Σταχτοπούτα (Cinderella)

~2~

Μια εβδομάδα μετά

Το σώμα της ξαπλωμένο στο έδαφος, με το λευκό της φόρεμα να απλώνεται σε διάφορες κατευθύνσεις. Το χέρι της χάιδευε απαλά το χώμα, με στοργή. Τα ζεστά δάκρυά της έπεσαν πάνω του και απορροφήθηκαν αμέσως.

"Μαμά τίποτα δεν μου έχει απομείνει πια" κοίταξε δίπλα της πάνω στο μάρμαρο όπου αναγραφόταν το όνομα της μητέρας της.Η σκιά του δέντρου έπεφτε πάνω της, προστατεύοντας από τον ήλιο τα πρησμένα από τα δάκρυα μάτια της.Το κεφάλι της ήταν στηριγμένο πάνω στις ρίζες του γέρικου δέντρου.

" Γιατί η ζωή μου είναι τόσο άδικη;" έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας τον κρύο αέρα, καθώς τα δάκρυα της διέσχιζαν το γλυκό της πρόσωπο.

"Γιατί να χάσω και τους δύο σας;" συνέχισε να απορεί χωρίς να περιμένει καμία απάντηση. Τα μάτια της έκλεισαν και την πείρε ένας βαθής και ήρεμος ύπνος, καταπραΐνοντας την ανήσυχη ψυχή της. Παρέμεινε εκεί για ώρες μέχρι ο ήλιος να χαράξει και το κρύο αεράκι να την ξυπνήσει......

Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και μπήκε μέσα σέρνοντας τα πόδια της. Το κεφάλι της σκυμμένο και το όμορφο λευκό φόρεμά της λερωμένο.

"Που ήσουν τόσες ώρες; "η αυστηρή φωνή της μητριάς της ακούστηκε και γύρισε προς το μέρος της. Κοίταξε το επικριτικό της βλέμμα με το δικό της ταλαιπωρημένο από τα ασταμάτητα δάκρυα. Δεν της απάντησε τα κόκκινα μάτια της έδωσαν όσες απαντήσεις ζητούσε.
Μία μεγάλη παύση επικράτησε ανάμεσά τους μέχρι που η μητριά της πείρε ξανά τον λόγο.

"Πήγαινε πάνω έχουν να σου πουν οι αδερφές σου" η Ελλα απάντησε με ένα νεύμα του κεφαλιού της, περπάτησε με αργά βήματα πάνω στις σκάλες μέχρι που έφτασε έξω από το δωμάτιο της.Πείρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε την σκαλιστή ξύλινη πόρτα απέναντί της.

Ακούμπησε το πόμολο της και την άνοιξε διάπλατα. Μπήκε μέσα και κοίταξε την Λυδία και την Σοφία που τσακώνονταν για άλλη μια φορά. Η Σοφία τραβούσε τα ξανθά μαλλιά της Λυδίας ενώ η Λυδία το ροζ φόρεμα της Σοφίας. Μόλις οι ίδιες κατάλαβαν την παρουσία της σταμάτησαν και την κοίταξαν. Αμέσως συμμορφώθηκαν και έφτιαξαν τα μαλλιά και τα ρούχα τους.

" Έλλα, θέλαμε να σου μιλήσουμε" είπε η Λυδία καθαρίζοντας τον λαιμό της. Κοίταξε την Σοφία δίπλα της και την σκούντησε κάνοντάς της νόημα να συνεχίσει.

"Κοίτα..... Θέλουμε...... Να...." η Σοφία προσπάθησε να μιλήσει αλλά δίστασε.

"Θέλουν να φύγεις από το δωμάτιο γιατί δεν χωράτε και οι τρεις" είπε η μητριά της, με την αυταρχική φωνή της, που τόση ώρα στεκόταν από πίσω της.