Sarıman bir kediydim. Sarı, turuncu tüylerim, güzel bir suratım, mavi gözlerim vardı. Güzel olduğumu söyleyen çok kişi olduğu için, kendimi güzel göründüğüme inandırmıştım.
Adım Renjun'du. Boynumda, adımı gösteren bir kolyem vardı. Eski sahibimin bende bıraktığı bir şeydi ve ben kahretsin ki o şeyden kurtulamamıştım.
Kurtulmak istememin nedeni, sahibimin, o çseçokvdiğim insanın, beni bir kış günü sokağa atmasından başka bir şey değildi.
Aslında oldukça akıllı bir kediydim. Diğer birçok kedinin aksine, ben insan dilini anlayabiliyordum ve ona göre hareket ediyordum. Fakat bu, sahibimin beni atmasına engel olamamıştı.
O zamandan beri, sokaktaydım ve tüylerim yıpranmıştı. Sürekli yalanıp kendimi temizlemeye çalışsam da, bazen susuzluktan dolayı yalayamıyor olmak tüylerimi bozmuştu.
Neyse.
Açık olduğunu gördüğüm kapıdan, uzun apartmanın içine girdim. Merdivenlerde birkaç çocuk vardı, yanlarından geçip gitmek isterken kuyruğumdan tutup beni çektiler ve sevmeye başladılar. Mavi gözlerimi kırpıp bu anın bitmesini bekledim.
Sonunda bittiğinde, yani hevesleri geçtiğinde, yanlarından geçerek en üst kata ilerledim. Açık olan ilk kapıdan girerek terasa çıktım.
Hızla koşarak, teras ile gökyüzünü ayıran o yüksek kenarlıklara zıplayıp kendimi aşağıya bıraktım.
Bu sefer ölebilmeyi umuyordum.
Fakat yine dört ayağımın üzerine düştüm.
Ölemedim.
Silkelenerek dört ayağımın üstünde doğruldum ve açık bir kasaptan et dilenmek üzere yola çıktım.
Bir kedi olarak hayatım, bundan ibaretti...
