cry me a river ⎯ daisuga

XII

۵

başını göğsüne koydu, eski günlerdeki gibi. ama  'eski günlerdeki gibi' karşılık vermiyordu daichi. kolları yukarıda kalmış, ne yapacağını bilemiyordu. onu ittirmek de istemedi. çünkü kollarındaki suga, ağlıyordu. şu anlık ittirmek olmazdı. belki sakinleşince engelleyebilirdi onu.

suga uzaklaşmadan aynı sarılma hâlinde "sen içmişsin," dedi. "o yüzden mi yanıma geldin?" her zaman böyle detayları fark ederdi zaten. daichi, "yetmez mi artık?" dedi kendisine sarılan suga'ya.  suga da onu bıraktı ve gözyaşlarını uzun kollu tişörtünün koluyla sildi. "içeri geçsene. biraz dağınık, kusura bakma." dedi. daichi'nin umrunda bile değildi. burada çok kalmayacaktı zaten.

daichi girdiğinde bu kadar dağınıklık beklemiyordu. her yer sanki bir çocuk tarafından dağıtılmış gibiydi. ki muhtemelen öyleydi, buradaki çocuk da suga oluyordu.

"suga," daichi oturmak istememişti. uzunca kalacağını falan sanmasın diye bu tür şeylerden kaçınmalıydı. suga ona baktı, hâlâ ağlaması geçmemişti. gözleri kıpkırmızı olmuştu bile. daichi alışkındı onun bu hâline ve asla üzülmüyordu.

"buradan çıkman gerek artık. ve yardım alman." daichi bir anda her şeyi söylemişti işte, belki de daha nazikçe söylemeliydi. ama artık ona karşı istese de nazik olamazdı.

"yardım derken?" suga anlamamazlıktan gelme konusunda çok iyiydi. fakat daichi artık yemiyordu bunu. suga cevap alamayınca koltuğa oturdu ve bağdaş kurdu. daichi ise hâlâ ayaktaydı, montunu dahi çıkarmamıştı. "şu anda, gidiyoruz. önce hava alacaksın. burada seni ölüme terk edemem."

suga boş boş ona baktı. ağlaması durmuştu ama gözleri aynı kırmızılıktaydı. "hava mı alacağım?"

"evet. sonra ben psikolog araştıracağım. sonrasına da o karar verir. artık psikiyatriste mi yollar seni, bilemem." daichi gerçekleri söylüyordu. amacı kırıcı olmak değildi.

suga koltuktan kalktı, odasına gitti. daichi onun anlamsız hareketlerini inceliyordu. elinde bir ayıcıkla dönmüştü. "küçük daichi de bizimle dışarı çıkabilir mi?"

۵