1 Month || BTS Fanfic 🇳🇱

5

- Time skip: thuis -

Moe van het dansen plof ik op de bank neer. Ik pak mijn telefoon erbij en zoek naar een lied dat ik als solo kan dansen.
'hmm...' mompel ik, scrollend door Spotify heen.

Nadat ik een paar liedjes heb bestudeerd, blijven er drie liedjes over waar ik het liefst op wil dansen:

Lie - Jimin
Singularity - V
Euphoria - Jungkook

Nerveus bijt ik op mijn nagels. Ze zijn alledrie even leuk, welk lied moet ik nou kiezen?
Uiteindelijk besluit ik om voor Lie van Jimin te gaan. Ik weet het, de choreografie is erg moeilijk, maar ik moet alles geven...
Met een zelfverzekerd gevoel begin ik de danspassen te bestuderen op mijn telefoon. Het verbaasd me nog altijd hoe sierlijk en prachtig Jimin kan dansen...

Geconcentreerd bekijk ik elke beweging die hij maakt, elk detail wat hij doet. Dan probeer ik kleine stukjes na te dansen. Stukje bij beetje weet ik de choreo, en na 4 uur doornemen kan ik het uit mijn hoofd.

Uitgeput plof ik op de bank en gris mijn telefoon van de tafel. Nu is het de hoogste tijd om Irene op de hoogte te brengen.
Ik bel haar, en ik wacht totdat ze opneemt.

'hallo, met Irene.'
'heey, met y/n!'
'hey, hoe gaat ie met oefenen?'
'prima, ik ben nèt klaar. Drie keer raden welk lied ik doe!'
'ehh... Euphoria ofzo?'
'nee, dombo... Lie van Jimin!'
'OMG, maar die choreo-'
'weet ik, weet ik. Ik kan het heus wel.'
'wauw... Knap hoor!'
'dankje Ireen. Ik ga nog even de choreo oefenen, baai!'
'doeg doeg!'

Ik hang op. Dan laat ik mezelf achterover vallen op de bank.

BTS komt morgen gewoon... De enige echte Kim Namjoon, Kim Seokjin, Min Yoongi, Jung Hoseok, Park Jimin, Kim Taehyung en Jeon Jeongguk...

Een warm gevoel gaat door mij heen. Ik dacht dat ik ze nooit zou ontmoeten, en dan gebeurt dít? Ik ben een ARMY met mazzel...
Met een goed gevoel dans ik nog een keer op de choreo. Het gaat supergoed, en ik ben trots op mezelf.

Ja, dat mag denk ik wel als je Jimin zijn lied gaat coveren... Toch? :)

Nadat ik klaar ben komt mijn vader terug van zijn werk. Hij stormt de kamer binnen, en ploft zijn tas op de grond. Met een zucht leunt hij tegen de eettafel.
'oh, hoi y/n,' zegt hij als hij me opmerkt.
'hoi pap,' antwoord ik bezorgd. 'gaat het goed?'
Hij glimlacht en kijkt me langzaam aan. 'oh, eh... Ja hoor, gewoon een drukke dag op kantoor. Al die chagrijnige mensen die bellen... Mijn baas die altijd wat te zeggen heeft... Weet je y/n, ik denk dat ik even een dutje ga doen.' hij schenkt me een glimlach en loopt naar boven.

Verbaasd kijk ik hem na. Ik wil iets  roepen, maar snel bedenk ik me en hou me stil. Mijn blije gevoel is op slag verdwenen. Ik zou hem zo graag willen helpen, maar dat gaat niet zomaar...

Als het 18.00 is, besluit ik om alvast het eten klaar te maken. Jaja, ik heb kookkunsten...
Ik zoek de koelkast door. Er staat nog een krop sla, een tros tomaten, yoghurt en limonade.
Zucht.
Ik pak de sla en de tomaten en maak er een salade van. Ik maak er nog spaghetti bij klaar en voila, een Salade à la Tomaat met Spaghetti Bolognese.

Tevreden bekijk ik de maaltijd. Hier zal pap wel blij mee zijn na zijn drukke dag...
Zachtjes loop ik de trap op naar zijn slaapkamer. Voorzichtig open ik de deur, en daar ligt ie. Uitgeput en in een diepe slaap.

Ik geef hem een knuffel. 'hee pap, opstaan. Ik heb alvast het eten klaargemaakt!'
Vermoeid opent hij zijn ogen. 'e-echt waar? Wat lief van je y/n! Ik kom naar beneden,' fluistert hij zacht, en geeft me een kus op mijn wang. Ik knik, en loop weer naar beneden.

-

Tijdens het eten vertel ik hem over de wedstrijd, dat ik meedoe en welke twee liedjes ik ga dansen. We hebben daar nog een lang gesprek over, en dan gaan we naar bed.

Morgen is de grote dag... Denk ik nog bij mezelf als ik in bed lig. Dan val ik in een diepe slaap.