Σταχτοπούτα (Cinderella)

~18~

Την ίδια μέρα...

Η Έλλα συνέχισε να κοίτα την πρόσκληση που ήταν ακουμπισμένη στην μεγάλη τραπεζαρία. Το άπλετο φως που εισχωρούσε μέσα από τα μεγάλα παράθυρα έφτανε πάνω στην επιφάνεια του χαρτιού. Αποκτούσε έτσι ένα αχνό κίτρινο χρώμα.

Ένα αμυδρό χαμόγελο ήταν αποτυπωμένο στο πρόσωπό της. Με αυτή την πρόσκληση είχε μια ευκαιρία να τον συναντήσει, να τον ρωτήσει που ήταν τόσο καιρό, γιατί δεν είχε εμφανιστεί;

Άραγε θα την είχε αποζητήσει όπως είχε κάνει και εκείνη; Άραγε θα έψαχνε να την δει απεγνωσμένα σε κάθε του βήμα;

Έντονα βήματα πάνω στο ξύλινο δάπεδο απόσπασαν την προσοχή της και γύρισε να κοιτάξει την μητριά της, που μόλις είχε κάνει την εμφάνισή της.

"Σταχτοπούτα...Σταχτοπούτα, μικρό μου κορίτσι τι κάνεις εκεί πέρα;" ο τόνος της ειρωνικός καθώς την πλησίαζε. Η Έλλα στάθηκε όρθια μονομιάς και προσπάθησε να κρύψει την πρόσκληση. Ήξερε πως θα ήταν αφορμή για έναν ακόμη καβγά με την μητριά της και ήθελε να το αποτρέψει. Δεν είχε την όρεξη ούτε την ψυχολογία για να την αντιμετωπίσει αυτή την στιγμή.

Η μητριά έφτασε ακριβώς δίπλα της και άπλωσε με μια κίνηση το χέρι της. Κράτησε σφιχτά την πρόσκληση και την έφερε μπροστά στο πρόσωπο της Έλλα.

"Τι ωραία που θα είναι στο χορό δεν νομίζεις;" φυσικά και δεν περίμενε απάντηση. Η Έλλα την κοίταξε στα μάτια με απέχθεια, περίμενε να τελειώσει την σκηνή που ήθελε να δημιουργήσει. Γνώριζε πως δεν είχε έρθει για να μιλήσουν σαν μητέρα με κόρη.

"Κρίμα που εσύ Σταχτοπούτα δεν ανήκεις εκεί" τα δάχτυλα της έσφιξαν το χαρτί στην χούφτα της τσαλακώνοντάς το.

Η Έλλα έσμιξε τα φρύδια της μεταξύ τους, καθώς το αίμα της άρχισε να βράζει από θυμό. Ήταν έτοιμη να της επιτεθεί μέχρι που η μητριά της έκανε την τελευταία της κίνηση.

Πλησίασε το τζάκι και πέταξε το χαρτί μέσα στην φωτιά που τρεμόπαιζε. Το λευκό χρώμα έγινε σταχτί μέχρι που διαλύθηκε ολοκληρωτικά.

Η μητριά πλησίασε την Έλλα για μια τελευταία φορά και ψιθύρισε στο αυτί της "Δεν αξίζεις κάτι τέτοιο" και εξαφανίστηκε από μπροστά της.

Η Έλλα στηρίχθηκε με το αριστερό της χέρι στο τραπέζι όπου πριν λίγο βρισκόταν η πρόσκληση. Κράτησε με δύναμη το λευκό κεντημένο τραπεζομάντιλο για να αποτρέψει τα δάκρυα της να ξεφύγουν από τα μάτια της.