Magana kong kinain ang durian na dala ni Evan. Pasensiya na, kakalimutan ko muna ang sama ng loob ko sa kanya. Talagang gusto kong kumain ng durian eh. Wahh! I love the smell. Wierd nga dahil karamihan nababahuan dito pero ako hindi.
Natigilan lang ako noong tumikhim siya. Kaya napatingin ako sa kasama ko ngayon. Yeah pinapasok ko na si Evan. Ngayon lang, kasi dinala niya yung gusto kong kainin. Kunot na kunot ang noo niyang nanonood sa akin. Tinaasan ko siya ng kilay. Bahagya pa siyang nakangiwi. I guess hindi niya gusto yung amoy ng durian.
"You don't like the smell?" Tanong ko sa kanya. Napatikhim siya at agad agad na umiling na parang natataranta.
"No, Uhm I mean. Just eat." Tarantang sabi niya. Nagkibit balikat nalang ako at saka ipinagpatuloy ang pagkain. Ala una na ng madaling araw. Palihim ko siyang sinusulyapan, he is staring at me intently na para bang ayaw niyang mawala ako sa paningin niya.
Medyo nakakailang lang.
I miss his presence beside me like this. Noong masatisfy ko na ang sarili ko sa pagkain ng durian ay nakaramdam na ako ng antok. Madaling araw na, ilang oras nalang mag uumaga na. I clean myself. Remove the scent of durian all over me. Samantalang siya ay sinusundan ang bawat galaw ko. Pinag iisipan ko na kung paano ko siya papaalisin. Madaling araw na I need to sleep and he also need to sleep. Kahit na ba gusto ko na ang presensiya niya sa tabi ko, pero hindi ko naman pwedeng pagbigyan ang sarili ko. He's getting married so I should not expect something in him. Hindi ko na dapat pinapaasa pa ang sarili ko sa kanya.
Hanggang sa napunta ako sa salas at naupo sa may sofa. I seated there, maybe we can talk. Siguro naman hindi na ako magiging emosyonal ngayon. I will wait for him to start the conversation. Ayokong ako pa ang mag initiate. Dapat siya naman ang mauna. Ako na nga ang unang umamin sa kanya ng nararamdaman ko diba, that a girl shouldn't do. Kinalimutan ko na nga ang paniniwala ko na dapat lalaki ang unang umaamin. But to think of it paano siya unang aamin if wala naman siyang aaminin. I sigh.
He scan me from head to toe at tumigil iyon sa may puson ko. I am wearing a fitted shirt kaya halata na ang puson ko. 1 month ng mahigit ang ipinagbubuntis ko, diko alam kung bakit medyo may konting umbok na sa puson ko.
He sigh...
"Kumusta kana?" He ask at tinitigan niya ako sa mata. I can see some longing from his eyes. Did he also miss me? Because me, I really miss him damn much! Napakurap kurap ako.
"I-Im fine." Sagot ko. Uminit ang sulok ng mata ko. Cause the truth is Im not fine. Lagi kong sinasabi kay Ciarra na okay lang na ikakasal na siya sa iba. Na hindi na ako lalaban pa to get him. That I am okay without him. Na okay lang talaga ako. But I am lying. I am also lying to myself. Hindi okay! Kailanman hindi okay na magkaroon ng anak na maiisip mo na wala ang ama nito. I need him, gaya nalang ngayon, I crave for something pero wala siya para pagsabihan ko.
Bumuntong hininga siya.
Nagulat nalang ako noong nilapitan niya ako sa upuan ko at tinuyo ang luha ko. May tumulo na palang luha sa akin. Napatitig ako sa kanya, nakaupo siya sa tabi ko while his hand is in my face caressing it. Kita ko din ang lungkot sa mata niya.
"Sorry..." He said. "Im sorry at umabot tayo sa ganito." Sabi niya napaluha na naman tuloy ako.
"Sorry for not being with you at times like this. Patawad, alam kong nasaktan kita. Patawad dahil hindi kita binigyan ng chance to talk to me. Im sorry if I hurt you." Sabi niya na nahihirapan. "Im sorry if I confuse you and I let you feel the pain. Im sorry if I left you, that would've be my biggest regret." Ako naman ay patuloy lang sa pag iyak.
Nandiyan na naman yung sakit na nararamdaman ko eh. Nagiging emotional na naman ako. Is it because of the hormones.
