1 Month || BTS Fanfic 🇳🇱

15 - Jimin, are you ok?

De hele rit lang was het verbazend stil. Ik durfde niet eens een van de jongens aan te spreken. Ik zat achter Jimin, en aan zijn gezichtsuitdrukking te zien was hij niet in een blije bui. Jungkook had gezegd dat ik hem beter niet kon aanspreken, wat mij in bezorgdheid achterliet.
Hm.
Ik wisselde blikken met Irene, die naast me zat. Zij was ook duidelijk verward door Jimin...

Ik staar naar de digitale klok in de tomtom.
19:00.
'y/n, zijn we er bijna?' vraagt Yoongi ongeduldig. Ik kijk hem aan met een wat-denk-je-zelf blik. We waren nog geen eens 10 minuten onderweg...
'ja... We zij-'
'is het de volgende straat?'
'nee.'
'maar we zijn er toch bijna?'
'ja...'
Ik hoor Jungkook gniffelen vanachter het stuur. 'heb geduld yoongi-ah...' zegt hij terwijl hij ons aankijkt met een glimlach in het spiegeltje.

-eenmaal aangekomen bij y/n's huis-

'hier is het, jungkook!' zeg ik tegen hem terwijl ik voorover buig om aan te wijzen waar mijn huis is. Jungkook rijdt de auto een parkeerplek in, en snel stappen we uit. Tot onze verbazing waren Jin, Namjoon, Hobi en Taehyung er al. Ze waren nog niet naar binnen gegaan, waarschijnlijk waren ze aan het wachten op ons.

'YAH! HOE...' roept Yoongi uit. Vol verbazing loopt hij met Jungkook en Irene naar de jongens toe, die tevreden staan te grijnzen. Ik kijk ze na, en wil met ze meelopen.
Maar... Jimin?
Ik kijk achterom naar de auto. Ik zie Jimin achter de auto staan, met zijn hoofd op zijn telefoon gericht.
Hmmm...
'Y/N! LAAT JE ONS HIER IN DE KOU STAAN OFZO?' schreeuwt Irene naar me, en verward draai ik me naar haar om.
'ehh... Ja, wacht even!!' roep ik terug. Ik slaak een zucht.
'JIMIN!' roep ik naar hem. Gelijk draait hij zijn hoofd om. Hij gebaart dat ik alvast kan gaan.
'maar-'
'ga maar y/n! Ik kom zo!' hij schenkt me een glimlach. Ik kijk hem nog even aan waarna ik langzaam naar de anderen loop.

'komt Jimin nog?'
Jungkook kijkt me vragend aan. Ik knik. 'hij... Komt zo!' antwoord ik hem, en snel bel ik aan. Mijn vader doet in een oogwenk de deur open. Als hij mij, Irene en de jongens ziet, gaat zijn mond open van verbazing. Zijn blik glijdt van mij naar de anderen en weer terug. Zijn open mond verandert in een glimlach.

'wow... Y/n, heb je je vrienden van school meegenomen?' zegt hij met enthousiasme in zijn stem. Hoseok schiet in de lach.
'ehh... Nouja-' begint hij, maar Irene is hem al voor.
'nou, vandaag was die danswedstrijd waar onze fantastische y/n aan meedeed en het was superspannend en we waren allemaal super zenuwachtig en ik vond dat y/n het super had gedaan, en ze danste op lie van jimin en toen moest bts natuurlijk kiezen wie er door zou gaan en toen kozen ze voor y/n.'
Met grote ogen kijkt mijn vader haar aan. Ik wissel blikken met de jongens, die me hulpeloos terugstaren. Dan richt ik me tot mijn vader.
'eh, ja. Dat... Dat dus.' zeg ik kortaf, en geïrriteerd kijk ik Irene aan. Ze negeert me, en wijst naar Namjoon die achter me staat.
'dit is de leider van bts, Kim Namjoon. En deze jongens hier zijn de andere leden van bts.'
Mijn vader knikt, en nieuwschierig kijkt hij de jongens één voor één aan. 'hai iedereen! Jullie weten vast wel wie ik ben.' de jongens knikken snel van ja. Hij gebaart dat we binnen mogen komen. Ik laat de anderen voor.
Als Jungkook langs mijn vader loopt om naar binnen te gaan, schiet hij in een buiging. Ik hoor hem zacht annyeonghaseyo zeggen. Met lichte verbazing groet hij hem terug, en opgewekt loopt Jungkook door naar binnen. Met moeite probeer ik niet te gillen door Jungkooks cuteness...

Als iedereen behalve ik naar binnen is, slaakt mijn vader een diepe zucht. Hij richt mijn blik op mij.
'kom hier y/n,' zegt hij, en hij trekt me in een knuffel. Ik sla mijn armen om hem heen. 'wat goed dat je hebt gewonnen!' fluistert hij in mijn oor.

Jimin pov

Ik stop mijn telefoon in mijn jaszak. Jeetje mina, Jungkook is echt een pro in appjes spammen... Het waren niet eens belangrijke dingen!
Haastig loop ik naar het huis van y/n. Blijkbaar is iedereen al naar binnen gegaan.
Ik stop abrupt als ik y/n nog buiten zie. Gelijk krullen mijn mondhoeken om in een glimlach. Ze geeft haar vader een dikke knuffel, en ik krijg het warm vanbinnen.
Aw...
Nu met langzame passen loop ik naar de twee toe. Ze hebben erg veel lol zo te zien, en het liefst zou ik hun moment nu niet verpesten...
Als y/n me eindelijk ziet aankomen, schenkt ze me een brede lach. Ik kijk haar verbaast aan als ze opeens naar me toe komt rennen. Hijgend komt ze voor me tot stilstand, en bezorgd kijkt ze me aan.
'Jimin?' begint ze serieus. 'ben je... Oké?'
Mijn blije bui verandert weer in lichte verdriet. Ik kijk naar de grond.
'hmhm.' antwoord ik haar.
Ik zie dat ze haar hand uitstrekt naar de mijne. Langzaam pakt ze mijn hand.
'Hé Jimin, je kunt ons altijd vertellen waar je mee dwarszit!' stelt ze me gerust. Langzaam richt ik mijn blik op haar, en kijk in haar prachtige ogen.
Ik voel dat mijn ogen waterig worden.
Ze is zó lief...
Y/n merkt het, en trekt me in een knuffel.
'maak je geen zorgen, we zijn hier voor je!' zegt ze zacht, en met een hand veeg ik snel mijn tranen weg.
'Dankje y/n,' fluister ik terug. Ze knikt.

Ze houdt nog steeds mijn andere hand vast, en zo lopen we naar y/ns huis toe waar haar vader ons staat op te wachten.