Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 10

Το γεγονός ότι ο συνηθισμένος οδηγός χρειάστηκε να πάρει αναρρωτική άδεια, αποτέλεσε φοβερή ευκαιρία για τον Ανδρέα, που δεν έχασε χρόνο και την άδραξε. Από την αρχή έψαχνε να βρει τρόπο να συνοδέψει τα παιδιά στην εκδρομή αυτή, για να περάσει χρόνο μαζί με την Ηλέκτρα κυρίως.

Οδηγούσαν σχεδόν ένα τέταρτο και δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα. Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα έπαιζαν μεταξύ τους και οι δύο ενήλικες μπροστά κοιτούσαν το δρόμο και επικρατούσε μία άβολη σιωπή. Η Ηλέκτρα όμως δεν μπορούσε να κρατήσει το στόμα της άλλο κλειστό.
- Είπες τον κ. Φώτη να μην έρθει για να του πάρεις τη θέση;
- Ο κ. Φώτης έπρεπε να καθίσει σπίτι γιατί αρρώστησε.
- Θα μπορούσες να στείλεις κάποιον άλλο οδηγό σας, αλλά προτίμησες να έρθεις εσύ. Γιατί;

Τόση ώρα κοιτούσαν μπροστά και μόνο τότε γύρισε ο Ανδρέας να την αντικρίσει στα μάτια. Σίγουρα δεν ήταν ανόητη η Ηλέκτρα. Ο Ανδρέας το είχε καταλάβει εδώ και καιρό. Δεν υπήρχε λόγος να της πει ψέματα. Γύρισε το βλέμμα του ξανά στο δρόμο.
- Περνάω ελάχιστο χρόνο με τα ανίψια μου. Βρήκα λοιπόν, την ευκαιρία να περάσω μια ολόκληρη μέρα μαζί τους.
- Μμ. Καλά.
Δεν πείστηκε η Ηλέκτρα .
- Και... Για να εξιλεωθώ. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Αλήθεια.
Γύρισε στιγμιαία το βλέμμα του προς αυτή και η Ηλέκτρα τον κοιτούσε ήδη.
- Ένιωσες όντως τόσο άσχημα; Δεν είναι κάτι σπουδαίο. ~Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της.~  Σίγουρα έχεις κάνει χειρότερα.
- Ναι έχω κάνει. ~Ακούστηκε αρκετά σοβαρός και οι σκέψεις του κατακλίστηκαν από διάφορες αναμνήσεις.~ Αλλά αυτό είναι διαφορετικό.
Την κοίταξε
- Τι διαφορά έχει; Και στις δύο περιπτώσεις κάνεις τη δουλειά σου.
Ο Ανδρέας έσφιξε το τιμόνι. Δεν του άρεσαν τα λόγια της.
- Δεν είναι η δουλειά μου να χτυπάω κόσμο. Στη δουλειά μου όμως, η χρήση βίας είναι απαραίτητη και σε όσους συμβαίνει, το αξίζουν! Εσύ δεν είσαι ακριβώς δουλειά. Ανήκεις και στην προσωπική μου ζωή και στη προσωπική μου ζωή δεν λειτουργώ βίαια. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταλάβεις ότι είμαι διαφορετικός.
- Γιατί σε νοιάζει τι πιστεύω για σένα;
Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ο Ανδρέας γύρισε το κεφάλι του μπροστά στο δρόμο, χωρίς να απαντήσει και αφοσιώθηκε στην οδήγησή του.

Η μέρα κύλησε περισσότερο καλά από ότι φανταζόταν η Ηλέκτρα.
Πριν πάνε στο μουσείο, έκαναν στάση σε ένα πάρκο και έπαιξαν. Πρώτη φορά έβλεπε τον Ανδρέα να χαμογελάει τόσο πολύ. Τα παιδιά του έδιναν χαρά και φαινόταν αξιολάτρευτος να παίζει μαζί τους. Έβαλαν και την Ηλέκτρα  μέσα στο παιχνίδι και μπορούσε να παραδεχτει ότι είχε πολλή πλάκα. Έτρεχαν δεξιά και αριστερά, κρύβονταν. Χωρίστηκαν και σε ομάδες: οι δύο ενήλικες που ήταν οι κυνηγοί και τα παιδια που ετρεχαν να ξεφύγουν. Η Ηλέκτρα συνειδητοποίησε ότι είχε πολύ καιρό να γελάσει τόσο.