Ps, I Miss you. ~A Marauders Fanfiction~

[16] Selene

Hi,

Ik weet eerlijk gezegd niet wie je bent. Maar je bent belangrijk voor me. Want Lily, James, Sirius, Remus en Peter hebben belooft dit aan hun kinderen te laten lezen. Ik ben Selene.

Het is vandaag 3 juni, de zon schijnt vel. Jullie ouders zijn buiten. Ze hebben net hun Owl's gehad. Ik heb ze niet gemaakt. Misschien moet ik even wat uitleggen.

Ik ben ziek. En dan niet een griepje of verkoudheid. Ik ga dood. Het is een rare ziekte die mensen kunnen ontwikkelen na een brand. Eerst merk je er vrij weinig van, maar hoe verder ik in het proces ben gekomen hoe duidelijker het is. Ik heb rode vlekken overal en continu pijn. Ik heb ook nog maar twee weken.

Maar jullie ouders hebben mijn leven geweldig gemaakt. De afgelopen maanden zijn niet te omschrijven. Ik heb zoveel dingen gedaan waar ik nooit van had durven dromen. En jullie ouders hebben het waar gemaakt.

Ook hebben jullie ouders een koffer. Hij zit helemaal vol met jurken. Ik heb ze gemaakt. Kijk er doorheen, haal eruit wat je mooi vind. Het maken van jurken was mijn passie. Ik hoop dat jullie ze nog mooi vinden. Jullie wonen waarschijnlijk in zo'n andere tijd dan ik.

In dit boek staan foto's en video's. Van alles wat ik met jullie ouders heb gedaan. Maar het einde is leeg. Vul het met je eigen verhaal oké.

Er is een ding dat ik heb geleerd de afgelopen tijd. Je moet leven als je de kans hebt. Doe dingen die niet mogen. Breek wat regel en wetten. Doe wat dingen waar je van houd. Heb plezier.

Knuffels van Selene.

Ik leg mijn pen neer, mijn hand is moe geworden van het schrijven. Zachtjes vouw ik de brief dubbel en stop ik hem in een enveloppe. Die enveloppe plak ik in een klein boekje. Het staat helemaal vol met herinneringen. Dan hoor ik de deur van de kamer open gaan. Snel gooi ik hem in mijn koffer.

Lily komt de kamer binnen, haar gezicht zit onder de uitgelopen mascara. Ik ga gelijk naar haar toe en neem haar in mijn armen, "Wat is er gebeurt?" Zachtjes gaan we op het bed zitten en ze begint alleen nog maar harder te snikken, "Severus- hij- hij noemde me een- een-" Ze fluistert op dit moment zo zacht dat ik moeite moet doen om haar te verstaan. "Mudblood." Mijn mond valt open.

"Hoe durft hij! Probeerde hij weer stoer te doen of zoiets?" Zeg ik boos. Ik sta op, maar Lily pakt gelijk mijn arm, "Hij was met zijn 'vrienden' buiten. Ze praatte over mij. Dat hoorde ik. James en ik zaten er vlak bij. Hij is gestopt met het pesten van Snape en dat soort dingen, daarom vond ik het eigenlijk wel leuk. En toen kwam Snape ineens naar ons toe en noemde hij me een- een- dat. Ik snap het niet." Haar gezicht staat in de war en vol met tranen.

"En- en nu- ik weet niet eens wat James heeft gedaan. Ik ben weggerend." Zegt ze iets minder snikkend, maar nog steeds verward. Ik draai haar gezicht naar me toe, "Snape verdient jou niet. Nooit. Als hij jou zo noemt verdient hij niet iemand als jij. Kom, dan gaan we James zoeken." Zeg ik en ik geef haar een knuffel.

Samen zoeken we buiten alles af, maar we vinden hem nergens. Dan bedenken we hoe goed Snape is met vloeken en we rennen naar de ziekenboeg. Maar voordat we naar binnen kunnen gaan, komt James al naar buiten.  Eerst zien we niks aan hem, maar dan haakt hij zijn hand door zijn haar. Zijn mouw stroopt een beetje op en een snee komt tevoorschijn.

Hij doet het gelijk weer weg, "Hey Angel, Lily. Al een beetje bijgekomen?" Vraagt hij aan Lily. Ze glimlacht, "Je hebt met hem gevochten of niet soms?" Vraagt ze terwijl ze zijn pols pakt. Zachtjes stroopt ze zijn mouw omhoog. De snee is weer duidelijk zichtbaar. Hij bijt op zijn lip, "Ja... Sorry. Maar ik had niet gezien dat hij een mes had en het ging niet helemaal als gepland." Zegt hij. Lily laat nu haar hand in die van James glijden, "Geen sorry zeggen. Hij verdiende het."

En in stilte sluip ik weg en laat ik ze alleen.