Ps, I Miss you. ~A Marauders Fanfiction~

[12] Selene

"Hey mam, pap. Ik ben er weer.

Wisten jullie nog wat we altijd deden op zaterdag avond? We zouden alle apparaten uitzetten en met zijn alle op de veranda gaan zitten. Dan zouden we met zijn alle wijn drinken en praten. Al zo lang als ik me kon herinneren deden we dat. Vroeger toen ik klein was maakte jullie het altijd aan met water. Het is mijn eerste herinnering. Wijn op de veranda.

Wisten jullie nog dat jullie na een lange dag werken thuis kwamen en Jason en ik de tafel hadden gemaakt. Altijd hetzelfde als wij kookte. Pasta. We konden niet echt meer. Maar het maakte jullie niet uit. Jullie zouden ons op ons voorhoofd kussen en de viezigheid wegvegen van onze wangen.

Ik wil alles wat ik met jullie heb beleeft ook beleven met kinderen van mij. Ik wil ze aan jullie voorstellen. Ik wil opgroeien weetje. En die kans krijg ik niet eens. Maar ik zal bij jullie zijn snel.

Ik kom net terug van de doctor. Samen met Sirius. Ik dacht dat het hetzelfde zou zijn als vorige keer, maar dat was niet zo. Ik ben achteruit gegaan. Vier maanden heb ik nog. Door de vliegtuig ritjes en de verschil in druk en alles ben ik vreselijk achteruit gegaan.

Ik wou dat jullie hier waren. Jullie wisten altijd alles. Jullie wisten met een knuffel alles beter te maken. Ik mis jullie.

Maar een deel van mij is er oké mee.

Maak het beste van wat er is. Stop met het kijken naar wat er zou kunnen zijn. Je werkt jezelf de put in. Ik denk dat dat is wat jullie zouden zeggen. En ik zal naar jullie luisteren."

Ik giet zachtjes water op de bloemen op het graf. Ik geef aan het leven. De druppels landen met op het zand en verspreiden. Het stroomt door de grond en voed de mooie natuur. Als ik met mijn knieën over de grond schuur hoor ik mijn broek kapot gaan. Ik hoor de stof scheuren. Ik hoor er een gat in komen. Maar het is het waard. Ik ga naar de plek ernaast.

"Hey Jason...

Charlotte gaat is afgestudeerd. Goed van haar hé? Ik ben zo trots op haar. Als eerste van onze groep. Ze had altijd al de hersenen."

Jij gaat nooit kunnen afstuderen. Je gaat nooit kinderen kunnen krijgen. Je gaat nooit kunnen trouwen. Je gaat nooit een baan krijgen. Je gaat nooit de wereldbeker halen. Er zijn zoveel dingen die je nooit gaat kunnen doen.

Weet je waar we nu zouden zijn geweest als het niet gebeurd was. Misschien waren we wel in onze kamer. Hadden we de slappe lach terwijl we dronken met vrienden. Misschien zaten we met pap en mam wijn te drinken. Misschien maakte we huiswerk in stikte. Terwijl we genoten van elkaars gezelschap.

Maar het is niet waard denken aan, want het gebeurt niet.

Ik mis je zo erg broertje. En ik weet dat dat nooit gaat eindigen. Bij elke stap die ik zet, bij al het lucht dat ik inadem, bij elke seconde in mijn leven zal ik je missen. Je zal elke keer weer een stukje dood gaan. En dat is vreselijk. Maar dat is omdat ik van je hou.

Liefde en verdriet liggen op dezelfde lijn. En ik zal er altijd over heen gaan lopen. Ik zal altijd balanceren op een lijn met gebrokenheid. Ik zal altijd echte geborgenheid missen. Ik zal altijd een stukje gebroken blijven. Gelukkig is altijd nog maar even.

Ik ben er oké mee."

Het begint zachtjes te regenen en ik sta op. Ik veeg de tranen van mijn gezicht. Ik had geen idee dat ik huilde. Ik bijt op mijn lip. Als ik me omdraai zie ik Sirius staan. Ik kijk hopeloos naar hem. Zachtmoedig kijkt hij terug. Hij loopt zachtjes naar me toe. Dan slaat hij zijn arm om mij heen. Even kijkt hij naar de graven. Dan knijpt hij in mijn arm en zachtjes sleept hij me weg.

We lopen samen een klein koffiehuisje in, nog steeds in complete stilte. Hij pakt mijn doorweekte jas aan en hangt hem samen met de zijne op. Als hij terugkomt heeft hij twee koffie's bij zich.

"Gaat het een beetje?" Fluistert hij. Hij heeft een hopeloze blik in zijn ogen. "Het is lastig. Maar ik kom er wel. Diep van binnen wist ik het ook wel." Zeg ik en ik meen het. En om daad achter woord te zetten glimlach ik. Hij kijkt me onthutst aan, "Je wist het wel?" Ik adem diep in,

"Siri, ik voel me al weken slechter. Ik ga achteruit. Mijn behandeling is goed, maar niet een wonder. Ademen doet pijn. Praten doet pijn. Het is niet vreselijk, maar ik voelde het wel. Ik ga mijn laatste tijd in."

Hij pakt mijn hand. Ik voel een rilling door me heen gaan. Zijn hand voelt warm aan. "Sorry, ik ik had het niet door. Echt niet. Vanaf nu ben ik er voor je als het slechter gaat worden. Ik ben er voor je als je er helemaal doorheen zit. Ik ben er voor je als het allemaal weer naar beneden gaat. Ik ben er voor je als er weer nieuw is, en ik ben er voor je als je wil vergeten. Ik ben er voor je, van begin tot eind. Elk moment." Zegt hij met zekerheid in zijn stem. Ik glimlach.

Het is oké. Nu echt.