THE FIREFIGHTER [yoonseok]

14. He didn't like looking at his son

Jego oczy powędrowały za niewielkimi stópkami, które deptały po lakierowanym parkiecie mieszkania w centrum Busan. Nie umiał skupić się na pracy gdy widział, jak powoli stawiają pierwsze kroki.

— Hyunki? — Jego żona, Marumi, zajrzała do salonu, trzymając w dłoni butelkę z ciepłym mlekiem. — Wszystko okej?

— Tak, tak. Pracuję — wyjaśnił. — Czemu?

— Musimy odebrać Haru z przedszkola. Za jakąś godzinę. Wyrobisz się z pracą? W drodze powrotnej możemy wstąpić do szpitala. — Kucnęła przy małej Choe, która właśnie upadła na swoje pośladki i zachichotała, gdy mama podała jej butelkę.

— Dobrze wiesz, że nie lubię, gdy zabieramy dzieci do szpitala. Pojadę sam, swoim autem. Wezmę laptopa, zrobię parę tłumaczeń.

— Jest dzień dializy. Co jeśli zasłabniesz za kierownicą? Nie chcę żebyś jechał sam—

— A ja nie chcę, żeby mój syn i córka dorastali w szpitalnych świetlicach. Zresztą, połowa każdego tygodnia to dni dializy. I dyskusja jest zawsze ta sama. Jestem tym zmęczony. Ogólnie rzecz biorąc jestem zmęczony, ale oboje wiemy, że w moim przypadku sam sen nie wystarcza — odparł spokojnie, przerzucając strony w słowniku w poszukiwaniu kilku potrzebnych mu związków frazeologicznych.

W tym całym absurdzie Hyunki nauczył się już odnajdywać swoje sacrum, a przynajmniej jego iluzję. Dla swoich dzieci, swojej żony. I dla swojego świętego spokoju.

Marumi jednak przez wszystkie lata jego małżeństwa nigdy nie nauczyła się, albo, mówiąc prościej, nie zaakceptowała małej rzeczywistości swojego męża. Sama nie pracowała i zajmowała się domem, obserwując go codziennie i dbając o to, żeby on sam nie zaniedbywał swojego zdrowia. I dzieci.

— Byłoby mi niesamowicie miło, gdybyś czasami pomyślał, że mi też robi się ciężko, Hyunki. Każdy mierzy swoją miarą i nie rozumiem wszystkich twoich problemów, ale nawet nie dajesz mi szansy.

— Nigdy nawet nie pomyślałem, że jest inaczej, skarbie. — Odsunął od siebie słownik i westchnął, zdejmując okulary z nosa. — Nawet nie przyszło mi do głowy, żeby lekceważyć twoje problemy.

— W takim razie, twoja upartość to jeden z większych problemów, które mam. Co ty na to, żebyś jednak pozwolił zawieźć się do szpitala? Jestem pewna, że Choe i Haru nie będą się złościć, jeżeli posadzę ich w szpitalnej stołówce i zjedzą trochę budyniu. Albo czegokolwiek, co będzie w ofercie.

— Nie takiego życia chce dla swoich dzieci.

— Tak? A czego dla nich chcesz? Dzieciństwa bez ojca? Życia bez ojca? Bo do tego zmierzasz.

— Marumi, to cios poniżej pasa. Dobrze wiesz, że ten temat jest już za mną. I jak widzisz, poradziłem sobie bardzo dobrze, z ojcem czy bez.

— Ah, no tak. Ty miałeś to szczęście, by mieć go przy sobie przez całe dzieciństwo. Szkoda, że chcesz to odebrać własnym pociechom.

— Nie masz pojęcia, o czym mówisz — warknął, widocznie już podenerwowany.

Chwycił swoją laskę opartą o biurko, po czym wstał z zamiarem pójścia do kuchni i napicia się wody tylko po to, by chociaż przez moment odpocząć od tej wątpliwie przyjemnej konfrontacji z własną żoną. Jego lewa noga uginała się niekontrolowanie, ale on, przyzwyczajony, traktował to jak działania jego własnej, osobistej grawitacji. Po pewnym czasie nawet już nie zwracał uwagi.

— Okej, możliwe, że nie mam. Oboje nie mamy. — Również wstała i stanęła mu na drodze.

Hyunki dobrze znał wyraz jej twarzy — była wściekła, ale trzymała się ostatniego włoska cierpliwości i opanowania, który i tak już ledwo wytrzymywał napięcie. Czasami zastanawiał się, ile jeszcze takich włosków jej zostało. Bazując na tym, jak szybko ostatnio traciła jakiekolwiek oznaki wewnętrznego spokoju stwierdził, że chyba niewiele.