Numero Singko

CHAPTER 21- The MANAGEMENT

Xiania's
POV

    I'm so stupid for thinking about winning without considering the skills of my teammates! They have skills but its still lacking! So much for hoping.

   Using them is like using the opposite side of knife while cutting an onion. Gusto ko tuloy ibunggo ang ulo sa punching bag na nasa harapan ko.

    At isa pa ang Mendoza'ng iyon! Umasa akong magaling siyang mag-dig nang bola dahil naalala kong galing rin siya sa pinanggalingan ko, pero parang nahulog ako sa kanal ng makita kung paano siya maglaro! Oo nga at may galing siya pero kulang na kulang iyon kung gugustuhin talaga naming manalo. And Muso! Akala ko ay gagamitin niya na si Lyanna para mahasa na ang skills nito for setting pero wala, e!

    "Ate, you have to stop punching that!" Lexian shriek, don't know what to do seeing me so frustrated. Kahit minsan ay nag-aaway kami, it doesn't change the fact na sinusuportahan niya ako kahit gaano kabaluktot ang mga planong nasa isip ko.

    I looked at the thing that I'm punching on, the punching bag is getting too worked up and it's getting a whole in between! But I just can't just help it! The heat inside me just keep on burning that I could turn this thing into pieces!

    Nagagalit ako sa sarili ko. Naiinis!

    "Alam mo naman sana ang mangyayari." he added. His tone, calm. Nag-iingat, dahil nakakaoffend iyon!

   I gazed at him. Nababanas na. He is sitting in a monoblock chair while looking at me intently. Trying to solve the puzzle inside my head.

    "You think I could've known this? I'm not psychic!" I shouted at him while removing my boxing gloves, harshly.

    He laughed as if there's no tomorrow. Na para bang nahihibang na ako, he stood up and threw the water bottle at me na mabilis ko namang sinalo. Ice cold iyon kaya nang tumagal sa kamay ko ay umiinit.

    "Ang sabihin mo, umasa ka rin sa kakayahan ni Zandria." he said, trying to catch my mistake, shrugging his shoulders.

    I opened the bottle and drink the water, nang maubos ay pabato ko itong itinapon sa basurahan, nang sumubra ay napailing si Lexian saka naglakad paroon at itinapon ito ng tama.

   Napairap tuloy ako sa kawalan.

   It isn't about my teammates actually and I know that already. It's about myself being so confident about my skills and Zandria's also. Tama si Lexian. Na kahit anong gawin ko ay kumuha pa rin ako ng pag-asa sa kakayahan ng babaeng iyon, not thinking na nasa slump pa ito! Ilang taon rin itong hindi naglaro kaya bakit umasa akong gaganda ang laro niya sa mga oras na iyon?

    What was I thinking in that certain point of time? Na gagawin ni Vergara ang lahat para manalo kami? Umalis nga iyon ng hindi pa natatapos ang game!

    "I know, Ate. Na kahit anong sabihin mo na mas magaling ka pa sa kanya ay hindi mawawala sa sarili mong umasa na makakatulong siya. It's that simple." kalmado niya pang dagdag.

    Sa sobrang honest ng kapatid ko ay gusto ko na itong bigyan ng plaka at medalya.

    "But, as you can see. Wala siya sa kondisyon." he stated, as if I don't know that already.

    I sighed. I know,  I know, I over-estimated her. Ngunit hindi lang iyan ang gumugulo sa isip ko.

    "Do you know why she stopped playing?" natanong ko sa kanya, even though I know the answer already. It's just that, I'm having the feeling that the answer isn't the answer at all!