Rrugëtirë |✔|

16

Mbaj mend që një natë teksa përpëlitesha në krevat, duke mbyllur veshët me duar sepse mendoja që mund të dëgjoja zërin e Heldos të këkonte për ndihmë, renda poshtë vetëm me këmishën e natës. Aq e hutuar isha sa nuk ndjeja guriçkat  e kalldrëmit të shponin shputat e këmbëve. As nuk dija se për ku po vrapoja. Dukej sikur diçka tërhiqte trupin tim siç tërhiqeshin plakat shtriga prej kuajve (tërësisht zvarrë) dhe më pas e braktisi atë në derën e drunjtë të Gordit.

Sa shumë u habit Gordi kur më gjeti duke i rënë portës si e marrë. Më ftoi brenda në shtëpinë e tij. Nuk kisha qënë asnjëherë dhe në fillim ngurrova.

"Kur isha më i ri unë dhe i ndjeri zoti Pano, ëndërronim që ta shndërronim Truron në një mbretëri e ta sundonim së bashku. Ishim djelmosha të papjekur dhe ëndërrat na vinin erë rumi më shumë se xhaketat e kadifenjta. Truro nuk u bë asnjëherë një mbretëri dhe miqësia jonë mori fund ditën që lindi Heldo."

Unë e dëgjoja të fliste teksa kundroja me habi tërë atë luks në shtëpinë e tij. Teksa po prekja me majën e gishtërinjve disa fotografi më ceku dora në një piano kapaku i të cilës më pasqyronte të trishtë, me supet mbledhur, sikur krahët të duan të mbulojnë gropën që më ishte krijuar në mes të kraharorit. Një çast u ktheva me fytyrë nga xhaxha Gordi dhe pyeta veten në ai dinte si të luante në piano.

"Heldo është im bir."

Më zgjati një fotografi të tyren të gjithë së bashku dhe priti që në fytyrën time, përveç lodhjes të gjente edhe ndonjë shenjë habie.
Unë nga ana tjetër kisha filluar të mësohesha me të tilla rrëfenja, sidomos këtu. Në fotografi dalloja një foshnjë të cilën Gordi e shënjonte me gisht si Heldon. Pranë tij qëndronte zoti Pano dhe xhaxha Gordi.

"Por Heldo këtë nuk e dinte, ndryshe do ma kishte thënë."

"Askush nuk e dinte Uendi. Një ditë, para se e ëma e Heldos të ndërronte jetë, trokiti egër në portën time dhe qau me ngashërim. Oh, sa qau. Iu skuqën sytë e fytyra iu fry si pa të keq. Më rrëfeu që Heldo ishte im bir dhe më pas u largua me natën. Edhe unë qava atë të bekuar terr. Kisha një fëmijë dhe shoku im më i ngushtë, atë që unë e quaja vëlla po e rriste si të tijin. Tani që kockat më peshojnë më shumë se shpirti jam penduar për të shkuarën time. Mallkoj me shpirt vjeshtën që ne vendosëm të konkuronim me njëri tjetrin. Pano e donte të shoqen e unë si sqimatar i fitova zemrën dhe e vendosa në shtrat."

"E pse nuk i ke treguar Heldos këtë?...që është yt bir?"

"Pano e donte shumë. Mes tyre kam parë një dashuri prindërore aq hyjnore sa ndihesha i vogël për të kërkuar gjërat që më përkisnin. Mbretëria që ata kishin krijuar me aq dashuri, bënte hije  çdo ditë në mua e më shndërronte në një plak gërnjar. Sado ziliqar të isha nuk doja t'ua thërrmoja atë lumturi."

Teksa qëndroja e ulur në stolin përballë pianos, tërësisht e kërrusur duke vështruar lëvizjet e ngathëta të plakut, ndjeva një valë keqardhjeje që jam e sigurtë se ma pasqyruan sytë. Ai e vuri re trishtimin që më mbiu dhe befas mu afrua.

"Le të shkojmë të jetojmë në Londër Uendi!"

Unë qesha pa lëvizur nga stoli. Ndërkohë në mendje më sorollateshin mijëra gjëra të reja, pjellë imagjinate si një mundësi ndodhie për një të nesërme.

"Ti nuk e lë Truron. Tek e fundit kush është ai që heq dorë nga mbretëria e tij?"

"Dikush që nuk ka jetuar kurrë për hir të asaj pseudo mbretërie."

