Orion Kuşağı

15.BÖLÜM

Şövalyeler

Vivienne kolundaki dikişler yüzünden acı çekerken, Valerian'a öfke duyamıyordu. Deastris onun koluna son dikişi atarken Valerian suçlu bir mahcubiyetle yanlarına gelmişti. Vivienne'e zarar verdiği için kendisinden nefret ediyordu.

"Bu kadar yüzsüzlük senin için bile fazla." dedi aniden Deastris. Kardeşinin düşüncesiz hareketine sinirlenmişti. Vivienne'in yarasını kapattıktan sonra ikisinin konuşacak şeyleri olduğunu düşünen Deastris, odadan çıkarken kardeşine son derece öldürücü bir bakış atmayı ihmal etmedi.

Sessiz bir şekilde Vivienne'in yanına oturan Valerian, utancından onun yüzüne bakamıyordu bile.

"Acıyor mu?" diye sorduğunda gözleri bir anlık yarasına gitmişti.

"Keşke kendi kolumu kesseydim." diye içinden geçirdi Valerian. Fakat olan olmuştu ve geri dönüşü yoktu. Buna rağmen Vivienne ona karşı hala aynıydı.

"Acıyor ama bir şekilde geçecek. Hiçbir acı sonsuza kadar sürmez sadece iz bırakır."

"Özür dilerim, amacım seni yaralamak değildi. Korkup geri çekilmeni istedim ama sen her seferinde karşımda durdun... Seninle gurur duydum."

Valerian'ın içtenliğinden emin olan Vivienne bu konu hakkında daha fazla söyleyecek söz bulamadı. Herkes bir noktada hata yapabilirdi önemli olan hatanın farkında varılıp özür dilenebilmesiydi.

"Şu an nasıl hissediyorsun peki?" dedi Vivienne.

"Kaybolmuş fakat bir yandan ise aydınlığın olduğunun farkına varmış gibi. Bazı şeyleri atlatıp hayatıma kaldığım yerden devam etmem gerekiyor sanırım. Ailem bunu isterdi."

"Sorumluluklar herkesin sahip olduğu bir şeydir. Herkes birilerinin sorumluluklarını yerine getirmesini ister; bazıları getirir bazıları getirmez. Bunların dışında önemli olan tek şey senin ne istediğin. Eminim aile senin ne istediğine önem verirdi."

"Ne istediğimi bile bilmiyorum. Bu kötü bir şey mi?"

"Kötü bir şey olduğunu sanmıyorum, benim de ne istediğimi bilmediğim zamanlarım oldu. Şu an bile tam olarak neyi istediğimi bilmiyorum, kendi yolumu bulmaya çalışıyorum. Bence sen de ilk olarak kendini keşfederek başlayabilirsin."

"Gidecek misiniz?"

"Mecburuz. Görevimiz daha bitmedi ve her şey yeni başlıyor. Üstelik arkadaşlarımız nerede onu bile bilmiyoruz..."

Valerian derin bir düşünmenin ardından heyecanla doğruldu.

"Sanırım onları nasıl bulabileceğimizi biliyorum."

İkisi heyecanla odadan çıkarlarken şatonun diğer tarafında Theodemer hazırlık yapıyordu. Gitme vakitleri yavaş yavaş gelirken, Deastris içeriye girdi.

"Hızlı toparlanıyorsun."

"Geç bile kaldık."

"Vivienne'in dikişleri bitti. Yapısına göre güçlü bir insan."

Theodemer hiçbir tepki vermeden sadece Deastris'i dinledi. Theodemer'ın tepkisizliğini fark eden Deastris onun biraz daha üzerine gitmeye karar verdi.

"Valerian yaptığından pişman gözüküyordu. Vivienne için oldukça endişelenmişti."

"Peki bunları neden bana söylüyorsun?"

"Vivienne'in arkadaşı değil misin? Bilmek istersin diye düşünmüştüm."

"Benim adıma kararlar vermesen daha iyi olacak."