Kiandra Kyle Lunox, is a 19 years old girl college student. She is a type of girl na hindi marunong magseryoso pagdating sa pag-ibig. Para sa kanya kasi, lahat ng lalaki pare-parehas lang ang mga ginagawa sa babae. Pare-parehas lang na kapag nakuha...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
-KIANDRA-
"Hindi kita kailangan! Ayaw na kitang makita pa! Galit ako sa iyo! Layuan mo na ako!"
Nakagat ko ang ibabang labi ko dahil sa pagpigil kong umiyak.
"Bakit? May nagawa ba akong hindi mo nagustuhan? Sabihin mo naman. Babaguhin ko. Ikaw na lang ang kaibigan ko eh...
Napayuko ako nang maramdaman kong patulo na ang mga luha kong kanina pa nagbabadyang bumagsak galing sa mga mata ko.
"Ngayon mo pa ako iiwan kung kailan nagugustuhan na kita."
Hindi ko na kaya. Para na akong nakukulangan ng hangin.
"Hindi ko kailangan ng kaibigan na isang katulad mo! I hate you!" Sabay tumakbo siya palayo.
Nakatingin lang ako sa likod niyang palayo ng palayo.
I hate you... I hate you... I hate you...
Parang sirang plaka na paulit-ulit kong naririnig sa utak ko.
Napaluhod na lang ako. Kasabay ng patuloy na pag-agos ng luha ko, ang pag buhos ng ulan. Mukhang pati panahon dinadamayan ako ha?
Napatawa ako, tapos iyak na naman. Para na akong baliw dito. Ang sakit kasi eh.
Bakit? Anong nangyari? Gano'n-gan'on na lang ba 'yon? Ganoon na lang ba kadaling itapon ang pagkakaibigan naming dalawa? Ang lahat?
Oo. Alam ko mga bata pa kami, pero mahal ko na ata siya eh. Atsaka pa nangyari ito kung kailan ganito na ang nararamdaman ko para sa kaniya.
Ito yata ang tinatawag nilang puppy love. Sabi nila, ito ang pinakamababaw na stage ng pagmamahal. Pero bakit tila yata ganito kalalim at kabigat ang sakit na nararamdaman ko?
Nanlalabo na ang paningin ko sa sobrang dami ng luha na patuloy pa ring umaagos mula sa mga mata ko.
Nanghihina ako.
Nakakapagod.
Nakakapagod ang pag-ibig. Kahit ano pang uri 'yan.
Nakakalason.
Tumingala ako at pumikit.
Dinama ko ang mga patak ng ulan na bumabagsak sa mukha ko. Ilang minuto ring gano'n ang posisyon ko. Hanggang sa hindi ko na maramdaman sa mukha ko ang mga patak ng ulan.
