Ölmeye çalışma çabalarımın ardı arkası kesilmezken, her defasında dört ayağımın üstüne düşmek beni çıldırtıyordu.
Kendimi, yine çatısına çıktığım binadan aşağıya bıraktım.
"Miyaaav!" Kafalarına düşmemek için insanların çekilmesini umarak miyavladım, gözlerimi kapattım ve yere çakılacağım o anı hissetmeye çalıştım. Fakat aldığım tek cevap, dört ayağımın üstüne düşmek oldu.
Etraftaki insanların konuşmalarını duyabiliyordum.
"Ayy, kediye bak, dört ayağının üstüne düştü."
"Onu kim atmış acaba?"
"Yazık ay, ölüyordu zavallım!"
Ölemiyordum ayol teyze, ölemiyordum.
Sinirleniyordum.
Yine asilce yürüyerek karşıdan karşıya geçecekken, bir çift el beni kollarının arasına aldı.
Kafamı kaldırıp sahibine baktım, ve o an şimşekler beynimin içinde çakmıştı.
Bu, Jaemin olduğunu öğrendiğim adamdan başkası değildi.
Patimdeki tırnaklarımı çıkararak, koluna uzunca bir çizik attım.
"Ah! Acıdı, yapma pisicik, uslu ol."
"Miyav..." Bir kez daha koluna benden bir iz bıraktığımda, elinin biriyle kafamı okşamaya başladı.
Bu, dayanamadığım tek şeydi.
"Mrr~" Gözlerimi kapatıp kendimi uykunun kollarına bıraktım, az önce çizdiğim kolun sahibinin şefkatine sığındım.
