BANA KENDİMİ VER - ZeyKer-

13.Bölüm - Gül Güzeli -

1 aydır yokum, çook özledim. Aslında normal bir aralık ama haftada 2 bölüme alışınca uzun geliyor demek ki. :)

Mesaj atan, arayan, soran, merak eden herkese teşekkürler. 💜

Bölümümüzün adı ve multideki şarkımız çok çok özel. '🎵' emojisini gördüğünüz zaman mutlaka multiyle birlikte okuyunuz. 😘

Geçiş bölümü tarzında ama oldukça önemli bir bölüm. Geçmişin aralanmayan kapıları arasından gelen sinyallerin ve Zeynep ile Kerem'in direnmeye çalışacakları büyük savaşların bir nevi habercisi olan bir bölüm.

Keyifli okumalar diliyorum. 🌸

"Kas hayvanı.." diyip kıkırdıyorum, o da.. "Belki gerçekleşir."

"Gerçekleşeceğine inanıyorum."

"Zeynep.. Seni çok seviyorum."

"Kerem.. Seni çok seviyorum." dudaklarımı dudaklarına bastırıyorum. Sanki yıllardır bu tadı aramışım da bulamamıştım gibi. Hep bu tada açmışım gibi.. Çok seviyorum bu kadını, çok.

~~~~

Ertesi Sabah

Sabahı dilek feneri uçurduğumuz sahilde selamlıyoruz. Güneş ikimizin de uykusuzluktan acıyan gözlerine karşı doğarken Zeynep benim omzumda uyukluyor.

Eve gitmek için yalvardım ama bütün çabalarım, yalvarmalarım sonuçsuz kaldı. Zeynep'ten bahsediyoruz, inat.

Sabaha kadar oturduk burada. O hayal kurdu, geleceğiyle ilgili, Aksel'in uyanmasıyla ilgili. Benimle ilgili tek bir hayali bile olmadı, bunu dile getirmedi. Oldukça bozuldum ama bir hayali olmasa şuan yanımda olmazdı değil mi? Eli ellerimin arasında, başı omzumda olmazdı.

"Kerem. Uyumadın mı?" omzumda olan hareketlilik ve mırıltılı sesle kafamı sağıma çeviriyorum. Gözlerini ovuşturup bana bakıyor alttan alttan.

"Uyumadım."

"Benim yüzümden ya. Koymuşum 60 kilo kafamı omzuna uyuyamazsın tabii."

"Saçmalama, uykum olsaydı uyurdum."

"Ama gözlerin kıpkırmızı."

"Kahveyle filan ayılırım."

"Hadi kalk eve gidelim, uyu biraz o zaman. Ben de hastaneye geçerim. Hadi." omzumdan başını kaldırıp elimden tutup beni de ayağa kaldırıyor. Elimi tutmasına, beni düşünmesine mutlu olamıyorum. Olamıyorum. Acaba salak bir düşünce yüzünden mi böyle bok gibiyim?

"Uyumak istemiyorum Zeynep, iyiyim."

"Sana bir şey olmuş.."

"Bi-bir şey yok."

"Kerem ne oldu ya? Daha dün gece  oturduğum, konuştuğum, beraber hayaller kurduğum adam değilsin."

"Beraber hayaller mi kurduk? Sen hayallerini sıraladın, ben dinledim."

"Sorun bu mu gerçekten?"

"Bir sorun yok, gidelim hadi." dönüp yürüyecekken kolumda hissettiğim baskıyla az önceki konumuna geri geliyorum.

"Bunun yüzünden suratının asık olduğunu söylemeyeceksin bana değil mi?"

"Saçma olabilir ama evet."