Σταχτοπούτα (Cinderella)

~17~

Μια ημέρα αργότερα

"Τατιάνα χρυσή μου τι κάνεις εδώ έξω μόνη σου;" η μητέρα της πλησίασε το μικρό ξύλινο παγκάκι όπου καθόταν. Στάθηκε δίπλα της και προσπάθησε να διακρίνει την έκφραση της. Ο γλυκός αέρας περνούσε ανάμεσα από τα μαλλιά της πριγκίπισσας.

"Σκέφτομαι" η μόνη λέξη που ξέφυγε από τα χείλη της. Το πρόσωπό της προβληματισμένο, ίσως και θλιμμένο. Το βλέμμα της έντονο στραμμένο στα ανθισμένα λουλούδια. Σκέψεις διαπερνούσαν το μυαλό της. Όχι θετικές, μόνο αρνητικές σκέψεις.

"Τι έχεις αγάπη μου;" η μητέρα της κάθισε δίπλα της. Την κοίταξε ανήσυχη. Μπορεί να την είχε μεγαλώσει με βασιλικές αρχές, αλλά η τρυφερότητα δεν έλειπε ανάμεσά τους. Αυτή, λοιπόν, ήταν μια ακόμη φορά που θα την πλησίαζε με την αγάπη μιας μητέρας.

"Δεν με αγαπάει" το βλέμμα της συνέχισε να είναι κενό, αδιάφορο. Γύρισε να κοιτάξει την μητέρα της. Η ίδια την κοιτούσε στοργικά έτοιμη να την παρηγορήσει, μια έντονη όμως φωνή την απέτρεψε.

"Με συγχωρείτε, ο πρίγκιπας θα ξεκινήσει σε πολύ λίγο τον πρωινό του περίπατο και θα ήθελε να του προσφέρετε την παρέα σας πριγκίπισσα Τατιάνα" ο Μάικ είχε επέμβει στην στιγμή μητέρας και κόρης. Φυσικά και ο πρίγκιπας δεν ήθελε να περπατήσει με την πριγκίπισσα, αντιθέτως ήταν διαταγή του πατέρα του. Δεν ήταν σε θέση να παρέμβει τις εντολές του και έτσι τις ακολούθησε.

Η πριγκίπισσα στάθηκε στο ύψος της και ακολούθησε τον Μάικ μέχρι τις πύλες του παλατιού. Θα μπορούσε να πει κανείς πως μια σπίθα ελπίδας γεννήθηκε μέσα της. Πλησίασε την λαμπρή άμαξα και μπήκε μέσα προσεκτικά.

Ο πρίγκιπας Λούκας καθόταν ήδη μέσα, πάνω στα αναπαυτικά καθίσματα και κοιτούσε απέξω. Όταν κατάλαβε την άφιξή της πριγκίπισσας γύρισε να την κοιτάξει. Το βλέμμα του παγερό , όχι όπως τις άλλες φορές. Όχι πριν ανακοινωθεί ο χορός. Όχι πριν του απαγορευτεί η έξοδος από το παλάτι χωρίς την συνοδεία στρατιωτών.

Φυσικά η πριγκίπισσα δεν γνώριζε για την βραδινή του έξοδο εκείνη την ημέρα. Ο βασιλιάς είχε φροντίσει να κρατηθεί κρυφό. Η ίδια όμως ένοιωθε την διαφορά στα συναισθήματα του πρίγκιπα.

Αυτή την στιγμή, λοιπόν, που διέσχιζαν τον δύσβατο δρόμο, γύρω από την άμαξα, στρατιώτες οπλισμένοι και μη, πάνω σε άλογα την ακολουθούσαν.

Ο πρίγκιπας δεν είχε βγάλει αχνά. Δεν είχε όρεξη και αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Η πριγκίπισσα Τατιάνα, όμως, δεν είχε σκοπό να παραδώσει τα όπλα τόσο νωρίς.

"Πρίγκιπα πολύ όμορφη ημέρα σήμερα για περίπατο, δεν νομίζετε;" τον κοίταξε, ο ίδιος αν είχε την δυνατότητα δεν θα έβγαζε λέξη από τα χείλη του, αυτό όμως δεν διέκρινε τον χαρακτήρα του.

Την κοίταξε με τα γαλάζια ματιά του. "Πράγματι πολύ όμορφη μέρα" ο έντονος ήχος της φωνή του γέμισε την άμαξα και η καρδιά της πριγκίπισσας άρχισε να χτυπά ασταμάτητα και ένα ροδαλό χρώμα κάλυψε το λευκό πρόσωπό της.

Σιωπή ακολούθησε και μόνο ο ήχος της άμαξας και τον αλόγων έφτανε στα αφτιά τους.

"Πρέπει να είστε πολύ ενθουσιασμένος για τον χορό που είναι τόσο κοντά" έσπασε την σιωπή για άλλη μια φορά και ο πρίγκιπας προσπάθησε να συγκρατήσει τον ευγενικό του χαρακτήρα.

"Όσο μπορεί κάποιος. Εσείς φυσικά θα ανυπομονείτε, σωστά;" προσπάθησε να κρατήσει την συζήτηση για λίγο, ακόμη και αν δεν το ήθελε. Ακόμη και αν ένοιωθε πως πνίγεται συνέχιζε να προσποιείται.

"Είναι φανερό νομίζω. Είμαι απίστευτα χαρούμενη, για αυτό άλλωστε ήρθαμε εγώ και η μητέρα μου και ποιος ξέρει ίσως είμαι η τυχερή της βραδιάς" ένα μειδίαμα χαράχθηκε στα χείλη της. Χάθηκε μονομιάς όταν άκουσε την απάντησή του.

"Ας μην προτρέχουμε" η φωνή του για άλλη μια φορά έντονη και το βλέμμα του στράφηκε έξω, στο μικρό παράθυρο της άμαξας, στα αμέτρητα δέντρα που προσπερνούσαν.

Φυσικά και θα έπρεπε να επιλέξει αν δεν εμφανιζόταν αυτή. Αμέτρητες σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό του. Πως θα κατάφερνε να την δει. Πως θα της έλεγε την αλήθεια και θα την έπειθε να έρθει στον χορό. Πως τα είχε μπλέξει όλα μεταξύ τους.

Τότε όμως βρήκε έναν τρόπο. Ίσως να μην ήταν ο καλύτερος που υπήρχε, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθούσε.