~Surprise~ ft. 1D en 5sos

-2-

~25 januari~
-Livia-
Ethan en ik zitten op een bankje buiten. Het is best koud buiten en ik begin te klappertanden. "Heb je het koud?" vraagt Ethan aan mij. Ik knik. "Kom hier." Hij houd zijn armen open en hij slaat ze om me heen. Ik heb het meteen minder koud.

"Ik denk dat we beter weer terug kunnen gaan naar binnen. Straks word je nog ziek en dat wil ik niet." Zijn ogen kijken me aan. Die prachtige groene ogen. MAAR HIJ IS NIET MIJN TYPE!

Ik knik en we staan op. Zodra we binnen zijn komt er een overenthousiaste jongen naar me toe rennen. "Omg, ben jij ook jarig?" zegt hij. "Wat bedoel je met 'ook'?" Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik ben ook jarig. Ik ben 22 geworden. Ik vind dit zo leuk, want ik heb nog nooit iemand ontmoet die op dezelfde dag jarig is als ik!" Hij geeft me een knuffel.

"Omg, je stinkt. Laat me los, please." zeg ik en begin te lachen. Ik wil niet overkomen als een bitch. "Omg echt. Sorry. Ik laat je wel los." En hij laat me los.

Ik zie dat Katy verderop naar me staat te kijken met een ik mag je niet- blik. Ik mag haar niet. Ze is echt een bitch naar iedereen die niet naar haar luistert. Ze heeft twee meelopers, Jessica en Jasmine. Die meiden doen alles wat Katy zegt.

Katy komt naar ons toe lopen. "Hey, hoe gaat het hier?" vraagt ze en ze zet haar fake smile op. Ik haat die blik. "Hey, gaat goed hoor. Wie ben je?" vraagt de jongen aan haar. "Ik ben Katy, leuk je te ontmoeten." Ze steekt haar hand uit en hij schudt hem.

In de achtergrond zie ik Ashton naar de informatiebalie lopen. Dan gaat de interkom af.

"Wil Livia naar de informatiebalie komen. Livia naar de info-balie." Hoor ik mevrouw Verbeek zeggen. Ik kijk Ethan aan. Hij knikt en geeft me een duwtje richting de balie.

Ik loop er aarzelend naartoe. Daar zie ik mevrouw Verbeek, Ashton en nog een andere vrouw staan. "Ik heb goed nieuws Livia." zegt mevrouw Verbeek, "Je bent geadopteerd door deze jongen. Hij wil jou opnemen in zijn huis. Je mag vandaag met hem mee."

Mijn ogen worden groot en ik voel tranen prikken. Dan begin ik te huilen. Is dit echt? Wordt ik na 13 jaar eindelijk geadopteerd?

Ashton komt naar me toe gelopen en staat zijn armen om me heen. "Waarom ik?" fluister ik tegen hem. "Omdat ik het zo sneu vond. Mensen van het weeshuis vertelde dat jij het langst hier zit. Ik wil je heel graag meenemen, zodat je een nieuw leven kan opbouwen."

Ik ben zo gelukkig, maar dan denk ik aan Ethan. Hij zit hier dan zonder mij. En ik zonder hem.

"Livia, zullen we naar je kamer gaan en je spullen inpakken?" vraagt mevrouw Verbeek. Ik knik, "Maar ik wil wel dat Ethan me helpt." zeg ik. "Dat is goed hoor."

We lopen naar boven, naar de kamer waar ik al 13 jaar slaap. Ethan heeft zijn arm om me heen geslagen. Ik heb een koffer onder mijn bed. Ik doe alles in mijn koffer. Mijn gitaar neem ik ook mee, want ik kan niet zonder mijn gitaar.

We komen langs Katy met al mijn spullen. "Hey, wat zijn jullie aan het doen, Ethan?" vraagt ze. "Livia is geadopteerd. Ze gaat zo weg." legt hij aan haar uit. "OMG, ben je geadopteerd. Hoe kan jij eerder geadopteerd worden dan ik?! Dat kan niet! Je moet mij adopteren, niet haar." Haar hoofd is rood en de stoom komt nog net niet uit haar oren.

Tranen prikken in mijn ogen. Gunt ze me nou echt niks? Geen geluk? "Laat haar maar. Ze is gewoon een bitch." zegt Ethan om mij te troosten.  Ik knik.

We lopen door naar de uitgang van het gebouw. Daar staat een zwarte range rover. "Dit is mijn auto. Zal ik je spullen in de auto zetten?" vraagt Ashton aan mij. Ik knik en draai ik me om en kijk mijn beste vriend in zijn ogen.

Ik begin meteen te huilen. "Ik wil je niet kwijt. Het liefst neem ik je mee." Ik sla mijn armen om hem heen en knijp hem bijna fijn. Hij is in die 13 jaar zo speciaal voor me geworden dat ik niet zonder hem kan.

"Ik kom je opzoeken zodra ik geadopteerd ben en weet waar je woont. Ik ga je zo erg missen!" zegt hij. Bij hem rolt er nu ook een traan over zijn wang. Ik veeg hem weg met mijn duim. "Ik hou van je." zeg ik en ik kijk hem recht in zijn ogen aan. "En ik van jou. Altijd."

Ik loop naar de auto en stap achterin. Ashton zit ook achterin en de andere vrouw rijdt. Ik zwaai nog een laatste keer naar de mensen van wie ik hou en dan komt de auto in beweging. Daar ga ik dan.

"Waar gaan we heen?" Na 13 jaar in een weeshuis te hebben gezeten weet je niet meer hoe de wereld buiten de muren eruit ziet. Het is gek om na zo'n lange tijd weer een familie te hebben.

"We gaan naar een villa in Miami. Je zult het prachtig vinden." zegt mijn pleegmoeder. Ze is de moeder van Ashton.

Ik staar door het zijraam. Ik weet niet waar ik terecht kom. Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang. Ik voel ineens een hand op mijn arm. Ik schrik ervan en draai mijn hoofd naar Ashton die zegt, "Het is oké. Je hoeft niet bang te zijn. Je komt in een fijn huis terecht."

Ik staar weer naar buiten, terwijl alle auto's op de andere weg voorbij razen. Ik zie prachtig hoge palmbomen met de grote bladeren die wapperen in de wind. Aan de andere kant van de auto is de zee. Het is hier prachtig.

Ik kan me niks meer herinneren van de tijd voor het weeshuis. Ik was namelijk net vijf toen ik in het weeshuis kwam.

Na tien minuten gereden te hebben stoppen we voor een groot huis met een zwart hek eromheen. Mijn ogen worden groot. Is dit mijn nieuwe huis?

"Welkom bij je nieuwe huis." zegt Ashton trots.