"Onların kaderleri aslında başından beri ortak yazılmıştı.."
"Geçmişten gelen aşkın nefrete, nefretin ise intikama dönmesine sebep olan bir takım olaylar sebebiyle oluşan savaş hem Loris'i, hem de Loris'lileri diken üstünde tutuyordu. Birbirinden öz...
Eve gider gitmez kendimi hemen banyoya attım.. Ilık bir banyonun beni rahatlatabileceğini umuyordum. Banyodan çıktıktan sonra pijamalarımı giyip yatağa uzandım.. Kim bilir kaç saattir öylece tavanı seyrediyordum..
Eğer söyledikleri gerçekse -ki bu hala kulağa çok saçma geliyor- bunu öğrenmenin tek yolu onunla gitmekti. Yataktan kalkıp aynadaki berbat görüntüme doğru fısıldadım. 'Ben Hera.. Yarın gece hayatımın dönüm noktasını yaşamak için kesinlikle hazır.. değilim!'
Anlaşılan bu gece de uyuyamayacaktım.. Hem o saçma rüyalarım hem de duyduğum o bir sürü deli saçması sözlerden sonra kim uyuyabilirdi ki zaten!
Ne olur ne olmaz diye bir kaç eşyamla biraz para alıp çantama koydum.. Çantayı yatağın altına doğru itip tekrardan yatağa uzandım. Acaba o diğer 7 çocuğa da haber verilmiş miydi, verildiyse de nasıl hissediyorlardı diyerek düşünmekten yorgun düşmüştüm..
*07.00 ALARMI* Eveet uyanma vaktim gelmişti, maalesef! Ne olursa olsun hala çalışmaya devam ettiğim bir Cafe vardı.. Hızlıca giyinip işe gitmek üzere otobüse koştum. Loris denen o yerde umarım böyle sıkışık otobüsler yoktur, çıldırmak üzereyim! Sanırım içten içe Loris'e inanıyordum, delirmek için henüz çok genç değil miyim sence de Tanrım?
Cafe'ye vardığımda Thomas'ın bir sağa bir sola gidip kendi kendine konuştuğunu fark ettim ve "Thomas?" diyerek seslendim. Seslenmemle birlikte aniden sıçradı. Bana doğru döndüğünde; "Ne zamandır buradasın?" dedi. "Şimdi geldim de sen iyi misin?" diye sordum.. Hızlı hareketlerle başını onaylarcasına sallayarak, "E-evet iyiyim." dedi. "Peki." diyerek içeri geçtim.. Gün boyu müşterilerle ilgilenmekten bir daha konuşma fırsatı bulamamıştım onunla. Cafenin kapanış saati geldiğinde Thomas'ın ortalarda olmadığını fark ettim belki defalarca aradım ama yine de ulaşamadım. Yeni yıla sadece 3 saat kalmıştı.
Ya Eyfel'in arkasında o adamla buluşmak için hazırlık yapıcaktım ya da Thomas'ı aramaya devam edicektim.. Önceliğimin Thomas olduğuna karar verip en yakın arkadaşı Chris'i aradım ama ona da ulaşamadım. Aralarında bir sorun olduğunu belki de hiç karışmamam gerektiğini düşündüm ve öylece saatin geçmesini bekledim.. Son 1 saat kalmıştı üstüme deri ceketimi alıp Eyfel'in arkasına gitmek üzere yola koyuldum. Oraya ulaştığımda etrafta kimseyi görememiştim ilk dakikalar..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Saat tam 23.50'ydi. Arkamdan bir ses "Hera?" diye seslendi, biraz ürkmüştüm ama belli etmemeye çalışarak, "Gelmeyeceksiniz sanmıştım.. " dedim. Adam "Ben de aynı şeyi senin için düşünmüştüm ama benden önce gelmişsin.." diyerek hafifçe gülümsedi.. "Ee Loris otobüsleri buradan mi kalkıyor?" diyerek dalga geçtim ama o gayet sakin bir sesle "Geçişler ücretsiz ve araçsız, neyse bunu zaten 7 dakika sonra göreceksin.." diye yanıtladı. Heyecandan ölmek üzereydim..
Saat 23.59'a geldiğinde aniden önümüzde mavi bir geçit kapısı belirdi.. Şaşkınlıktan dilimi yuttuğumu sandım.. Gerçekti değil mi o? Hayal görmüyordum yani!? Adam "Hazır mısın Hera?" diye seslendiğinde açık kalan ağzımı fark ettim ve toparlanıp " Y-yani sanırım.. Hazırım." Paris sokaklarında başlatılan geri sayımın sesleri yankılanıyordu. Herkes için yeni yıla girişin, benim içinse yeni hayatın başlangıcı içindi! 5..4..3...2..1 vee..
Gözlerimi heyecandan sımsıkı kapatmıştım.. Tam yavaş yavaş gözlerimi açıyordum ki yanımdaki adam "Loris'e Hoşgeldiiin! " diye bağırdı.. Gözlerimi açtığımda gördüklerim mükemmelin ötesindeydi.. Sanki bir peri masalının içinde gibiydim.. Rüya mı görüyordum acaba diye gözlerimi tekrar tekrar kırpıştırdım.. "Ama bu, bu nasıl gerçek olabilir, inanamıyorum!" diyerek sevinçle sağa sola gitmeye başladım..
Aniden aklıma anneme haber vermeden gittiğim geldi. Eyvah! Üvey annemin ortadan neden bir anda kaybolduğumu bilmeye hakkı vardı ne kadar kötü davransa da bu yaşıma kadar beni o getirmişti..
Adam sanki aklımı okumuş gibi, "Buraya geldiğin andan itibaren Dünya üzerinde sana dair olan her şey silindi, bu yeni bir hayata başlaman için atılması gereken önemli bir adımdı." dedi.." Peki istediğim zaman diğer Dünya'ya da geçiş yapabilecek miyim? " diye bir soru yönelttim.. "Elbette ama oradaki kimse seni hatırlamayacak.." dedi. Bu ani değişiklik yüzünden biraz gözlerim doldu ama gözyaşı akmasına izin vermedim.
"O zaman merhaba Loriiiis!" diyerek iç geçirdim."
Tüm Loris gençleriyle aynı okula yazdırıldım ancak onlar gibi bir aileye veya burası hakkında bir bilgiye sahip olmadığım için bize özel olarak ayırılan, okulun arka tarafındaki özel bir yurtta kalmama karar verildi.
Odaya girince 3 kızla karşılaştım.. Demek 3 kız 4 erkekten oluşuyordu adamın bahsettiği bu 7 kişi.
