1 Month || BTS Fanfic 🇳🇱

3

Met mijn ogen wijd open staar ik haar aan.

'w-wacht... Wat?' vraag ik vermoeid.
Ze frutselt aan een haarlok.
'ik...' ze kan haar zin niet afmaken, of haar ogen worden waterig. Opeens heb ik een brok in mijn keel, en voel ik een traan over mijn wang rollen.

'i-ik kan het niet,' stottert ze, en ze veegt een traan weg.
Ik twijfel geen moment of ik trek haar in een dikke knuffel. 'Irene, waarom niet?' fluister ik zacht.
Ze laat me los, en vertelt me met moeite waarom ze niet mee kan doen.

'ik... Ik durf niet. Normaal gesproken durf ik voor iedereen te dansen, maar om te dansen voor zulke megapopulaire, talentvolle, knappe idols... Sowieso kan ik me niet meer concentreren of val ik flauw ofzo. Of ik gil perongeluk omdat ik ze in real life zie. O-of ik sta zo stijf als een houtplank op het podium... H-het is gewoon... Y/n, het is gewoon niets voor mij. Ik overleef dat programma écht niet. Daarom ben ik blij dat jij meedoet.'

Mijn mond gaat open om iets te zeggen, maar ik weet niet wat. Irene merkt het op, en ze glimlacht door haar verdriet heen.
'm-maar... Nee. Wacht. Irene, ik zeg het je. Er is nog één plek over, ik weet ZEKER-' zeg ik gefrustreerd, maar ze onderbreekt me.
'yo, het is al goed,' fluistert ze. 'en ik bedoel... Er kan tóch maar 1 iemand mee. En please y/n, je hoeft niet verdrietig te zijn, want ik ga je morgen zeker supporten!' lacht ze, en geeft me een knipoog.
Nu verschijnt er een lach op mijn gezicht. Irene en ik zijn ons hele leven al best friends, en ik weet écht niet wat ik zonder haar moet.

'o-ok,' fluister ik, en veeg mijn laatste traan weg. Dan geeft Irene me een duw.
'kom, we moeten naar zaal C4!' roept ze energiek. Ik grijns, en ren achter haar aan de zaal uit.

-

Eenmaal aangekomen in C4 staan er al een paar kinderen te kletsen met elkaar, wachtend tot de danscoach komt. Irene en ik beginnen ook een gesprek. Ondertussen vang ik een ander gesprek met mijn naam op. Om het beter te horen draai ik mijn hoofd een stukje naar links.

'omg, heb je gehoord dat y/n ook meedoet?'
'ja... Dat rotkind verdient het gewoon niet om te winnen.'
'ik móét mijn best doen om te winnen. Daar ben jij het ook mee eens, toch? Yuna??'
'ehh.. J-ja, zeker weten Sam.'

Oh nee. Yuna en Samira. Die twee weer.
Samira is een van de populairste (en arrogantste) dansers van de school. Alle jongens zijn verliefd op haar en iedereen wilt vrienden met haar zijn. En ik geef toe; ze kan goed dansen.
Yuna daarentegen is een echte meeloper. Ze geeft Samira altijd haar zin, en doet alles voor haar als een... Gehoorzame puppy ofzo. Echt raar.

Ik rol met mijn ogen en richt mijn blik weer op Irene, die inmiddels boos hun kant op kijkt. Ze slaat haar armen over elkaar.
'sukkels,' zegt ze kortaf, en ik schiet in de lach. Daar heeft ze groot gelijk in.

'ehhm... Y/n, ik zeg het je. Sam moet echt niet winnen. Ze moet gewoon... dik verliezen. Sowieso doet ze het alleen voor de fame en voor de cameras!' zegt ze boos. Ik knik instemmend. Als Sam wint... Dan weet ik het écht niet meer.

Eindelijk komt onze danscoach binnen. Onze coach is een meisje, en ze is 20 jaar. Haar naam is Melanie, we noemen haar altijd Mel. Ik mag haar echt, want ze is een van de aardigste en liefste mensen die ik ken.

'hallo allemaal!' roept ze opgewekt terwijl ze haar rugzak op de grond laat neerploffen. 'hoi Mel!' roept iedereen in koor. Ze klapt een keer in haar handen, wat waarschijnlijk betekent dat ze iets te zeggen heeft.

'ik heb even een aankondiging. Alle kinderen die morgen voor BTS gaan dansen moeten nu naar D2 gaan, de anderen blijven hier. Ik zeg nu even de namen voor de zekerheid.'

Irene en ik kijken opgewonden naar elkaar terwijl Mel haar telefoon pakt.

'oké. Justin, Marie, Cindy, Caleb, Seth, Samira, Lucas, Y/n, Violet, Jayden, Nikki, Benji en Colette, allemaal naar D2!' roept ze door de zaal. Ik lach nog snel naar Irene, waarna ik een speedrun maak naar de deur. Ik heb me nog nooit zo blij en opgewonden gevoeld!

-

We worden opgewacht door een danscoach die ik nog nooit heb gezien. Als we binnenkomen, maakt hij een handgebaar dat we naar hem toe moeten komen. In een halve cirkel staan we om hem heen.
'hallo iedereen! Mijn naam is Kim Seoyon en ik ben de danscoach van BTS.

Mijn hart slaat een slag over.
Wacht. Dé danscoach van... BTS?!
Aan de gezichten van de anderen te zien zijn zij ook verbaasd. Ik begin te frummelen aan de rits van mijn vest.

'we gaan gelijk beginnen. Jullie gaan morgen dansen op DNA, dus ik ga jullie nu eerst de danspassen laten zien.
Hij kijkt één voor één aan, waarna hij voor de grote spiegels gaat staan en de box aanzet. We gaan in een rij voor hem staan en wachten totdat de muziek begint.

Dan klinkt het welbekende gefluit van Jungkook door de zaal. De coach gaat in een pose staan, met zijn rug naar ons toe. Dan begint het stuk van Taehyung, en hij draait zich sierlijk om.

Cheotnune neol araboge dwaesseo
Seorol bulleowassdeon geotcheoreom
Nae hyeolgwan sok DNAga malhaejwo
Naega chaja hemaedeon neoraneun geol

Hij danst alles zo goed en strak... Ik voelde me bijna slecht tegenover hem. Hoe moet ik nou deze choreografie uit mijn hoofd weten?

Iedereen kijkt hem aandachtig aan terwijl hij zijn mini optreden geeft. Ondertussen zit ik zacht mee te neuriën.

'Geokjeonghaji ma love...
I modeun geon uyeoni aninikka...'

In mijn ooghoek zie ik dat Samira me zuur aankijkt. Ik negeer het, en neem de danspassen goed in me op.
Hij eindigt het lied met de "DNA move", met zijn hand naar zijn arm. Iedereen begint te klappen. Hij geeft ons een brede lach, waarna hij aangeeft dat we een plek achter hem moeten kiezen zodat we kunnen oefenen.

Yes, eindelijk! Denk ik bij mezelf, en snel zoek ik een plek achter hem.

Jeeee nog 'n deel 😂❤️