cry me a river ⎯ daisuga

XI

۵

daichi, suga'nın böyle bir insan olduğunu asla bilmiyordu.  veya bilmek istemiyor da olabilirdi. aslında günlerdir pek aklına getirmiyordu onu ama o an deftere bir şeyler karalarken aklına gelmişti.

hayır, umrumda değildi. ama içini kemiren bir nokta vardı. birkaç çizik daha attığında aklına geldi sonunda. daichi'nin vicdanı vardı. ve o kişi suga olsa bile bir insanı böyle bırakamazdı. ya onun yüzünden intihar ederse? daichi bunun hesabını öbür dünyada veremezdi. şu an neden bir insanı kurtarabilmek yerine onu ölüme sürüklüyordu ki?

onunla tekrar birlikte olmak gibi bir amacı yoktu elbette. sadece onun yardım almasını sağlayacaktı. kendine ne yapılmışsa yapılsın daichi iyi bir insandı. belki de içtiği birkaç bardak alkolün etkisiyle her şeyi bırakıp suga'nın yanına gitti.

۵

uzun bir aradan sonra zili yine çalıyordu. yatağından başta kalkmak istemedi. fakat sonra bu kişinin daichi olma ihtimalini geçirdi aklından ve zar zor kalktı. bıkkınlıkla "kimsin?" dedi, kapıya doğru.

"benim, daichi. şifre yirmi iki tane supangle. aç kapıyı." daichi kesinlikle hazırlanmamıştı ve şu andan itibaren her şey doğaçlama olacaktı.

suga şaşkındı. gerçekten daichi miydi bu? onun sesiydi, şifreyi bile söylemişti. neden gelmişti ki? yoksa onu bırakmamış mıydı aslında?

suga tereddüt etmeden kapıyı açtı. daichi'yi karşısında gördü ve bir süre onun o deli gibi özlediği suratına baktı. daichi gözlerini kaçırıyordu, suga bunu fark etti ve gözleri doldu. daichi derin bir nefes verdi ve içinden, "yine mi?" dedi. suga gözyaşlarını silmeye çalışıyordu. daichi kapıda dikilmekten sıkılmıştı ama onun bu hareketlerini izlemeden edemiyordu. bu kadar problemli olsuğunu nasıl fark edememişti?

suga dayanamadı daha fazla. ve karşısındaki bu mükemmel adamın beline sarıldı bir anda. sımsıkı sarılmıştı. sanki daichi ona "seni bir daha bırakmayacağım!" demişti. önceki gibiydi bir anlığına her şey. onun kokusunu çok özlemişti. eğer olacakları önceden bilseydi bundan önceki buluşmalarında yapardı bunu. o zaman tüm kokusunu içine çekerdi, bir daha zerresini bile alamayacağını bildiği için.