The Greatest Opponent

22

I already got my keys ng condo unit namin. Walang matitira roon mamaya dahil may kaniya kaniya kaming gagawin. Lahat naman kami may susi kaya no problem kung walang tao roon.

"Maria?" Kumunot ang noo ko at napalingon kung saan iyon galing.

"Ay shuta!" Napahawak ako sa dibdib ko sa gulat sakaniya.

"Uy, hala. Shuta agad bawal ba friends muna?" He chuckled.

"Oh, dito ka rin naka unit, Luce?" Nakangiti ako sakaniya habang nagtatanong. Pumasok kami sabay sa elevator.

"Ah oo, dito rin si Frank, ah," Sabi niya. As if naman tinatanong ko. I shooked my head. Bakit ba ang init lagi ng ulo ko kapag about sakaniya. Jaren, ikaw ang nang-iwan, okay? Ba't ka naiinis diyan.

"Ha?!" I could not control my voice. Naramdaman ko naman na natakot siya. Shit.

"Hala. Galit agad? Sorry," He gave me a peace sign. I chuckled because of that. Ginaya ko rin naman siya.

Bumukas ang elevator pero nakatingin pa rin ako kay Luce. May itsura pala talaga si Luce. Bakit ba hindi ko iyon napansin dati?

I heard him coughed, "Speaking of."

Lumingon ako sa tinitignan niya. I saw Frank standing there. Kita ko ang pagtingin ng masama ni Frank kay Luce.

"Pare naman, parang hindi mo ako love?" Luce chuckled.

Bago ko pa makita ang reaksyon niya ay lumakad na ako paalis. May practice kami ngayon, If I'm not mistaken. Bakit parang hindi naman ata pupunta 'yon.

"Uh, yeah. Sasakay nga pala ako," Why am I walking sa parking? Wala naman akong kotse, shuta.

I turned around but someone pulled my wrist. Frank was standing in front of me. Ano na naman ba?

"What again," I did not mind looking at him.

"Sabay na tayo," He commanded. Hindi man lang siya nagtanong kung ayos lang ba sa akin! Inis ko siyang binalingan.

"Sino ka ba, ha?" Bakas sa boses at mukha ko ang paghahamon. Now let's see.

Tumingin muli siya sa akin, kunot ang kaniyang mga noo at tila ba sinusuri ang kademonyohan na dumadaloy sa akin.

"President," He told me as he turned around.

Natulala ako roon. My jaw dropped and my eyes were like blinking bulb. Bakit parang ako ang pahiya? I thought I would win the fight, damn! Nakakainis naman!

No choice ako na sumunod sakaniya. Taob ako bigla, ah?

I stopped because I thought he would open the door for me but not. Wow.

"Wow, ha. You are so thoughtful," Malakas ang sabi ko roon kaya bago siya pumasok sa driver's seat.

He looked at me with his face full of seriousness, really?

"Thanks," He looked away and then hopped in his car. See? Bakit ba nagkakagusto ang mga babae rito? Hindi man lang siya marunong magbukas ng pintuan para sa akin. Oh baka naman sa akin lang? Inalis ko nalang sa isipan 'yon kasi inis lang ang umaapaw sa akin.