The Bad Boy's Lady

24

'Time na. It's already dismissal.' Agad naman ako napatayo nung kinilabit ako ni Zeki.

Sa mga sinabi niya bigla naman akong kinabahan.

'Can I really do this?' Tanong ko sakanya.

Kanina pa ako pabalik balik sa tanong na yan because I think I cant do it. Di ko kaya, I dont have the courage to do so.

'For the nth time, yes you can. Now stop asking me if you can do it because I already told you that you can.' Naiinis na sabi niya sakin.

Pinakalma ko naman sarili ko dahil di talaga to makakatulong eh. Bakit ba masyado akong kinakabahan? Kakausapin ko lang naman siya at babawiin ang mga nasabi ko. Bakit ang hirap?

'There he is!' Napatalon naman ako sa gulat sa sinabi ni Zeki. Tinignan ko yung tinuturo niyang direksyon at tama nga siya, andun si Drake at mag-isa lang siya. This is the right time.

'What are you waiting for? Go for it bago dumating si Lindsay.' Sabi naman ni Zeki at tinulak ako papunta sa harap ni Drake. Napatigil naman si Drake sa paglalakad at binigyan niya ako ng 'what' look. Ang seryoso ng Drake na to, nakakakilabot.

Ugh, that girl! Wala naman akong ibang magawa kaya di na ako nagdalawang isip na kausapin to.

'We need to talk.' Sabi ko agad sakanya.

Di niya ako sinagot at nakatingin lang siya sakin ng diretso.

What the hell?

'Drake, I said kailangan nating mag-usap.' Pauulit ko sa sinabi ko.

Di parin siya sumagot pero nakatingin parin siya sakin, ang lalim ng tingin niya. Siguro pag nakakamatay yung tingin niya ay baka kanina pa ako nakahandusay sa sahig.

Lumingon ako sa direksyon ni Zekiya at nakita ko rin na gulat na gulat siya sa pakikitungo ni Drake sakin sa mga oras na to.

Bigla naman ako naging alerto nung naglakad na si Drake palayo sakin. Ano bang problema niya? Bakit parang ang dali dali ng mga pinanggagawa niya?

Hinabol ko naman ito at...

'Drake. Mag usap tayo.' Sabi ko habang hawak hawak ang braso niya.

Tinignan niya muna ang kamay ko na hawak hawak ang braso niya at saka niya naman tinanggal ito.

'You're wasting my time.' Para akong binagsakan ng lupa sa mga salita na binitaw niya. Di ko na napigilan na mapaatras dahil sobra akong nasaktan sa sinabi niya.

'D-Drake.' Nauutal kong sabi sakanya. Pinipigilan ko lang talaga na mahulog yung luha ko. I dont want to cry infront of him again.

'What do you want?' Seryoso at emotionless na sabi niya sakin.

Sobra na akong nasasaktan sa mga pinapagawa niya.

'Im sorry-'

'Shut it. I have to go.' Pagputol niya sa sasabihin ko at tuluyan niya na akong iniwan na nakatayo dun.

Ang sama sama niya. Ang sama ng Drake na yun.

Napaupo naman ako sa sahig dahil di ko na kaya ang sakit.

He's gone. He's totally gone. Yung Drake na kausap ko kanina? He's not the Drake na kakilala ko, talagang nagbago na siya. Tinupad niya yung mga sinabi niya saken. Di na namin kilala ang isa't isa..... kinalimutan niya na ako, pero bakit ako di ko magawa? Ako ang may gusto neto eh, pero bakit ako pa yung nahihirapan?

Wala akong pakealam kung pinagtitinginan ako ng mga studyante ngayon, wala akong pake. Ang sakit ng nararamdaman ko.

Patuloy na tumatakbo ang mga sinabi niya sakin sa isip ko.