ေကာင္းကင္ေပ်ာက္တဲ့ၾကယ္(Completed)

အပိုင္း(၁၈)

[Zawgyi]

ေလညႇင္းတို႔ေဝ့ဝဲတိုက္ခတ္ေနတဲ့ညေနခင္းေလးကလြမ္းစရာအတိျဖင့္႐ွိေန၏..တိမ္ထူထူေလးမ်ားကမိုးေပၚမွာပ်ံ႕ၾကဲေနသလိုပတ္ဝန္းက်င္ကလည္းရီေဝေဝ..

ပန္းစည္းေလးမ်ားအစီအရီတင္ထားေသာအုတ္ဂူျဖဴျဖဴကေလးကိုေငးၾကည့္ရင္းသူမတို႔ရင္ဘတ္တြင္းထဲ၌မီးစတို႔ေလာင္ကြၽမ္းလ်ွက္..

"ေႏြ..ေတာင့္မထားနဲ႔ေနာ္..ငိုခ်င္ငိုခ်လိုက္ေလ.."

ေႏြရဲ႕ပခံုးေလးကိုကိုင္ကာသူမေျပာလိုက္၏..

"ဟင့္အင္း..ေႏြမငိုဘူးမမေမ..ကိုကိုကေႏြငိုတာမႀကိဳက္ဘူး..ေႏြမငိုပါဘူးလို႔ကိုကို႔ကိုဂတိေပးထားတယ္..ေႏြငိုလို႔မျဖစ္ဘူးမမေမ.."

ေႏြ႔ကိုၾကည့္ကာေမသက္ျပင္းသာခ်မိေတာ့သည္..

"ေႏြရယ္..."

ေကာင္းေကာင္းအနားယူပါေတာ့အစ္ကို..မမကိုဆက္ၿပီးေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ့္တာဝန္ကကြၽန္​ေတာ့္တာဝန္မို႔အစ္ကိုကေအးေအးေဆးေဆးအနားယူပါေတာ့....

"ေႏြ..."

ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီကေခၚသံေၾကာင့္ေႏြလွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့အသားျဖဴျဖဴအရပ္ျမင့္ျမင့္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္..သူ႔လက္ထဲမွာလည္းပန္းစည္းေလးတစ္စည္းကိုင္ထားေသး၏..

"ဦးဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ..ဒယ္ဒီလႊတ္လိုက္တာဆိုရင္ေတာ့ျပန္လိုက္ပါေတာ့.."

ထိုလူႀကီးကအေတာ္ကိုအၾကပ္႐ိုက္သြားေသာပံုျဖင့္ေႏြ႔ကိုၾကည့္ကာ..

"မဟုတ္ေသးဘူးသမီး..သမီးဒယ္ဒီလည္းတကယ္ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေန႐ွာတာပါ..အခုဟာကလည္းဟိုမွာအလုပ္ကိစၥေတြကမျပတ္ေသးလို႔သူကိုယ္တိုင္မလာႏိုင္တာပါ..သမီးနားလည္ေပးလိုက္ပါေနာ္.."

ေႏြကခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳးလိုက္၏..

"ဦးရယ္..ဒယ္ဒီ့ဘက္ကေ႐ွ႕ေနလိုက္ေပးေနလည္းဒယ္ဒီ့အေၾကာင္းသမီးတို႔ေမာင္ႏွမကသိၿပီးသားပါ..ဒယ္ဒီကသမီးတို႔​ေမာင္ႏွမအေပၚဆိုဘယ္တုန္းကအေလးထားဖူးလို႔လဲ..အခုလည္းကိုယ့္သားတစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ဈာပနကိုေတာင္လူၾကံဳပါးလိုက္တယ္တဲ့လား...ဟားဟားဟား...ဒါမွကြၽန္မရဲ႕တကယ့္ဒယ္ဒီပီသပါေပတယ္.."