar yoktu. Sana bir insan olarak değer veriyorlardı.
Uzun süren rehberlik konuşmalarından sonra desteğe ihtiyacım olduğunu söylediler,ailem de benim için endişelenmişti. Evdeki vazoları kırmam normal değildi onlara göre.
Vazoları kırmak deyince korkma,sadece ufak nöbetler geçiriyordum. En sonunda gittiğim psikoloğa dayanamayıp her şeyi anlattım. Seni ne kadar sevdiğimi,senden uzakta kalamadığımı falan filan.
Okulumu bitirip dönmemi ve sana açılmamı söyledi,daha fazla içimde tutmayacaktım ve rahatlayacaktım işte.
Yemin ederim sadece okulu bitirmeyi bekliyordum Emre,sadece senin yanına gelmeyi istiyordum.
أنت تقرأ
Anlatamıyorum seni | mektup | b×b
غير روائيtamamlandı Hiçbir şey bulamadım seni anlatan,konuşmadı kimse,yetmedi rüyalar. Hiçbir şey bulamadım,seni unutturan.
