Kovalandığım için dilim dışarıya çıkmış bir şekilde soluk soluğa kaçıyordum. Eğer yakalanırsam, peşimdeki çocukların kuyruğuma dolayacağı tenekeli ipten kurtulamazdım. Boynumda, ismimin yazdığı kolyemin yanına bir yük daha eklensin istemiyordum.
Koşmaya devam ettim.
"Gel pisi pisiiii!" Çocuklar hızlarını arttırdılar.
Yolun olduğu yere gelince durdum ve ışığa baktım. Yayaya kırmızı yanıyordu, araçlar son süratle geçiyorlardı.
"Miyav..." Kendi çapımda eğlenerek, son kez çocuklara bakıp kendimi son sürat gitmekte olan bir arabanın önüne doğru sıçrattım.
Bedenime çarpan soğuk camın, daha sonra kayarak yere düştüğümde hissetttiğim soğuk taşın verdiği hissiyatla titredim. Gözlerimi açmaya korkuyordum.
Bir insan öldüğünde olduğu gibi, etrafıma insan sürüsü toplanmamıştı. Bir hayvanın, bir kedinin ölümü veya yaralanması kimsenin umurunda değildi. Zaten bana vuran araç da son sürat yoluna devam etmişti.
Korkmama rağmen gözlerimi açtım, korkumun nedeni yine ölememiş olmaktı. Ve korktuğum olmuştu. Yine ölememiştim.
"Miyav, miyavv..."
Yoldan kalktım, gelen ikinci bir arabanın önünde bekledim. Bu sefer arabanın önü çarpmıştı, fakat ben yine ölememiştim.
Hissettiğim hüsranla, peşimdeki çocukları da atlatmış olmanın verdiği hisle iki sokak ilerideki parka doğru yürüdüm.
Ve yolda, onunla karşılaştım.
