cry me a river ⎯ daisuga

special + epilogue

"gerçekten, dört yıl sonunda evimde miyim şu an?"

"tebrikler, dört yılda anca iyileşebildin." tobio abisininin evini o gittiğinden beri ara ara kullanıyordu. bu yüzden temizdi, onun eşyalarını yetiştiriyorlardı şu anda da.

"bir yılda düzeldim bir kere ben." koushi o kadar mutluydu ki gülümsemeden edemiyordu. "çok fazla insanla tanıştım, benim gibi. ama bir şey diyeyim mi? ortam çok güzeldi. uzak, yeşillik bir yerde. sürekli etkinlikler yapılıyordu. siz olmasaydınız biraz daha kalabilirdim." dedi. tobio da gülümsemeden edemedi. "neyse, o günleri seninle sonra konuşuruz. sana bir sürprizim var."

birlikte koushi'nin odasına gittiler ve koushi orada tüm arkadaşlarını gördü. asahi, yuu, ryunosuke, shoyo, chikara, tadashi ve kei. hepsi oradaydı. asahi elinde kocaman bir pasta tutuyordu ve hepsi aynı anda "hoş geldin!" diye bağırdılar.

koushi, bu insanların değerini daha önceden bilememişti. onlar ise bu dört yıl boyunca onu unutmamışlardı belli ki. mutlulukla onlara bakarken asahi, "asıl sürpriz arkanda." dedi.

koushi arkasını döndü, daichi oradaydı. tüm mükemmelliğiyle karşısındaydı.

koushi'nin dört yıldır yaşadığı o ufak, samimi evde daichi ile sık sık telefonda konuşmuşlardı. telefon hakkı geldiğinde genelde onu arardı. bazen de tobio, elinde olsa daha çok arardı ama onun istemeyeceğini biliyordu.

tabii, bu konuşmaları bir yıl geçtikten sonra başlamıştı. daichi onun sesinden bile düzeldiğini anlamıştı. bu yüzden beklemişti onu, bunca zaman.

"daichi?"

arkadaşları bu anı merakla izliyordu. daichi ise hazırlanmasına rağmen söylemeyi planladığı şeyler ağzından çıkmamıştı. onun yerine, "çok sağlıklı gözüküyorsun." dedi gülümseyerek.

koushi ona sımsıkı sarılmak istedi. ama en son sarıldıklarında daichi karşılık vermemişti. bu yüzden çekindi sarılmaya. ama uzun sürmedi bu hâli. çünkü daichi ona sımsıkı sarılmıştı bile. suga önce garipsedi. ama daha sonra karşılık verdi. "sana bunca şey yaşattığım için üzgünüm, daichi. yeni yeni aklım başıma geliyor." dedi.

"artık eski günler hakkında konuşmayalım olur mu?" daichi onun yanağını okşadı. "tertemiz bir sayfa açtık, bak."

diğer arkadaşları, pasta falan kesmeyi amaçlamışlardı ama bu sahneyi bir daha hiçbir yerde göremezlerdi muhtemelen. o yüzden tadını çıkarıp izlemeye devam ettiler. "o gün o tiyatroya gidemedik belki ama artık istediğin tiyatroya gidebiliriz bence." dedi daichi

suga her zamanki gibi ağlıyordu. ama farklı bir şeyler vardı. gözyaşları yanağından süzülürken tek düşündüğü ne kadar mutlu olduğuydu.

۵

merhaba, öncelikle okuduğunuz için teşekkür ederim. umarım sevmişsinizdir.

başta böyle bir özel bölüm yazmamayı planlıyordum. kötü bir son olacaktı ama daha sonradan bunu yazmayı planladım

size göre hangisi daha güzel olurdu? kötü hâliyle mi kalsaydı yoksa böyle iyi mi?

diğer bir diyeceğim ise suga'yı böyle yaptığım için kusura bakmayın ^^

görüşürüz ♡