Don't say love me (ခ်စ္တယ္လို႔မေျပာနဲ႔) Uni+Zaw

Part 27

Zawgyi
~~~

'ေသာ္ေသာ္'ေဆးရံုဆင္းၿပီးေနာက္ တိုက္ခန္းမွာတစ္ေယာက္ထဲဘယ္လိုမွေနလို႔အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ အဘိုးအဘြားအိမ္ကိုလာေနရသည္။သူမဒဏ္ရာရတာကိုေတာ့ မိသားစုေတြကိုအမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္ရတာေပါ့။လက္တစ္ဖက္ကသိပ္မလႈပ္႐ွားႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ သူမမိဘေတြကျပင္ဦးလြင္ကေနကားေမာင္းတတ္တဲ့ျခံအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးဖို႔လႊတ္ေပးထားသည္။႐ိုးသားတဲ့ဦးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး 'ေသာ္ေသာ့္'ကိုလဲအႀကိဳအပို႔လုပ္ေပး၊သူမအဘိုးတို႔အိမ္ကိစၥေတြလဲအကုန္ဖင္ေပါ့စြာလုပ္ေပးပါသည္။

ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဒဏ္ရာလဲေတာ္ေတာ္ေပ်ာက္ကင္းလုျဖစ္ေနေလၿပီ။ဒီၾကားထဲ'သူသူ'ကေန႔တိုင္းနီးပါးေရာက္လာကာ 'ေသာ္ေသာ့္'ကိုဂ႐ုစိုက္ျပဳစုေပးခဲ့သည္။အခုစေနေန႔မွာလဲေရာက္လာၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ'ေသာ္ေသာ့္'ကိုမေတြ႔လို႔လိုက္႐ွာတုန္း 'ႏြယ္ဒါလီ'နဲ႔ေတြ႔ပါေလသည္။

"ႏြယ္ဒါလီ!...နင္ေရာက္ေနတာလား"

"ေရာက္ေနလို႔ ငါ့ကိုေတြ႔ရတာေပါ့ဟဲ့...နင့္႐ုပ္ႀကီးကလဲသိသာလိုက္တာဟယ္...ငါေရာက္လာတာမႀကိဳက္တဲ့ပံုႀကီးက...နင္ႀကိဳက္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ငါကေတာ့လာရမွာပဲ...ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးကေသနတ္ဒဏ္ရာရထားတာမလား...တစ္ေယာက္ေသာသူေၾကာင့္ျဖစ္တာေပမယ့္လို႔ေပါ့"

"ဟုတ္တယ္...ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာ.ဘာျဖစ္လဲ...နင္ဘာလုပ္ခ်င္လဲ.ေျပာ"

"ဘာမွမလုပ္ခ်င္ပါဘူး...ငါကဒီအတိုင္းပဲေျပာလိုက္တာပါ...ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးေလးကိုျပဳစုေပးခ်င္လို႔ ငါေရာက္လာတယ္...နင္ေဗြမယူဘူးမဟုတ္လား"

"ငါကဘာလို႔ေဗြယူရမွာလဲ...နင္စိတ္ထင္ရာေတြေလ်ွာက္ေျပာမေနနဲ႔...နင္ကသူငယ္ခ်င္းဒဏ္ရာရတာကိုလူနာလာေမးတာဆိုတာ ငါနားလည္ပါတယ္"

"နားလည္တယ္ဆို ၿပီးတာပါပဲ...ငါ့အခ်စ္ဆံုးကို ေနာက္တစ္ခါဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔ေနာ္...ငါခြင့္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး...ဒီေသနတ္ကလက္ကို္မမွန္ဘဲ ေသေစေလာက္တဲ့ေနရာကိုသာမွန္ခဲ့ရင္ ငါနင့္ကိုသတ္မိမယ္ထင္တယ္ သူသူထက္ကို...အခုေတာင္ ငါမနည္းခြင့္လႊတ္ေပးထားရတာ"