Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 42

Η Ηλέκτρα αποκοιμήθηκε στη αγκαλιά του χωρίς να το καταλάβει, αλλά ο Ανδρέας δεν μπορούσε να ηρεμήσει.
Είχε θέματα να διευθετήσει. Προσπάθησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε να σηκωθεί από τον καναπέ χωρίς να την ξυπνήσει.
Πήγε κατευθείαν στο γραφείο του και άρχισε να κάνει τηλέφωνα για να ενημερώσει ως προς την κατάσταση.

- Προφανώς και δεν θα τα δώσω ρε μαλάκα! Μην φωνάζεις! Στείλε άτομα να τους βρουν και να τους κάνουν να σωπάσουν για πάντα!... Δεν με ενδιαφέρει πόσο δύσκολο είναι αυτό! Έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου;...
Πω ρε φίλε είστε τέρμα άχρηστοι! Έρχομαι από εκεί!

Άνοιξε τη πόρτα για να εξέλθει και την βρήκε ακριβώς από πίσω της με μια έκφραση στο πρόσωπο της, που τον έκανε να νιώσει ειλικρινά άσχημα.
Θυμός και απογοήτευση μαζί.
Ήταν έτοιμη να εκραγεί.

- Δεν θα τους δώσεις τα έγγραφα;! Σου φαίνεται παιχνίδι αυτό; ~Έδειξε ταυτόχρονα τα χάλια του προσώπου της~ Δεν σε πιστεύω αλήθεια!
- Ηλέκτρα, η ζωή σου είναι το πιο σημαντικό για μένα!
- Αλήθεια;! Δεν φαίνεται! Έτσι με θυσιάζεις, με βάζεις πιο κάτω από τη δουλειά και τα λεφτά; Ούτε να σε φτύσω θέλω!
Πήγε στο σαλόνι και ο Ανδρέας την ακολούθησε.

- Είναι πάρα πολύ αστείο βασικά! Κοίτα πως μ' έκαναν, που με το ζόρι μπορώ να κινηθώ! Όσο εύκολο είναι για σένα να δίνεις εντολή να τους σκοτώσουν, τόσο πιο εύκολο είναι και για αυτούς να σκοτώσουν εμένα! Δεν θέλω να πεθάνω γαμω!!
Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα κατακόκκινα μάγουλά της.
Ο Ανδρέας πήγε να την πλησιάσει, αλλά αυτή τον έδιωξε μακρυά!
- Δεν θα πάθεις τίποτα. Όταν γυρίσω, θα είσαι εδώ σώα και ασφαλής!
- Θα φύγεις και από πάνω;
- Δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να λήξει το θέμα. Θα έχεις σίγουρα τρεις δικούς μου να σε προσέχουν. Το μόνο που θέλω απο σένα είναι να ξεκουραστείς.
- Άντε γαμήσου!
Πήγε στην κρεβατοκάμαρα και κλείστηκε εκεί.
Ο Ανδρέας ξέροντας ότι η Ηλέκτρα δεν θα κουνιόταν από το σπίτι, έφυγε.

Η Ηλέκτρα ήταν κλεισμένη στη κρεβατοκάμαρα για τουλάχιστον τέσσερις ώρες.
Υπήρχαν όντως τρεις φρουροί στο σπίτι. Ένας στην είσοδο, ένας έξω από την πόρτα και ένας μέσα στο διαμέρισμα για κάθε ενδεχόμενο.

