[Zawgyi]
"ၾကယ္စင္ေလး...အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္..."
"ဟင့္အင္း..ကြၽန္ေတာ္ျပန္မလိုက္ဘူးႀကီးႀကီးျမ.."
မျခဴးတိမ္လႊာ အသက္၁၉ႏွစ္ဟုေရးထားေသာအုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးေဘး၌ထိုင္ေနေသာၾကယ္စင္သစ္ကိုႀကီးႀကီးျမအိမ္ျပန္ရန္ေခၚေနေလသည္..
"ဘာလို႔လဲၾကယ္စင္ရဲ႕..မနက္ကတည္းကသမီးဒီမွာထိုင္ေနတာအခုညေနေတာင္ေစာင္းေနၿပီေလ..အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္.."
ၾကယ္စင္ကမ်က္ေမွာင္ေလးၾကဳတ္ကာေခါင္းရမ္းျပရင္း..
"အားလံုးကကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ..မျခဴးအခုလိုျဖစ္ရတာကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္....ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္..."
"ၾကယ္စင္ရယ္..သမီးေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး..ျခဴးကိုသမီးကကားနဲ႔ဝင္တိုက္တာမွမဟုတ္တာ.."
သို႔ေသာ္လည္းၾကယ္စင္ကမ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာေအာ္ငိုရင္း...
"ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္အဲ့ဒါ..ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္...အားလံုးကကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပါ..."
"သစ္...ထပါေတာ့သစ္ရယ္..မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္..ေနာ္..အိမ္ျပန္ရေအာင္.."
ေမလည္းသစ္ေဘးနားမွာထိုင္လိုက္ရင္းျပန္ရန္ေခၚေနမိသည္..
"ဟင့္အင္း...မျပန္ဘူး...မျပန္ဘူးဗ်ာ.."
"သစ္...ဒီေနရာကမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိေနရမယ့္ေနရာမဟုတ္ဘူးေနာ္..မဆိုးနဲ႔ကြာ..လာ..ျပန္ၾကမယ္..."
သစ္ရဲ႕လက္ကိုဆြဲကာထရန္ေခၚေနမိသည္..
"ဟင့္အင္း...မျပန္ဘူး..."
ေမသက္ျပင္း႐ွည္တစ္ခ်က္ခ်မိ၏..
"သစ္ရယ္...မဆိုးနဲ႔ေလကြာ..."
သစ္ကအသက္မပါေသာမ်က္ႏွာျဖင့္အုတ္ဂူေလးကိုသာေငးၾကည့္ေနရင္း..
"ျပန္ၾကမယ္"
ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလိုက္ရင္းမတ္တပ္ထရပ္ကာကားဆီကိုထြက္လာခဲ့ေတာ့၏..
▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶
"ၾကယ္စင့္ကိုဒီတိုင္းလႊတ္ထားလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္မမျမ...သူ႔ရဲ႕psychoျပန္ေဖာက္လာရင္ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီတစ္ခါဘာမွတတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး..."
YOU ARE READING
ေကာင္းကင္ေပ်ာက္တဲ့ၾကယ္(Completed)
Teen Fiction[Zawgyi] အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ကိုယ္ဟာၾကယ္တစ္ပြင့္..မွန္ပါတယ္..ကိုယ္ဟာၾကယ္တစ္ပြင့္ပါပဲ..ဒါေပမယ့္..ေကာင္းကင္ေပ်ာက္ေနတဲ့ၾကယ္တစ္ပြင့္.. [Unicode] အများအမြင်မှာတော့ကိုယ်ဟာကြယ်တစ်ပွင့်..မှန်ပါတယ်..ကိုယ်ဟာကြယ်တစ်ပွင့်ပါပဲ..ဒါပေမယ့်..ကောင်းကင်ပျောက်နေတဲ့ကြယ်တစ်...
