1 Month || BTS Fanfic 🇳🇱

13 - Minimarathon

Jimin pov

'wie rijdt er?' vraag ik aan Yoongi en Jungkook, terwijl we met z'n allen naar de auto lopen.
Ik loop tussen de twee in. Irene en Y/n lopen achter ons, en ik hoor ze over iets roezemoezen.

'Y/n. Hou je kalm. Het is maar een autorit!'
'kan jij zeggen, ik ben een MAAND lang met ze...'
'eh... Oké, je hebt gelijk. Maar ik wil niet dat je flauwvalt.'
'ik ga flauwvallen, Irene. Ik ga flauwvallen. Ik begin het nu pas allemaal te beseffen...!'

Mijn hand schiet voor mijn mond, en met moeite probeer ik mijn lach in te houden.
'Jimin-ah, is er iets?' vraagt Jungkook plotseling, terwijl hij me niet begrijpend aankijkt en ik een pokerface probeer te houden.
Ik wend mijn blik van hem af, en ik schud mijn hoofd.
'oh, ehh... Niks,' mompel ik, en ik trek een sprintje naar de auto, die een eindje verderop staat. Jungkook rent achter me aan, en hij haalt me nét in als ik bijna bij de auto ben. Ik rol met mijn ogen, en grinnikend haalt hij de auto van het slot.
'IK RIJ!' Roept hij.
Ik trek een geïrriteerde blik. Typisch Jungkook...

Y/n pov

Bewonderd keek ik toe hoe Jimin en Jungkook naar de auto sprintten. Jungkook is voor het stuur gaan zitten en Jimin leunt op de auto, wachtend tot Irene, ik en Yoongi er ook zijn.
Dan heb ik een idee.
Grijnzend tik ik Irene op haar schouder.
'wedstrijdje?' vraag ik aan haar, en ze kijkt me doordringend aan.
'waar ben je aan begonnen y/n. Ik ga tóch winnen!' zegt ze zelfverzekerd.

Één zwaktepunt van Irene: ze kan niet tegen haar verlies.

We stoppen met lopen, en als bij een hardloopwedstrijd staan we in startpositie.
I know, als we wedstrijdjes doen nemen we het... Erg serieus. Soort van.
Ik tel af.
3!
2!
Yoongi kijkt ons grinnikend aan, en hij komt snel naast me staan.
1...
NU!

Irene probeert me te duwen, maar ik ben haar te slim af. Ik en Yoongi sprinten als een malle voor Irene uit, en schreeuwend rent ze achter ons aan.
'HÉ! Y/N, YOONGI, WACHT!'
Ik en Yoongi gaan gelijk op, totdat hij langzaam sneller gaat. De auto was nog een paar meter verderop.
Ik probeer hem bij te houden, en zonder dat ik besef wat ik aan het doen ben grijp ik zijn arm vast.
'ah, y/n!!' schreeuwt hij, en hij schiet in de lach. Langzaam mindert hij vaart. Dit was mijn kans om te winnen!

Maar dan grijpt hij vliegensvlug mijn arm, en we proberen lachend en stoeiend uit elkaars greep te komen.
'YOONGI, LAAT ME LOS!' gil ik uit, en ik probeer hem van me af te lossen. Zijn gummysmile zorgt ervoor dat ik niks kan doen dan alleen lachen, maar we zitten nog steeds in een gevecht om de eerste plek.

Yoongi's greep wordt zwakker, en met alle energie die ik nog over heb probeer ik verder te joggen.
En dan, als het onhandige kind dat ik ben, struikel ik over mijn eigen voeten.
Wtf y/n.
Ik val voorover, midden op het harde grind. Yoongi, die zo hard als hij kon achter me aan rende, valt recht bovenop me.

En daar zat ik dan.
Midden op een parkeerplaats, hijgend en zuchtend van het rennen. Met Min Yoongi boven op me.

Bonjour iedereen :) dit is een erg kort deel, maar ik had even geen inspo meer en ik was erg moe. Hopelijk vinden jullie dit boek nog wat!