Ακούστηκε κάποιος περίεργος θόρυβος και η Ηλέκτρα βγήκε από το δωμάτιο.
Ο φύλακας είχε βγάλει έξω το όπλο του και σημάδευε στη πόρτα.
- Μπες στη κρεβατοκάμαρα και κλείδωσε! ~Της φώναξε, αλλά αυτή δεν κουνήθηκε. Η πόρτα ακουγόταν να παραβιάζετε.~ ΤΩΡΑ!
Η φωνή του ταρακούνησε την Ηλέκτρα και με γρήγορα βήματα βρέθηκε έξω από τη πόρτα του δωματίου.
Η πόρτα του διαμερίσματος άνοιξε και ο φύλακας που ήταν απ' έξω, έπεσε με τη πλάτη στο πάτωμα με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Ήταν το τελευταίο που είδε, πριν κλειδωθεί μέσα στο δωμάτιο.
Τα μάτια της ήταν βουρκωμένα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε.
Ήταν τρομοκρατημένη.
Κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι και πήρε τηλέφωνο τον Ανδρέα.
- Είμαι στο δρόμο! Κρυψού κάπου γρήγορα!
Η Ηλέκτρα άκουγε έξω ήχους πάλης. Άκουσε δύο πυροβολισμούς και της ξέφυγε επιφώνημα τρόμου
- Κρατήσου μωρό μου! Φτάνω!
Ένιωθε τη πόρτα να προσπαθεί να ανοίξει.
Το κλάμα της έγινε έντονο.
- Αλήθεια Ανδρέα δεν πειράζει. Ευχαριστώ για όλα.
Μιλούσε ήρεμα.
- Μην λες τέτοια γαμώ!
- Σ' αγαπώ!
Η πόρτα άνοιξε.
Πριν απαντήσει ο Ανδρέας, άκουσε την Ηλέκτρα να τσιρίζει.

Ο πληρωμένος δολοφόνος είχε μπει μέσα στο δωμάτιο και την τράβηξε από τα πόδια.
Της έριξε σφαλιάρα, μετά την κράτησε από τους ώμους και τη ρώτησε για τα έγγραφα και τον Ανδρέα, αλλά αυτή δεν ήξερε τίποτα.
- Που είναι αυτός; Που τα έχει; Μιλά μωρή πουτάνα!!
- Δεν ξέρω αλήθεια!!
Έκλαιγε.
Απογοητευμένος από τις απαντήσεις της, την έσπρωξε με δύναμη, έπεσε και χτύπησε το κεφάλι της στη γωνία του κομοδίνου.

Ο Ανδρέας παρόλο που παραβίασε αμέτρητους κ.ο.κ., που παραλίγο να σκοτωθεί, έφτασε πολύ αργά.
Μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο και συνειδητοποίησε ότι ο δολοφόνος ήταν εκεί και μιλούσε στο τηλέφωνο. Του φύτεψε αμέσως μια σφαίρα στο κεφάλι και έπιασε το τηλέφωνο που έπεσε στο πάτωμα.
- Βρες κάποια τρύπα να κρυφτείς, γιατί αν σε πιάσω στα χέρια μου θα εύχεσαι να μην είχες γεννηθεί.
Γρύλισε στον συνομιλητή του και πέταξε το κινητό στο απέναντι τοίχο, έξω από το δωμάτιο κάνοντάς το θρύψαλα.

Βρήκε την Ηλέκτρα στο πάτωμα με μια λίμνη αίματος γύρω από το κεφάλι της. Δεν είχετις αισθήσεις της.
Έπεσε κατευθείαν στα γόνατά του και τη πήρε προστατευτικά αγκαλιά προσπαθώντας αποτυχημένα να τη ξυπνήσει.
Δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει και να ψελλίζει "συγγνώμη".
Έβγαλε το κινητό του και πληκτρολόγησε ένα αριθμό.
- Να είναι εδώ ασθενοφόρο σε τρία λεπτά! Επείγον!!!
Και το έκλεισε.
Συνέχιζε να την έχει στην αγκαλιά του, μέχρι που του την πήραν από τα χέρια του. Αυτός ακολουθούσε υπνοτισμένος το άψυχο, ακίνητο σώμα της.
"Δεν μπορει να είναι αυτό το τέλος μας"
Σκεφτόταν προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του, αλλά δεν τα κατάφερνε και η λύπη και ο πόνος που ένιωθε ήταν σπαρακτικός και αφόρητος.