~Surprise~ ft. 1D en 5sos

-3-

~25 janurai~
-Ashton-
Mam parkeert de auto op de oprit. We stappen uit en ik haal Livia's spullen uit de auto. Dan loop ik naar de voordeur en doe hem open.

Livia loopt langzaam naar binnen. Haar ogen worden groot en ze zegt, "Wow, deze hal is mega. Woon ik echt hier? Kijk die kroonluchter en de wenteltrap. Alles klopt." "Geef mij je jas maar. Dan kan je naar de woonkamer gaan. Dat is die glazen deur recht voor je."

Ik pak haar jas aan en hang hem op aan de kapstok. Alle spullen laat ik in de hal staan. Livia doet de deur open die naar de woonkamer gaat. "Je hebt een vleugel?!" Hoor ik haar ineens roepen. Ik lach zachtjes. "Ja, dat klopt. Als je wil kan ik je leren spelen." stel ik voor en ze begint hevig te knikken.

Na een rondleiding door het huis komen we aan bij Livia's kamer. Aarzelend doet ze de deur open.

-Livia-
Aarzelend doe ik de deur open. Mijn mond valt open als ik zie hoe groot de kamer is. Ik loop naar binnen. Er staat een groot tweepersoons bed en een kledingkast. Ik heb zelfs een eigen balkonnetje! Er staat een bureau met een stoel en er hangt een mega grote tv! Er is nog een deur die ergens heen gaat. Daar loop ik heen.

"Mag ik hier naar binnen?" vraag ik voor de zekerheid. Ashton knikt naar me en ik duw voorzichtig de deur open. Achter die deur zit een badkamer. Dit is niet te geloven?!

"En? Wat vind je van je nieuwe huis?" vraagt Ashton aan mij. "Ik heb het gevoel dat ik droom. Dat ik zometeen knijp en weer terug ben in het weeshuis," ik knijp mezelf en als ik merk dat het geen droom is vervolg ik, "maar dit is geen droom. Dit is echt en ik ben je enorm dankbaar voor alles wat ik nu heb. Ik ben echt enorm gelukkig! Bedankt." Ik staar naar de grond en begin te huilen. Ineens voel ik twee sterke armen om me heen. Weer schrik ik.

"Je bent in goede handen Livia. Ik zal goed voor je zorgen. Ik snap heel goed dat alles nog een beetje eng is, maar ik ga je helpen over je angsten heen te komen. Ik ben er voor je en dat zal altijd zo blijven." zegt Ashton en hij geeft me een kus op mijn kruin. Ik ben veilig bij hem. Zo voelt het, ook al kennen we elkaar pas net.

We blijven nog even in elkaars armen staan. "Ik ga even douchen. Als je wil mag je je spullen wel even opruimen hier. Dan haal ik ze even." Ik glimlach en knik. Eindelijk iemand die echt om me geeft. Ethan deed dat ook, maar toch is het anders.

Terwijl Ashton mijn spullen pakt ga ik voor het raam staan. Het raam is groot en ik kan uitkijken over zee.

De deur gaat open en Ashton staat met mijn spullen in de deuropening. "Hier. Ik ga nu douchen." zegt hij en hij legt mijn spullen in de kamer. Dan loopt hij weg en ben ik alleen.

Terwijl ik een liedje zing, ruim ik mijn spullen op in mijn nieuwe kamer. Mijn kleren hang ik in de kast, mijn dagboek en het boekje waar ik mijn teksten in schrijf leg ik in mijn nachtkastje, mijn gitaar leg ik op mijn bed.

Klaar. Ik kijk om me heen. Alles is netjes opgeruimd. Ik ben zo blij met mijn kamer.

Ik pak mijn muziekboekje en mijn gitaar en ga in kleermakerszit op bed zitten.

Dan begin ik te tokkelen op mijn gitaar en zing mijn eigen geschreven tekst. Het is hetzelfde nummer als dat ik vanmorgen heb gezongen. De dromerige blik van Ethan, die blik vergeet ik nooit meer.

Daarna speel ik nog een ander nummer en terwijl ik aan het zingen ben, komt Ashton binnen lopen. Hij heeft een zwarte skinny jeans en een blouse met polka dots erop aan. "Hey, heb je alles een plekje gegeven? Ik hoorde je dus ik dacht ik kom even kijken of alles goed gaat." zegt hij lief. Ik glimlach naar hem en zeg, "Het gaat goed hoor. Ik was gitaar aan het spelen en aan het zingen." "Oh en welk nummer."

Ik kijk hem aan. Ik weet niet of wel wil zeggen dat ik zelf nummers schrijf.

Uuuh... Gewoon een beetje tokkelen. Ik speelde niet echt een nummer ofzo." zeg ik. Dan zie ik dat zijn ogen mijn schriftje hebben gevonden. Zijn hand rijkt naar het schriftje en voordat ik het weet, heeft hij mijn schrift met teksten in zijn hand.

Hij begint te lezen, "De meeste dagen gaan zo snel voorbij. Op zoek naar jou, maar kom niet dichterbij... Zijn dit gedichten?" Ik schud mijn hoofd en zeg, "Songteksten die ik heb geschreven." Zijn ogen vergroten. "Schrijf je nummers?"

Na een heel verhaal over waarom ik teksten schrijf en waar ze over gaan vraagt hij, "Wil je een nummer spelen voor me?"

Ik aarzel even maar zeg dan toch ja. Ik speel mijn allereerste nummer voor hem. Het is zo ongemakkelijk om mijn eigen nummers voor iemand anders te spelen. Eerst speelde ik alleen voor Ethan, omdat hij zo van mijn muziek houdt.

"En?" vraag ik als mijn laatste akkoord is weggevaagd in stilte. "Wauw. Meer kan ik niet zeggen. Dit nummer zou je moeten uitbrengen. Ik kan niet wachten om al je andere nummers ook te horen!" Ik glimlach schaapachtig naar hem en kijk naar mijn gitaar.

"Oh ja, ik heb nog een vraag. Calum, die jongen die ook jarig is vandaag, geeft een feestje bij hem thuis. Alle jongens van 5sos zijn er ook. Als je wil mag je met me mee. Als je het nog te eng vindt, hoeft het niet." zegt hij.

Eigenlijk wil ik zijn vrienden wel beter leren kennen, maar ik vind het wel eng. Ooit zou ik mijn angsten moeten overwinnen, dus ik zeg, "Ik ga met je mee."

De lach op zijn gezicht wordt groter en hij geeft me een knuffel. "Gezellig! En als je het toch te eng vindt, gaan ee weer lekker naar huis. Hij woont namelijk op tien minuten afstand van hier." Hij is nu al zo lief en zorgzaam. Ik ben nu al blij met hem.