cry me a river ⎯ daisuga

fin

۵

"daichi, ben muhtemelen ciddi bir yardım alacağım." dedi. en azından bunun farkında olması güzeldi. daichi dinlediğini belli eder bir biçimde baktı.

gözyaşları süzüldü, nefes alması zorlaştı. her zaman bu şekilde ağlardı zaten. "seni son kez öpebilir miyim?" ayıcığını daha sıkı tuttu. "lütfen." daichi onun bu zavallı hâline oldukça üzüldü ve yaklaştı.  dudaklarını duygusuzca değdirdi. suga kurumuş dudaklarının üstündeki dudakları hisserken yine ağlıyordu. elini, daichi'nin omzuna koydu dudaklarının birleştiği süre boyunca. diğer elinde ise hâlâ ayıcığı vardı.

daichi'nin ağzına göz yaşı tadı geldiğinde geri çekildi. asla eski öpüşmeleri gibi değildi, ikisi de bunun oldukça farkındaydı. "teşekkürler." dedi yavaşça. gözlerini sildi ve "eve kadar eşlik eder misin?" dedi.

۵

"sen gerçekten iyi bir insansın." dedi telefonun ucundan daichi'ye. aynı anda ilgilenmesi gereken birkaç ödev vardı.

"teşekkürler, tobio."

"ben teşekkür ederim. pardon, babam arıyor da kapamam lazım şimdilik." dedi. küçük bir vedadan sonra babasının telefonunu açtı. "efendim?"

"annenden koushi'nin durumunu öğrendim." dedi babası, rahatlamış gibiydi. "eminim orada rahat edecektir. ve iyileşecektir." tüm arkadaşları ve ailesi şu an buna inanmaktaydı. "evet baba, geç kaldık. ben size defalarca dedim normal değil diye." ülkenin öbür ucundaki babasına atarlanmayı istemiyordu ama sesi biraz yüksek çıkmıştı tobio'nun. "bu kadar ciddi olduğunu anlayamadık." bir süre daha konuştular ve sonra tobio tüm ilgisini ödevine yoğunlaştırdı. cidden, olabilecek en iyi şey olmuştu sonunda.

++ özel bölüm vardır . ♡