Jimin chce zaczerpnąć porady u bardziej doświadczonego i starszego kolegi na temat tworzenia własnych tekstów, książek, jednak nie wszystko idzie po jego myśli. Trafia na osobę, która jest szczera do bólu, czasem aż za bardzo...
Yoongiego denerwują...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Dlaczego on nie mówił, że tak ślicznie gra na pianinie?! Słodki Hyung"
Polubienia: 25253. Komentarze: 10524
MinYoongi: Bo nie gram
Seokjinie: Bardzo ładna melodia, co to było?
MinYoongi: Sam to skomponowałem, do piosenki Scenery ;)
Chimchim: haksbdjdndjdndjd
Kookmonster: Hyung... 👉👈 Czy zaproszenie nadal aktualne?
MinYoongi: Oczywiście
Sunmi: Przynosisz wstyd naszej rodzinie, jebany pedał. Pewnie ten cały Chim to twój chłoptaś, śmieszne
143Wannamy143: Przystojny jest!
........
Przyznam szczerze, odetchnąłem po opublikowaniu mojej książki. Może nie był to najlepszy pomysł, żeby na forum się chwalić, że wolę mężczyzn, jednak głupie rzeczy wychodziły i zawsze najlepiej. Właśnie takim sposobem wylądowałem przed drzwiami do mieszkania Kim Namjoona. Zrobiło mi się szkoda Seokjina, więc stwierdziłem, że porozmawiam ze starym przyjacielem.
Zapukałem, jednak spotkałem się z ciszą. Ponowiłem pukanie. Nadal nic. Zdziwiony sięgnąłem do klamki. Joon miał taki problem, że czasem zapominał o zamknięciu drzwi. Tak też było i tym razem. Po cichu wszedłem do pomieszczenia zdejmując buty. Co jak co, ale w butach to tak nieładnie się pakować komuś do domu. Taehyung już mnie o tym uświadomił.
Rozejrzałem się po salonie, kuchni, nigdzie nie było tego półgłówka. Ostatnim miejscem, jak przyszło mi do głowy, to jego biuro, to znaczy sypialnia z wydzielonym biurem. Wszedłem tam dość spokojnym krokiem trochę głośniej zamykając drzwi. Namjoon siedział, a raczej leżał na biurku. Głowę miał położoną na rękach, a jego ciało w bardzo nienaturalny sposób przekrzywiło się na fotelu. Co chwilę słychać było jego pochrapywanie. Podszedłem bliżej. Pełno papierów, dokumentów, przyrządów do pisania i co najbardziej mnie zaskoczyło – moja książka. Zaśmiałem się kręcąc głową. Chciałem podejść bliżej, jednak kopnąłem w coś, co leżało na ziemi. Nie byłem nawet w stanie zidentyfikować co to było, ponieważ bardzo szybko wleciało pod stół. Domyślam się, że pusta butelka po jakimś whisky.
Namjoon od razu podniósł głowę przebudzając się i krzycząc: "Babciu, nie chcę kapusty!". Po chwili oprzytomniał trochę, przetarł dłonią oczy i przeciągnął się.
— Co? Taka nudna, że aż zasnąłeś? — zaśmiałem się wskazując na książkę.
— Nie... To znaczy, w sumie... Nie no, po prostu zmęczony jestem...
