Ps, I Miss you. ~A Marauders Fanfiction~

[15] Selene

"We hebben de resultaten!" Mijn doctor komt de kamer binnen. Hij is altijd veel te enthousiast maar maakt me aan het lachen. Dus das goed. "Mooiii zo." Ik hang onderste boven op mijn stoel. Na een poosje ben ik hier aardig thuis geworden. Niet iets wat je graag zegt over een ziekenhuis, maar het is prima. Het is hier gezellig en de doctoren zijn aardig.

"Je weet dat dat niet helpt met je gezondheid hè." Zegt hij als hij me wijst op mijn niet zo'n normale positie. De vlekken overal zijn permanent geworden. Ze bouwen niet echt meer af. En mijn borstkas heeft altijd een steek erin. Ik ga goed zitten, "Goed punt, maar komop ik wil weten." Zeg ik en ik glimlach.

De doctor vouwt zijn handen en buigt wat meer naar voren, "Zes weken ga je het nog reden zonder aan beademing te moeten." Dit had ik wel verwacht al. Ik haal een hand door mijn haar, "En daarna?" Vraag ik onzeker.

Hij kijkt me aan, "Dan is het jou keuze. Je kan nog een poosje doorgaan, in ziekenhuisbedden. Dan zit je aan de beademing. Of je laat het dan gaan. Je beslist je eigen einde dan. Veel mensen kiezen voor de beademing, omdat je in die periode nog een longtransplantatie kan doen. Maar ik snap ook als je dat liever niet doet." Zegt hij. Hij geeft me een formulier.

-||-

"En nu moet ik kiezen." Zeg ik. James, Lily, Peter, Sirius, Remus en ik zitten op de banken van de common room. Ik vertelde ze net over het ziekenhuis. Ze zitten in stilte te luisteren. Ik veeg een haar achter mijn oor. Sirius heeft zijn arm om mij heen geslagen.

Lily kijkt me recht aan, "Je hebt al gekozen of niet soms?" Haar stem is gebroken. Ze zit op het randje van haar tranen. Ik knik zachtjes. "Ik ben niet bang weetje. Ik wil niet zo'n arm hoopje worden. Dan stop ik liever op mijn hoogtepunt." Zeg ik. En nu knikt zei. Ik sta op en hou mijn armen open. Ze komt naar me toe en knuffelt me. De rest komt ook om ons heen staan en we hebben een groepsknuffel.

Remus verbreekt de stilte, "Je hebt gelijk. Wij kunnen allemaal niet eens inbeelden waar je doorheen gaat. Dit is jou keuze. Ik sta bij je, welke keuze je ook maakt." Zegt hij. En Sirius knikt, "Ik ook!" En langzaam stemmen ze allemaal in.

Sirius, Remus en James gaan naar de keuken om chocolademelk te halen, terwijl Lily zich gaat omkleden. Peter en ik blijven met z'n tweeën zitten. Hij gaat ongemakkelijk verzitten, "Kan ik je wat vragen?" Het verbaasd me nog steeds hoe veel lager zijn stem is geworden in een maand tijd. Komt misschien ook wel een beetje door het animagus proces dat ze net afgerond hebben. Sirius is een zwarte hond, James een hert en Peter een zeemeeuw.

"Ja, tuurlijk." Zeg ik en ik bind mijn haar in een staart. Hij lijkt even na te moeten denken over wat hij gaat zeggen, "Waarom ben je niet bang? Niet om je af te schrikken of zoiets, maar, ik kan me zelf niks engers indenken dan dood gaan. Het lijkt me zo vreselijk." Zegt hij haperend. Ik glimlach,

"Dat was ik ook. Geloof me. Maar toen kwam ik erachter dat dood gaan, niet het ergste was wat kon gebeuren. Andere mensen zien sterven, of er een deel van zijn, is nog tien keer zo vreselijk." Hij lijkt diep na te denken over mijn woorden. "Misschien klinkt dat nu heel raar, maar onthoud het. Er komt een moment dat jij het ook gaat moeten meemaken. Iedereen gaat er op een punt doorheen." Zeg ik en ik loop weg.

-||-

Sirius en ik zitten aan het meer te picknicken. Ik neem een hap van een croissant, "Heb je dit het zelf gemaakt?" Vraag ik, terwijl de kruimels mn mond uit vliegen. We schieten in de lach. "Ja! Euphemia heeft het me geleerd." Zegt hij als we eindelijk uitgelachen zijn. "Wow... Mooi mens is dat toch." Zeg ik en ik neem een slok sap.

Hij knikt en pakt iets uit de onderkant van de mand, "Ik wil je iets kleins geven." Zegt hij. Het is een klein vierkant pakketje, in donkerrood inpakpapier. Ik pak het aan. Voorzichtig haal ik de plakbandjes eraf. Het is een doosje. Ik maak het open. Een kleine zilveren ring met een diamantje erop komt tevoorschijn. Mijn mond valt open.

Sirius veegt zijn haar achter zijn oor, "Het is een ring met een belofte." Zegt hij. "Ik wil je beloven om bij je te zijn, tot het niet meer kan. En als het kan, als je het maakt, ooit met je te trouwen." Zegt hij. Ik glimlach zachtjes. Ik pak de ring uit het bakje en schuif hem op mijn vinger. "Ik zal altijd van je blijven houden." Fluister ik. En ik kijk hem aan. Zachtjes kust hij me.

"En ik van jou."