"Im really really sorry Siera. Alam kong napakabakla ko as Ciarra said. Bakla naman talaga ako. Wala akong balls because I am hurting you, pero please lang don't cut me out of your life." He said and his voice crack. "Don't make me leave please." Nangingilid na din ang luha niya sa kanyang mata. Inilapit niya ang kanyang mukha sa mukha ko at pinagpatong ang noo naming dalawa. "I can't walk a path seperately from yours. I can't do it Siera, I am staying with you and our baby." Mas lalo akong naiiyak dahil sa mga sinasabi niya. Ang sarap pakinggan eh pero may mga katanungan pa rin ako. Gusto ko din yung mangyari pero kasi...
"But you're getting married to the girl you l-" pahina ng pahina ang boses ko. I can't say it... "But you're getting married." Sabi ko sa kanya. Inilayo niya ang kanyang mukha sa akin at sinapo ang mukha ng dalawang kamay niya. He wipe my tears and he stare at my eyes intently.
"Just don't let me leave Siera and don't cut me out from your life." Sabi niya, paano ko gagawin iyon makikihati ako ng oras sa babaeng totoong mahal niya ganun ba. Inaasahan niya ba na magiging okay ako sa ganung set up. He will continue the wedding and then what? I will let him in my life? Yung hahayaan ko pa rin siya sa buhay ko? Anong pinag kaiba ko sa pagiging kabit if that will happen? I am the one who is carrying his child but I am not the one who he will marry. Funny isn't it?
"But you're getting married Evan!" Lumakas na ang aking boses. Ayokong makasal siya sa iba, gusto kong sabihing wag siyang magpakasal sa iba but who am I to tell him that? He love the girl! At sino nalang ba ako sa kanya?
He sigh and gulp at saka yumuko. Parang naguguluhan. Naguguluhan din ako sa kanya. Matagal na akong naguguluhan sa kanya.
"Paano naman ako Evan?" Sabi ko and remove his hands from my face and look away.
A long silence took over us.
"Naguguluhan parin ako ng sobra ngayon Siera." He then said. "Nalilito ako."
"Saan ka naguguluhan? You love her isn't it? That Renee Allascon?" Tanong ko kahit na nasasaktan ako. I need to ask him. Para malaman ko na din kung ano ba dapat ang gagawin ko.
Tinitigan niya ako, he look so confuse right now.
"Kaya mo siya papakasalan diba?" I ask him napahikbi na rin ako. I need to ask him para hindi nalang puro hula ang lahat. Hindi nalang puro assumptions ang lahat lahat.
"I-I don't know..." He answered. Napaiwas ako ng tingin sa kanya and I laugh bitterly, then I look at him straight in his eyes and glared at him.
He's making me laugh.
"Bakit dimo alam?" Tanong ko sa kanya. "Alam mo matagal ka ng magulo. I can't understand you at all. Napakagulo mo!" I said ayoko yung ganito lagi nalang siyang ganito.
He's confuse in everything. And Im the one who is suffering from it. Ako yung nahihirapan at nasasaktan dahil sa kanya.
Pwede naman kasi niyang sabihin na mahal niya ito kaya niya papakasalan bakit kailangan niya pang guluhin ang utak ko? Bakit kailangan niya pa akong paasahin?
Masasapak ko na talaga siya para matauhan na siya at malaman na niya kung ano ba talaga?!
Napayuko siya ng dahil doon.
"Nakakastress ka na eh! Nakakafrustrate kana!" Napatayo na ako at napahilot sa sentido ko sumasakit ang ulo ko sa kanya. "You know what, just leave Evan. I think you can't answer my questions at this moment. Guguluhin mo lang ang utak ko. Let's just talk when you already clear your mind and when your certain on what you really feel." Sabi ko at akmang iiwan na siya doon but he caught my arm. Napalingon ako sa kanya.
Napabuntong hininga ako. He look like a puppy pleading for something, but I can't understand him. Masyado siyang magulo.
"If your confuse Evan, just please don't make me also confuse. Don't, ayoko ng manghula ng manghula."
"Do you trust me?" He ask kaya natigilan ako at napatitig sa kanya. Diko alam kung may tiwala pa ba ako sa kanya. I don't know. I sigh.
"Will you trust me?" He change his question. Tinitigan ko lang siya. I can't answer that.
"Just wait for me okay?" He pleaded. "I will figure it out." Sabi niya at tumayo na siya. He hold my both hands at mahigpit iyon. Pinisil niya iyon na para bang sinasabi niya na pagkatiwalaan ko siya.
He lean and kissed my forehead.
"Just trust and wait for me okay?" Sabi niya. Wala akong sinagot basta tinalikuran ko nalang siya at nagpunta na ako sa kwarto ko.
Naguguluhan pa rin ako.
But because Im emotionally exhausted ay agad agad akong nakatulog.
######
