Cuts and Healing

G

Tiningnan ko ang isang doktor na nakaupo hanag umiiyak sa labas ng kuwarto ni Scar. Napagtanto kong siya ang doktor ko noon. Anong ginagawa niya dito at bakit aiya umiiyak?

"Dad" tumakbo si Zac palapit sa kanya

Don ko narealize na kaya pala familiar sakin noon ang mata ni Scar dahil tatay niya pala ang doktor ko noon. Hindi ko alam. Never niyang pinakilala sakin ang tatay niya

Actually, madami siyang di sinabi sakin. Napaisip tuloy ako kung kilala ko ba talaga siya? Ni hindi niya sinabi sakin kung anong sakit niya. But then again, maybe he had his reasons. And I'll always acceot them no matter what. Kasi si Scar yon. He will never do something that'll hurt me

Zac comforted his dad. Alam kong masakit mawalan ng kaibigan pero di hamak na mas masakit mawalan ng anak at pamilya. Walang wala tong nararamdaman ko sa nararamdaman nilia because I've also been there. I've felt that kind if pain

"Doktor ako tapos wala man lang ako nagawa para isalba ang buhay ng anak ko" he groaned. Zac hugged him. He's crying too.

"Ako ang may kasalanan ng lahat" he exclaimed. Dumating na yung mama ni Scar. She tried to comfort her family

"Please don't blame yourself hon. Walang may gusto sa nangyari" she comforted her husband

Nakatayo lang ako don, trying to process everything pero hindi pa din talaga nagsisink in sa utak ko

I couldn't save the one who saved me

"Let's treat your wounds" hila sakin ni Ara kasama si ate Kharen

Hindi ko na napagtuunan ng pansin ang mga sugat ko. Sino bang uunahin ang sarili kapag ang taong mahalaga sayo ay nawala? Kung di nga sinabi sakin ni Ara di ko na mapapansin. Di ko na mararamdaman. Ganon ba pag nasaktan? Mamamanhid din ang katawan?

Pinaupo nila ako at sinimulan ni ate Kharen na linisan ang mga sugat ko

"What happened to you?" nagaalalang tanong ni Ara

Hinawakan niya ang kamay ko na puno ng natuyong dugo. May tinanggal pa siyang bubog. Wala akong reaksyon habang ginagamot ang mga sugat ko. Tahimik lang ako at nakatingin sa kawalan. Iniisip na baka magising din ako kung panaginip man to

Pagkatapos nila akong gamutin, tinitigan ko ang nakabendang kamay ko. So I'm back with this thing again huh.

"Ara, ano ng gagawin ko?" I sobbed looking down at my feet

"Vash, keep taking time for yourself until you're ok again. Hindi naman yon nagagawa over night. Remember when Scar told you that you have to endure the pain for you to heal?" she caressed my face hoping to stop me from crying "You are brave."

Nang nawalan ako ng lakas, hinatid ako ni Ara sa kuwarto ko at natulog. I cried to sleep. Hinayaan ko lang na umiyak ako hanggang sa makatulog. Wala naman kasing ibang paraan. Kahit pagpikit ko naaalala ko si Scar

"You should rest" ngiti ng mama ni Scar sakin habang nakabantay ako sa puting kabaong na hinihigaan niya ngayon. He looks so innocent and at peace. Kabaliktaran ng nararamdaman ko ngayon

Sinunod ko naman ang mama niya. Kumuha ako ng merienda at nagsimulang kumain. Tinabihan ako ni Zac na nakahawak ng mug na may kape

"Do you really have to be here?" Sinamaan ko siya ng tingin. Di ko na lang pinansin

Nanatili siya sa tabi ko hanggang matapos akong kumain. Dumating na din si Ara pagkatapos ko

It's always hard to lose somebody. It leaves a hole in your heart that never grows back. It's like when they left, they took something from you and will never return it. You wouldn't know how to patch that hole. And no matter what you do, it will remain that way. Kasi may parte kang ibinigay sa kanila