Just me. -Hermelien Griffel- Dutch

Hoofdstuk 8.

POV. Hermelien

Tijdens het ontbijt bleef Ginny maar tegen me praten over allerlei onderwerpen. Maar mijn gedachte bleef bij Draco. Ik weet niet waarom maar hij leek zo veranderd. Veel volwassener en ook veel knapper.

Wwacht stoppen Hermelien. Je hebt met Ron, waar was Ron eigenlijk?

Na ongeveer 10 minuten kwamen Harry en Ron eraan.

'Hey Hermelien!' Riep Ron al van net zo'n afstand als zijn zusje.

'Dag Ron.' Groette ik terug.

Harry ging naast Ginny zitten en verstrengelde zich in een kus.

Ik zag Ron kijken, voordat hij maar ook iets kon proberen keek ik al weg.

Alle lessen zijn voorbij. Sorry ik weet niet zo heel erg wat voor lessen ik moet verzinnen.

'Ughhh.' Kreune Draco die de woonkamer binnen kwam.

'Zware dag?' Vroeg ik beleefd. Als we deze kamer moesten delen, dan konden we net zo goed een beetje aardig doen. Toch?

'Tell me about it.' Zei hij vermoeid.

Ik liep naar de keuken en schonk thee in.

'Wil je ook?' Vroeg ik.

'Ja.'

Ik liep met twee dampende mokken terug naar de bank.

'Waarom?' Vroeg hij.

'Waarom wat?' Vroeg ik verbaasd.

'Waarom doe je aardig tegen me?'

Ik keek weg van de mok, recht in die prachtige groene ogen.

'Ik weet het niet, om een of andere reden voel ik me vertrouwd bij je.' Het was de waarheid, ik had geen behoefte om te liegen.

'Eerder niet, maar waarom zou je. Ik was verschrikkelijk.' Hij keek weg van mijn gezicht, hoewel ik de zijne nog steeds kon zien.

'Maar je kunt veranderen.' Moedigde ik hem aan.

'Maar wat als dat niet kan.'

Het was teveel, teveel voor 1 keer. Hij kon het niet aan.

Hij liep weg.

Lekker bezig Hermelien. Dacht ik sarcastisch.

Laat ik naar wat huiswerk maken. Maar zelf na een uur was ik daar ook al mee klaar. Ik kreeg honger, de laatste keer dat ik had gegeten was met lunch. Met een vlugge blik op de klok zag ik dat dat precies 4 uur geleden was. Nu we onze eigen keukentje hadden kon ik veel makkelijker wat eten. In de vorige jaren hadden alle andere kinderen altijd kilo's eten van thuis mee. Alleen omdat mijn ouders tandartsen zijn, ging dat al niet door.

Eens even kijken, wat ligt er allemaal in de kastjes. Brood, muesli en smekkies in alle smaken.

Hmm, daar had ik eigenlijk wel zin in.

'Haal het niet in je hoofd.' Hoorde ik een kille stem achter me zeggen.

Ik draaide me met een geschrokken gezicht om. 'Wwat.' Stamelde ik.

'Die zijn van mij.' Antwoorden Draco.

'Daar mag je dus niet aankomen.'

Vond hij dit grappig ofzo?

'Hoe kom je eraan dan?'

'Hoebedoel je?' Vroeg hij onbegrijpend.

'Nou, ik neem aan dat er niet een of ander snoepwinkeltje hier in Zweinstein verstopt zit. Dus hoe kom je eraan?'