Ai qeshi përtej perdes së trishtimit dhe me sytë e ngulur mbi mua, kuptova që ai donte të largohej me të vërtetë prej Truros. Madje ai kishte bërë gjithçka gati për tu arratisur. Mungonte vetëm fotografia që mbante në duar, të cilën unë fillimisht mendova se do e vendoste në ndonjë kuti për ta mbajtur ngado që do shkonte. Por jo, ai e vendosi mbi piano dhe u largua duke u kollitur për të rrufitur ndonjë gotë alkool.

Ashtu me këmishë nate siç isha vrapova drejt shtëpisë dhe vendosa fustanet në valixhen e jeshiltë të zymtë. Ne në jetimore gjithmonë i mbanin fustanet në valixhe sepse mendonim se prindërit tanë do ktheheshin për ne, ose ndonjë familje do mund të na adoptonte. Një pjesë e fustaneve ishte akoma  varrosur keqazi në fund të valixhes dhe unë as nuk e mora mundimin për ta luajtur. Shuka në të edhe nja dy libra që i kisha tejet përzemër dhe në duar rrëmbeva lulen magnolia për të cilën isha kujdesur prej kaq shumë kohësh. Më pas duke kritikuar veten e lëshova lulen përdhe. Nuk doja të dukesha si një e marrë përpara Gordit në një qytet që kurrsesi nuk mund të kishte hijen e Truros. Në gji futa letrat që kisha shkëmbyer me Z. Tommas dhe në fund mbatha këpucët e verdha të rrugës.

Një pyetje sikur më ra prej qielli dhe u vendos në maje të mendimeve të mia, ndërkohë që zbrisja shkallët duke ndjerë fillesë malli për kohën e kaluar me Heldon. Gjatë gjithë kohës pyetja më vërtitej e sado të mundohesha ta hutoja veten me diçka, ajo rrotullohej e binte sërish në majë.

Ishim duke udhëtuar me makinën e vogël të xhaxha Gordit ndërkohë që unë do kisha preferuar të udhëtonim më mirë me një qerre. Vendet e mbyllura e të vogla më linin pa frymë. Pikërisht teksa po përgjumeshim nën një përrallë të stisur vendosa të mos e mbaj më gjuhën. E pyeta Gordin se kush e kishte vrarë Zotin Pano e ai i shtrirë gati për të rënë në gjumë, u kthye nga ana tjetër dhe nuk foli më asnjë fjalë deri të nesërmen.

Ndërsa unë e ekzaltuar shpresoja se do mund të shihja Tommas gjatë kohës së qëndrimit të tij në Londër. I nisa një letër me shpresën se letra do mbërrite para nesh. I nisa edhe një letër në shtëpinë e tij në Truro në rast se rikthehet dhe nuk më gjen më atje. Një zot e di ç'broçkulla do kem shkruar në ato letra teksa mendja ime krejt fëminore mendonte se një gjë e panjohur mund të falte qetësi... apo një qytet i panjohur të bëhej shtëpi.

Sa shumë perëndime më kishin falur magji, e tërë ajo magji ishte kaq e vogël kur për të parën herë pashë diellin të lindte teksa flladet verore më zgjonin prej ëndërrave. Mënyra sesi tufa të tëra me rreze dielli shpërhapeshin nëpër pemët me lulet e shumta të çelura më magjepste. Era e ëmbël shkundtte petale lulesh mbi dhè dhe e bënin tokën e lagësht nusërore. Më pas një rreze dielli depërtoi përtej gjetheve të fierit të lartë dhe më puthi në ballë. Një lot më rrëshkiti nëpër faqe dhe malli për mamanë mu mblodh si lëmsh në grykë. Perëndimet ishin të magjishme me ngjyrat që qielli falte ama lindjet e atij dielli godisnin ndryshe në kujtimet e mia.

Para se të mbërrinim në Londër ndaluam për të ngrënë në një tavernë pranë detit në Bristol. Ajri ishte i rëndë dhe aroma e tij më trazonte. Nga ku ishim ulur mund edhe të shihnim  puthjen e horizontit me blunë e detit. Mu ngjall një dëshirë për të gërmuar në valixhe për të nxjerrë librin e Charles Baudelaire për ta kënduar nën ato rreze dielli me zhurmën e detit nga pas. Nuk e bëra, sërish nuk doja të ngjaja si e marrë.

Bëra sikur hëngra supën e mëlçisë që në të vërtetë ishte e shijshme dhe e humba shikimin në skenën përballë, ku në të cilën siç dukej mbrëmjeve gjallonte muzika. Ne nuk qëndruam për të dëgjuar ç'lloj muzike luhej aty pas perëndimit të diellit. Ne mblodhëm rraqet dhe u përhumbëm në rrugëtirë.