Jaemin mutfağa döndüğünde, yavaşça kalkıp 4 ayağımın üzerinde içeriye geçtim.
İnsan olsam kahkahalar içerisinde gülerdim.
Bu his, beynimin bir köşesindeydi hep. İnsan olmak istiyordum, kimi zamanlar insanların yaptığı şeyleri görünce insan olmaya özeniyordum. Mesela insanlar eliyle yemek yiyebiliyordu, kahkaha atabiliyordu, konuşabiliyordu.
Beniyse anlayan bir tek Jaemin vardı. Gerçi bu durumdan memnundum ama yine de Jaemin'in karşısına insan olarak çıkmak istiyordum.
Ben düşüncelere dalmışken, mutfaktan bir çığlık yükseldi.
"İğrenç Jaem, iğrenç. Kesin o kedi yaptı, o yapmış olmalı."
"Saçmalama Jeno, bir kere Injunie içeride, burada bile değil."
"Neden bana inanmıyorsun, o kedi yapmıştır diyorum!"
"Ben de sana saçmalama diyorum Jeno!"
Jeno, hışımla içeri girip beni kucağına aldı. Sıkarak arkasından içeri giren Jaemin'e baktı.
Canımı yakıyordu.
"Miyav..." Acıyor.
"Jeno bırak onu, canını acıtıyorsun!" Jaemin bağırarak Jeno'ya yöneldi.
Jeno, beni alıp yere fırlatırken, 4 ayağımın üzerinde yere düşmüştüm. Ayağımda hafif bir sızlama dışında bir şeyim yoktu ama oyunculuktan zarar gelmezdi.
"Miyav!" Aah, acıyor!
Jaemin hemen eğilip beni kollarının arasına aldı.
"Acıyorsa yüzüme dokun Injunie..."
Patimle yüzüne dokundum. O an Jaemin'in gözlerinin karardığına şahit oldum.
"Siktir git Jeno, evimden de hayatımdan da. Bir daha gelme. Ayrıldık, bitti."
"Ama Jaemin, ama ben-"
"Kes çeneni! Git evimden de hayatımdan da. Seni bir daha görmek istemiyorum." Jaemin kollarında beni okşarken, Jeno hüzünle kapıya yöneldi.
Son kez arkasını döndüğünde, Jaemin görmeden patimdeki orta parmağımı Jeno'ya doğrulttum. Ne kadar yapabildim bilmiyordum ama bu hareket için çok uğraşmıştım.
"Miyav!" Hoşçakal Jeno!
Jeno sinirle kasılıp evden çıkarken, patilerimi Jaemin'in koluna dolayıp suratımı onun göğsüne gömdüm. (Hayal edebildiniz mii? Çok tatlı...)
Güzel kokuyordu.
