cry me a river ⎯ daisuga

II

۵

"sugawara koushi burada oturuyor, değil mi?" çekinerek sordu. iki yıllık arkadaşının evine ilk defa geliyordu asahi. evinin nerede olduğunu biliyordu fakat daha önce hiç gelmemişti.

apartmanın altındaki küçük markette çalışan adam, "evet," dedi.

"peki evden çıktığını gördünüz mü? geri gelmediğini falan..." asahi kendini ifade edemiyordu ama adam onu anlamıştı.

"iki gün önce yirmi iki tane supangle aldı.  sonra da çıktığını hiç görmedim. gece çıktıysa bilemem gerçi."

asahi'nin ağzı açık kaldı. "yirmi iki mi?"

۵

"evet, kapılarını açmıyor. ses de vermiyor, telefonlarına yanıt vermediğini biliyorsunuz zaten." asahi anahtarlığını masaya koydu. sevgilisi yuu ve diğer arkadaşları ryu, shoyo, tobio, tadashi yerde oturup uno oynuyorlardı. kei ise koltukta telefonuyla oynuyordu, chikara ise muhtemelen evindeydi.

"off!" shoyo yine kaybetmişti. tobio'ya hırs dolu gözlerle bırakmayı kesip "biz de o sırada aramaya devam ettik." dedi.

"şu sevgilisi..." kei duraksadı. "sawamura mıydı? onunla iletişime geçsek nasıl olur?"

"iyi de eve kapanmasının sebebi o zaten." ryu, sonrasında ekledi. "gerçi barışırlar belki."

"çok güzel bir ilişkileri vardı. sawamura'yı tanımıyorduk ama öyle gözüküyordu. acaba ne oldu bir anda? suga bizimle hiçbir şeyi paylaşmıyor." yuu son hamlesini yaptı. "yine birinci oldum!" asahi gülümsedi. tadashi onu tebrik etti, kendisi de ikinci olmuştu.

"şu an arkadaşımız depresyonda ve siz uno oynuyorsunuz. ayrıca tobio, o senin abin değil mi? neden bu kadar uzaksın bu konuya?"

"onunla evlerimizi ayıralı çok oldu. çok iletişime geçmiyoruz o günden beri, bir tek sizleyken bir araya geliyoruz. ayrıca gerçek abim değil." dedi tobio umursamazca.

shoyo atladı "suga öyle bir insan değil. eminim yarın falan kendini toparlayacaktır. o, çok pozitif bir insan. sadece dinlenmek istiyordur belki." herkes, shoyo'nun bu dediğine inanmak istiyordu. "evet, suga depresyona girebilecek bir insan değil."

tobio uno kartlarını düzenliyordu. "kouishi'yi hiçbiriniz cidden tanımıyorsunuz. onu sadece kendi hâline bırakmamız gerek. en başından beri olması gereken buydu."

۵